Æskan - 01.01.1983, Side 13

hann hvert hann væri að fara og hvert erindi hans væri. „Ég get
ekki sagt þér það,“ svaraði kóngssonurinn. „Ég á of áríðandi
erindi til þess að geta sagt það öllum, sem ég hitti á leið minni."
„Þú hefur rétt fyrir þér,“ sagði refurinn. „Því að þú ert að leita að
undrafuglinum til þess að færa hann blindum föður þínum. En ég
skal hjálpa þér, ef þú heitir því að fara nákvæmlega að ráðum
mínum.“
„Með ánægju," svaraði kóngssonurinn. „Nú sé ég, að þú ert
annar en þú lítur út fyrir."
„Komdu þá með mér,“ sagði refurinn, „ég skal vísa þér leiðina
að höllinni, þar sem undrafuglinn er. Ég ætla að gefa þér þrjú
gullkorn. Því fyrsta fleygir þú í varðherbergið, því næsta í her-
bergið, þar sem fuglinn er geymdur og því síðasta í búrið. Þá getur
Þú náð undrafuglinum, og allt fer vel, ef þú gætir þess að klappa
honum ekki. En ef þú verður tekinn til fanga, verður þú að svara
öllum spurningum játandi."
Kóngssonurinn hélt áleiðis með refnum og hlýddi honum í öllu.
hegar hann fleygði fyrsta gullkorninu, sofnuðu varðmennirnir
þegar í stað. Þegar það næsta féll, sofnuðu þeir, sem gættu
herbergisins, þar sem fuglinn var, og þegar þriðja kornið féll,
sofnaði undrafuglinn einnig. En þegar kóngssonurinn hélt honum
í höndum sínum, gat hann ekki á sér setið að strjúka yfir fjaðrir
hans. Þá vaknaði hann og hljóðaði. Allir hallarbúar vöknuðu, og
kóngssonurinn var tekinn til fanga. Hann var færður fyrir konung,
og mundi eftir því að svara öllu játandi.
„Ertu meistaraþjófur?" spurði kóngurinn.
„Já,“ svaraði kóngssonurinn.
„Ég skal þá hlífa þér, ef þú ferð til nágrannaríkisins og stelur
kóngsdótturinni, sem er fegurst allra í heiminum."
„Já,“ svaraði kóngssonurinn, og hélt af stað.
Þegar út kom mætti hann refnum, sem ávítaði hann fyrir að
hafa klappað undrafuglinum, en lofaði að hjálpa honum aftur.
Hann gaf honum önnur þrjú gullkorn.
„Einu fleygir þú í varðherbergið." sagði hann, „öðru svefnher-
bergi kóngsdótturinnar og því þriðja í rúm hennar. Þá getur þú
borið hana burt, og allt fer vel, ef þú gætir þess að kyssa hana
ekki.“
Kóngssonurinn hélt til hallarinnar. Hann fór hugrakkur inn fyrir,
kastaði korni í varðherbergið, svo að allir varðmennirnir sofnuðu.
Annað korn lenti í svefnherbergi kóngsdótturinnar. Hún sofnaði
þungum svefni, svo að hann gat lyft henni upp og borið hana burt.
En þegar hann hélt á henni, þótti honum hún svo undursam-
lega fögur, að hann gat ekki á sér setið að kyssa hana. Sam-
stundis vaknaði hún og hljóðaði. Allir hallarbúar vöknuðu og
kóngssonurinn var tekinn til fanga.
Hann var færður fyrir konung, sem vildi útkljá málin þegar í
stað. Kóngssonurinn mundi, að hann átti að svara öllu játandi.
„Ertu meistaraþjófur?" spurði konungurinn.
„Já,“ svaraði kóngssonurinn.
„Ég skal hlffa þér, ef þú ferð til nágrannalandsins og stelur
hestinum með gullskeifurnar fjórar."
„Já,“ svaraði kóngssonurinn og hélt af stað.
Úti fyrir höllinni mætti hann refnum, sem ávítaði hann fyrir að
hafa kysst kóngsdótturina. En hann hét því að hjálpa honum enn
og gefa honum þrjú gullkorn.
„Fleygðu einu í varðherbergið, öðru í hesthúsið, og því þriðja í
beislið. Þá getur þú tekið hestinn og allt mun fara vel, ef þú snertir
ekki gullhnakkinn, sem hangir á veggnum."
Kóngssonurinn fór til hallar konungsins í nágrannaríkinu. Hann
gekk hugrakkur inn í hallargarðinn, fleygði korni í varðherbergið,
svo að allir varðmennirnir hrutu í kór. Öðru korni fleygði hann í
hesthúsið og því þriðja í beislið og síðan tókst honum að teyma
hestinn með gullskeifurnar út.
í sama bili kom hann auga á gullhnakkinn. Svo glæsilegur
hestur gat ekki borið neinn annan hnakk að áliti hans. Hann rétti
því fram handlegginn, til þess að ná niður hnakknum. Þá mundi
hann eftir aðvörun refsins. Hann dró höndina að sér og teymdi
hestinn út án þess að horfa á gullhnakkinn aftur. Hann mætti
refnum fyrir utan og þakkaði honum fyrir.

I .ri!k f I 11 É /# j

—
13