Æskan - 01.01.1979, Qupperneq 11

UM HÖFUND
OG TILDRÖG
SÖGUNNAR
Gísli Þór Gunnarsson er fæddur á gamlársdag 1958 í
borginni Champaign, lllinois, U.S.A. Eftir eins árs dvöl í
lllinois flutti fjölskylda hans til Berkeley í Kaliforníu þar
sem faðir hans vann að doktorsritgerð um vatnsafls-
fræði. Þegar Gísli var þriggja ára flutti fjölskylda hans
alfarin til íslands.
Hann hljóp yfir leikskólann og fór belna leið í barna-
skólann.
— Mér gekk illa að læra lestur, segir hann. — Ég
lærði ekki stafrófið, heldur lærði ég utan að það sem
móðir mín las með mér. Það rættist þó úr þessu og var
ég sílesandi upp frá því. Ég hafði þann eiginleika að
geta séð sjálfan mig í hlutverki aðalpersónunnar og
upplifði ég þannig ótal lífsreynslur.
— Bítlaæðið fékk ég ekki fyrr en Bítlarnir sjálfir höfðu
hætt störfum. Allir mínir peningar fóru í hljómplötur og
popprit á tímabili. Sumarið eftir gagnfræðaskólapróf
stofnaði ég hljómsveit sem skemmti aldrei neinum öðr-
um en köttum og krökkum, sem stálust til að hlusta á
æfingar sem fóru fram í loftlausum bílskúr.
— Hugmyndina að sögu minni „Leynihellinum“ fékk
ég fyrir einu og hálfu ári, er ég gekk meðfram Vífils-
staðavatninu. Hrönnuðust upp hjá mér minningar frá
þeim tímum sem maður gekk með leynilögreglugrillur.
Ég og vinir mínir létum okkur oft dreyma um alls kyns
ævintýri sem aldrei rættust. Mér fannst tími til kominn
að láta þessa drauma rætast, þó ekki væri nema í sögu.
„Leynihellirinn" er skáldsaga, en þó er stuðst við raun-
verulegar persónur og staðhætti eins og þeir gerast í
Garðabæ og nágrenni. Ekki er hægt að bera mér það á
brýn að ég þekki ekki staðhætti, því ég hef búið í
Garðabæ í fimmtán ár. Það er enginn æðri tilgangur
með þessari sögu annar en sá að einhver hafi gaman af
henni.
Sagan er skrifuð í strjálum frístundum frá skólastarfi
og gekk ég gjarnan upp í Heiðmörk þar sem hluti sög-
unnar gerist, settist í laut og skrifaði af kappi.
Miðsumars 1976 fór ég til Kaliforníu sem skiptinemi.
Þar hélt ég áfram starfinu og skrifaði gjarnan undir ber-
um himni í einhverjum skemmtigarðinum.
Einn brennheitan vordag hjólaði ég upp í sveit og fann
mér vinalegan stað við á eina. Friðsælar beljur störðu á
mig með sömu heimskulegu forvitninni og ættingjar
þeirra heima á Islandi viðhafa. Ég setti mig í stellingar
og tók að skrifa af einbeitni. Allt í einu heyri ég ógnandi
rödd segja:
— Kypjaðu þig burt af landareign minni. Ég leit upp
og sá ófrýnilegan bóndakurf miða byssu á mig.
— Af hverju má ég ekki vera hérna? spurði ég alsak-
laus.
— Þetta er rnift land og ég vil ekki að þú sért að trufla
kýrnar, sagði bóndinn illur.
— Því fer fjarri að ég sé að trufla beljurnar, svaraði
ég. — Það má miklu frekar segja að þær trufli mig.
Bóndinn var þrjóskur og engu tauti við hann komandí
svo ég varð að hypja mig brott. Þennan sama dag klár-
aði ég söguna í almenningsskemmtigarði.
Þér, lesandi góður, óska ég góðrar skemmtunar við
lestur sögunnar. Mundu bara að ævintýri Kalla feita og
vina hans gætu allt eins komið fyrir þig, því lífið sjálft er
ævintýri ef þú hefur augun opin.
var að koma upp um afbrotamenn. Þar sem þeir höfðu
ekki komist í tæri við neina glæpamenn hingað til, þá
höfðu þeir látið sér nægja að ræna rabarbara og rófum
úrgörðum nágrannanna.
Sólin var að setjast, þegar strákarnir höföu lokið við að
ræða fram og aftur um hvernig flekinn ætti að vera. Þá
heyrðist ægilegt gól:
— Jón! Jón! Farðu strax heim að borða! öskraði móðir
Kalla. — Mamma þín var að hringja og hún vill fá þig
heim eins og skot.
— Alltaf þarf ma-maður að fara þegar maður er að
gera eitthvað skemmtilegt, kvartaði Nonni gremjulega og
rölti silalega í átt að götunni.
— Sé þig á morgun í hellinum, kallaði Kalli á eftir
Nonna, sem var að hverfa úr augsýn.
TÖFFARAFÉLAGIÐ í HRAUNINU
Þegar búið var að fara yfir lækinn var maður kominn í
Svínahraun. Það eina merkilega við lækinn var að
9