Æskan - 01.10.1981, Blaðsíða 9

,,Ójá, ég stend honum að minnsta kosti ekki að baki,“
sagði Hrói.
,,Þú hefur talsvert álit á sjálfum þér,“ sagði maðurinn.
,,En m meðal annarra orða, hvað heitir þú annars?“
,,Það getur þú fengið að vita, ef þú segir mér þitt nafn,“
sagði Hrói.
,,Þá það,“ sagði maðurinn. ,,En þú mátt ekki deyja af
hræðslu. Hér sérð þú Vilhjálm berserk, mesta krafta-
manninn í Nottingham. Ég gæti loftað tíu yrðlingum eins
og þér, með beinum handlegg.
,,Nú, já, já,“ sagði Hrói. ,,En haltu þér fast. Ég er Hrói
I höttur. Og ég get klippt vængina af tíu hönum sem þér."
Vilhjálmur glápti augnablik á Hróa, eins og naut á
nývirki. Svo brá hann sverði sínu, sótrauður í framan.
,,Þú ert dauður rnaður," kallaði hann.
,,Nei, nei, þú hlýtur að vera steinblindur. Ef þú getur
ekki séð, að ég er Ijóslifandi, þá getur þú fengið að þreifa
á því," sagði Hrói.
Sverðin mættust og gneistarnir flugu í allar áttir.
þeir hjuggu og lögðu og mátti ekki á milli sjá hvor sigra
mynai. Báðir voru vanir bardagamenn. Það er sagt, að
Þeir hafi barist þarna í tvær klukkustundir, án þess að
koma höggi hvor á annan.
Allt í einu hrasaði Hrói um trjárót, og mótstöðumaður
hans hljóp til og ætlaði að veita honum banasár. En
j skjótur sem elding, þaut Hrói á fætur og lagði sverði sínu
gegnum fjandmann sinn.
Nú fór hann að hugsa um vin sinn, Litla-Jón, sem hann
hafði sent til Nottingham. Þeir gátu aldrei skilið, og Hrói
®tlaði því að fylgja honum eftir. En til þess að vera við
öllu búinn, fór hann úr sínum fötum og í húðföt Vilhjálms.
Því næst lagði hann af stað. Ekki hafði hann lengi gengið,
er hann kom til borgarstjórans og manna hans. Sá hann
Þá, hvað um var að vera.
Það var komið sólarlag og byrjað að skyggja í skógin-
um. Hann sá, hvar menn borgarstjórans voru að búa til
snöru til að bregða um hálsinn á Litla-Jóni. Hrói sá því,
að þetta voru seinustu forvöð, ef honum ætti að takast að
frelsa félaga sinn. Hrói bar öll vopn Vilhjálms og þar á
meðal lítið horn, sem hann hafði átt. Tók hann nú hornið
°g blés fjörlega í það.
,,Hó, hó! Þar kemur Vilhjálmur," kallaði borgarstjórinn.
,,Af hverju liggur svona vel á þér?“
,,Ég hef unnið á Hróa hetti og unnið til verðlaunanna.
Þið getið farið og séð, hann liggur þarna norður í skóg-
inum,“ svaraði Hrói.
Þaó varð uppi fótur og fit, og menn borgarstjórans
þutu af stað, til þess að sjá hinn fallna skógarmann.
Aðeins tveir menn urðu eftir hjá borgarstjóranum. Hann
réði sér ekki fyrir kæti og vissi ekki í hvora löppina hann
átti að stíga.
,,Drengilega gert, Vilhjálmur," sagði hann. ,,Og hérna
höfum við náð Litla-Jóni, sem alltaf hefur verið hægri
hönd Hróa. — Fljótir nú, drengir. Upp með hann. Tíminn
er liðinn, sem ég gaf honum til þess að játa syndir sínar."
,,Nei, hægan, hægan,“ sagði Hrói. ,,Ég hef unnið á
Hróa hetti, og krefst þess, að fá einnig að gera út af við
Litla-Jón. Víkið úr vegi fyrir Vilhjálmi berserki."
,,Þá ósk þína skaltu fá uppfyllta," sagði borgarstjórinn
hlæjandi. En Hrói gekk beina leið að Litla-Jóni og skar
böndin, sem hann var bundinn með. Síðan rétti hann
honum sveróið hans Vilhjálms og kallaði:
„Hérna er kveðja fá mér og Vilhjálmi," kallaði Hrói og
skaut. Örin reif út úr eyrnasneplinum á borgarstjóranum
og stakkst síðan á oddinn í trjástofn þar nærri.
,,Af hverju sendir þú ekki örina í gegnum hann?" sagði
Litli-Jón. ,,Hann ofsækir þig meðan hann lifir."
„Talaðu ekki þannig," sagði Hrói. „Aldrei hef ég skotið
flóttamann, en ég set mark mitt á eyrun á skræfunum."
,,Þú hefur rétt fyrir þér. Ég hef aldrei heyrt getið um jafn
göfuglyndan mann og þig," drundi í Litla-Jóni.
Þeir flýttu sér inn í skóginn í fylgsni sín. Nú var borg-
arstjórinn og menn hans komnir aftur. Og borgarstjórinn
var nú reiðari en nokkru sinni fyrr. En þegar hann loksins
sneri heim til Nottingham, hafði hann ekkert annað til
minja um ferðina en örina, sem særði hann. Nafn
Vilhjálms stóð á henni, en hönd Hróa hafði stýrt henni.
r o
o o
> CM
£
JO
'(/T ö l.
o o
(U
c 3
ro E <D O)
(U
U)
3
3
*o 3
(U
0) O)
> (U
*o •*— ‘(U
ro a
J1
1 '(/) 0”
1 w a> E
n. ‘co
I hverju blaði ÆSKUNNAR er myndasagan um Bjössa bollu.