Æskan - 01.02.1971, Side 40

SKÁTAOPNAN
Ritstjórn: HREFNA TYNES
Myndin er tekin i Reykjavík 11. ágúst 1938.
Vinstrihandar-
kveðjan
Margir hafa velt því fyrir sér, hvers vegna skátar nota vinstri-
handar-kveðju, þ. e. heilsa eða kveðja hver annan með vinstri
hendi.
Þegar Baden-Powell fór að hugsa út í það, að skátarnir þyrftu
að hafa sín á milli sérstakt leynimerki eða kveðju, fór hann að
ígrunda, hvort hann gæti ekki fundið eitthvað, sem þýddi eitt-
hvað sérstakt og innihéldi einhverja meiningu.
Eins og svo oft áður hóf hann að athuga ýmislegt í siðum og
venjum frumstæðra manna, og þar fann hann það, sem hann
leitaði að. Hinir ýmsu þjóðflokkar áttu oft í ófriði hver við annan,
þeir börðust með spjótum og skjöldum alveg eins og gömlu
riddararnir okkar gerðu.
Spjótinu héldu þeir í hægri hendi, skjöldurinn var hið eina,
er þeir gátu varið sig með, og héldu þeir honum í vinstri hendi.
Þegar ófriðnum lauk og hinn þjóðflokkurinn hafði gefizt upp,
lögðu þeir ekkl niður vopnin. Þeir lögðu frá sér skjöldinn og
réttu fram vinstri höndlna. Á þann hátt vildu þeir segja sem
svo: „Ég treysti þér, ég er verjulaus, en ég veit, að þú munt ekki
gera mér neitt lllt.“ Og þetta tákn valdi Baden-Powell. Nú rétta
allir skátar fram vinstri hönd til kveðju, þegar þeir heilsast,
sömuleiðis Ijósálfar og ylfingar. Það er vottur vináttu og bræðra-
lags.
Til íhugunar
Þú ert aldrei svo fátækur, að þú eigir ekkert til að miðla öðr-
um, og við það að miðla öðrum, verður þú ríkari.
Guð á engan annan munn til þess að mæla huggunarorð til
annarra, en munninn þinn.
Guð á engar aðrar hendur til þess að hjálpa þeim, sem eiga
bágt, en hendurnar þínar.
Guð á enga aðra fætur til þess að flytja þig til þeirra, sem
þurfa á vináttu að halda — en fæturna þína.
»
Minnztu þessa, skáti, og hafðu það
í huga allt árið 1971.
Gangi þér vel.
Ert þú sólargeislinn
á heimilinu?
Fjölskyldan sat við morgunverðarborðið, það rigndi úti, og
veðrið hafði verið kalt og hráslagalegt í marga daga. Eitthvað
var víst í ólagi með hitalögnina, þvi það var einnig kalt og
ónotalegt í húsinu. Það lá illa á pabba, mamma var þreytt og
ósofin af þvf að litla systir hafði verið óróleg um nóttina, hún
var víst að taka tennur. Það lá iila á Elsu, af þvi að henni fannst,
að hún kynni ekki lexíurnar sínar nógu vel. Heimilishjálpin hún
Lína leit út eins og þrumuský, það var víst eitthvað meira en
lítið, sem gekk að henni. Já, svona var nú ástandið á heimilinu.
Þá birtist allt í einu brosandi andlit I dyragættinni. Það var
Jón, sonurinn á heimilinu, 12 ára gamall. Hann hafði skroppið
út í brauðbúð eftir fersku brauði með morgunkaffinu. Þarna stóð
hann, rjóður í kinnum, hraustlegur ungur drengur með gleði-
glampa í augum.
„Hérna er Morgunblaðið, pabbi," sagði hann vingjarnlega og
rétti pabba sínum dagblað. Það létti yfir pabba um leið og hann
tók við blaðinu. Mamma leit upp og brosti til drengsins síns,
hann klappaði henni á kinnina um leið og hann straukst fram hjá.
„Góðan daginn, Elsa — þó það sé rigning, reyndu að hressa
þig upp, kelli mín. — Hérna er brauðið, Lína mín, nú þarft þú
ekki að fara strax út i rigninguna, þú getur fengið þér kaffi
fyrst." —
Það voru aðeins 5 mínútur síðan Jón kom inn, en það var
orðið allt annað andrúmsloft inni, allir voru skyndilega orðnir
svo ánægðir. Gleði og friður ríkti við morgunverðarþorðið.
Ert þú sólargeislinn á þínu heimili?
(Þýtt. H. T.).
40