Æskan - 01.01.1983, Page 11

Það var árið 1955, að ungum
manni, Jim Henson, sem þá var við
listnám í háskólanum í Maryland í
Bandaríkjunum, var boðið að halda
úti stuttum sjónvarpsþætti daglega.
Henson settist niður með grænt filt
og skæri og lagði höfuð í bleyti.
Aður en hann vissi af hafði hann
klippt út hlut sem líktist froski og
hlaut nafnið Kermit. Smám saman
bættust fleiri við og árið eftir var
þátturinn orðinn það stór í sniðum,
að hann fékk skólafélaga sinn, Jane
Nebel, til að aðstoða sig. í dag eru
þau hjón.
En Bandaríkjamenn höfðu ekki
mikla trú á þessum þáttum. Þeim
fannst ólíklegt, að fullorðið fólk
fengist til að horfa á þetta og því
leitaði Henson á náðir Breta um
framleiðslu myndanna. Nú hafa
Prúðuleikararnir verið sýndir í 106
löndum og 235 milljónir sjónvarps-
áhorfenda hafa fyigst með þeim.
Þættirnir hafa hvað eftir annað verið
á listum yfir vinsæiustu sjónvarps-
þættina og stjórnendum þeirra
hlotnast nánast allar viðurkenningar
og verðlaun, sem sjónvarpsþætti
getur hlotnast, svo það er ekki nema
von, að Bandaríkjamenn sitja eftir
með sárt ennið.
Þau, sem stjórna brúðunum, búa
til þættina, eiga raddirnar og svo
framvegis segjast hafa orðið fyrir
áhrifum frá Prúðuleikurunum, þau
Jim Henson
faðir Prúðu-
leikaranna.
séu hreinlega farin að sjá Piggy,
Kermit og öll hin í fólki sem þau
hitta, og það má mikið vera, ef fólk
víðsvegar í heiminum sér ekki sjálft
sig í Prúðuleikurunum.
En þau eru einnig með augu og
eyru opin fyrir nýjum týpum. Ef þau
rekast á fólk, sem þau þekkja ekki úr
þáttunum, er búin tll ný týpa og um
leið geta fleiri fundið sig í Prúðu-
leikurunum.
í Prúðuleikurunum er ekki að finna
snefil af illgirni, ekki einu sinni í
stúkunni, þar er því allt í lukkunnar
velstandi og rauði þráðurinn er góð-
látlegur húmor.
Prúðuleikararnir
n