Æskan - 01.01.1979, Síða 40

hann skipshöfninni. Engum leið eins illa og Jane, því nú
bættist á allar hörmungar hennar það, að hún gat enga von
gert sér um að geta leitað uppi son sinn eða linað þjáningar
hans, sem hún hugsaði sér hinar ógurlegustu.
í ltálfan mánuð starfaði hver að því verki, er honum hafði
verið fengið. Daglega var vörður haldinn frá morgni til kvölds
á hæð einni skammt frá búðunum. Þar var hlaðinn hár
viðarköstur, sem kveikja mátti í á svipstundu, og á stöng einni
blakti neyðarmerki, gert úr rauðri milliskyrtu stýrimannsins.
En aldrei sást móta fyrir segli eða reyk á hafsbtún, hversu
lengi sem starað var. Loksins stakk Tarzan upp á því, að
smíðaður yrði bátur, sem gæti flutt þau aftur til meginlands-
ins. Hann gat kennt þeim að smíða verkfæri, og þegar sjó-
mennirnir voru búnir að hugsa málið, tóku þeir ákafir til
starfa. Er lengra leiö, og verkið gerðist seinunnið, tóku sjó-
mennirnir að nöldra og rífast innbyrðis, og bættist þannig ein
hættan enn ofan á alla aðra erfiðleika. Tarzan óttaðist nú enn
meira að skilja Jane eftir meðal sjómannanna, en hann hlaut
að veiða, því enginn var eins öruggur veiðimaður og hann.
Stundum var Mugambi á veiðum með honum, en örvar og
spjót svertingjans jöfnuðust aldrei á við reipi og hníf Tarzans.
Kæra Æska! Mínar innilegustu þakkir sendi ég
Æskunni og Flugleiðum fyrir ógleymanlega ferð til
Parísar 1/7—3/7. Ennfremur er þakklæti til
Sveins Sæmundssonar og frúar og Gríms Engil-
berts fyrir góða samveru, og ekki má gleyma
ferðafélaga mínum Hólmfríði Grímsdóttur, sem
fær bestu þakkir fyrir góða viðkynningu.
Gyða Björg Jónsdóttir,
Seljaiandsvegi 69,
Isafirði.
Loksins tóku sjómennirnir að svíkjast um verk sitt og fóru
saman tveir og tveir á veiðar. Allan þenna tíma hafði ekkert
sést til dýranna úr búðunum, þótt Tarzan hefði stundum
mætt þeim í skóginum, er hann var á veiðum.
Um sama leyti og sundrungin hélt innreið sína í búðir
skipbrotsmannanna á austurströnd eyjarinnar risu upp aðrar
búðir á norðurströndinni. Þar lá lítil skonnorta, Cowrie, í vík
einni. Þilfar hennar hafði fáum dögum áður litast rautt af
blóði skipstjórnenda og fylgismanna þeirra, því ógæfan hafði
skollið yfir Cowrie, er slikir menn sem Gústaf og Momulla og
erkifanturinn Kai Shang höfðu ráðist á skipið. Alls voru þeir
tíu, afhrök Suðurhafshafnanna, en Gústaf og Momulla og Kai
Shang voru heilinn og vitið í hópnum. Þeir höfðu komið
uppreisninni af stað til þess að ná í perlurnar, sem skipið flutti.
Kai Shang hafði drepið skipstjórann sofandi, og Momulla
hafði stýrt árásinni á stýrimanninn, sem á verði var. Sam-
kvæmt venju sinni hafði Gústaf komið því á hina að taka þátt
í manndrápunum. Ekki vegna þess, að hann væri á móti þeim,
nema hvað snerti öryggi hans eigin persónu. Það er alltaf
dálítil lífshætta í svona fyrirtæki, því oftast selja menn lífið
eins dýrt og unnt er. Stundum leikur jafnvel vafi á, hvor bera
muni sigur af hólmi, og einmitt það gerði Gústaf gætinn.
En þegar verkið var unnið, vildi Svíinn fá æðstu völd meðal
morðingjanna. Svo langt hafði hann jafnvel gengið að hrifsa
til sin og nota ýmsa muni skipstjórans, — þá muni, er báru
með sér merki um völd.
Kai Shang var gramur. Hann elskaði enga yfirdrottnun, og
síst af öllu vildi hann hlíta yfirráðum óbreytts, sænsk sjó-
manns.
Undirrót óánægju var því þegar til meðal uppreisnar-
mannanna af Cowrie, er þeir lentu á norðurströnd Markeyjar.
En Kai Shang sá, að hann varð að fara gætilega, því Gústaf
var eini maðurinn í hópnum, sem kunni nægilega mikið í
siglingafræði til þess að koma skipinu suður fyrir Höfða og á
kunnari slóðir, þar sem hægt væri að selja þýfið án þess, að
spurt væri urn uppruna þess. Daginn áður, en þeir sáu
Markev og fundu höfnina, sem Cowrie lá nú á, hafði varð-
ntaðurinn séð reyk og siglutré á herskipi í suðri. Þá langaði síst
til þess að hitta hermenn og svara spurningum þeirra, svo þeir
fóru í felur nokkra daga. meðan hættan var að líða hjá. Og nú
vildi Gústaf ekki leggja á hafið aftur. Enginn gat sagt, nema
skipið væri að leita þeirra, sagði hann. Kai Shang benti á. að
slikt gæti ekki verið, því enginn nema þeir vissi hvað skeð hefði
á skipi þeirra.
En Gústaf lét sig ekki. I illum heila hans þróaöist ráð til þess
að auka sinn hiut í þýfinu um helming að minnsta kosti. Hann
einn gat siglt skipinu; þess vegna gátu hinir ekki komist frá
eynni án hans; en hvað var því til fyrirstöðu, að Gústaf gæti
fengið hæfilega ntarga menn nteð sér og mannað skonnortuna