Æskan - 01.06.1986, Blaðsíða 14

Ég ætla með þessum línum að líta
aðeins um öxl, til þeirra ára þegar ég
fékk katta og hundasóttina.
Eins og allir vita fá flest börn ein-
hverntíma óstjórnlega löngun til að
eignast hund eða kött. Ég held að
þetta sé eðlileg löngun og að í hverri
barnssál fari á vissu aldursskeiði að
rumska einhver þrá til að annast og
láta sér þykja vænt um einhverja litla
lifandi veru. Kannski er þetta und-
anfari þess sem koma skal. En hvað
um það. Ég suðaði og suðaði, svona
stundum, en allt kom fyrir ekki. Hinir
fullorðnu fundu því allt til foráttu.
Hunda væri ómögulegt að hafa því að
það væri illa gert þeirra vegna að halda
þá; alltaf yrði einhver að vera heima
því að þeir væru eins og lítil börn sem
alltaf þurfti að vera að annast. Þá kom
nú röðin að köttunum. Þeir klóra sófa-
settin og eru með þeim ósköpum fædd-
ir að hafa meltingarfæri og eru ekki
vandir að meðulum hvað þau snertir.
Ég kom sem sé alltaf að óyfirstígan-
legum vegg.
En að vísu voru nú nokkur dýr
heima. Við áttum finkur og páfagauka
og fiska í búri. Fuglarnir voru mjög
duglegir að fjölga sér og var oft
ánægjulegt að fylgjast með þeim, sér-
staklega hvernig þeir önnuðust unga
sína og komu þeim á legg.
Stundum kom fyrir að einhver dó og
þá var hann grafinn norðan undir hús-
vegg í fallegri öskju í blómabeði. Þetta
voru hátíðlegar stundir og oft féllu tár.
Pabbi minn var alltaf í hlutverki útfar-
arstjóra. Ég held að hann hafi saknað
þeirra líka.
En alltaf átti ég drauminn um kött-
inn. Allar vinkonur mínar áttu ketti og
margar hunda eða það hélt ég að
minnsta kosti. Einn daginn tilkynnti
ég foreldrum mínum að ég ætlaði að
koma heim með Snúlla, svona til þess
að gæta hans fyrst um sinn. Ein vin-
kona mín átti Snúlla en gat af einhverj-
um ástæðum ekki haft hann um tíma.
Eitthvað dróst nú samt að ég héld'
innreið mína með Snúlla og pabbi og
mamma voru sjálfsagt hætt að gera ra
fyrir þátttöku hans í heimilislífinu e
þau þá á annað borð hafa tekið nokk-
urt mark á yfirlýsingu minni.
En svo var það einn daginn að eg
kom heim með hann Snúlla undir
peysunni minni. Pabbi fagnaði honunj
vel. Hann pabbi minn hefur svo stor
hjarta. Mamma amaðist ekkert V1
honum heldur. Þó held ég að hún ha 1
átt von á að hann væri öðruvisi
laginu. Annars get ég vel skih
mömmurnar þegar þær setja sig upp‘j
móti húsdýrum því að það mæðir vlS
mest á þeim þegar þessi grey geta
skammir í einhverju horninu, að
tali nú ekki um teppin.
Hann Snúlli minn var falleg skepna-
Búkur hans var svolítið sívalur, haus
inn mjókkaði fram í lítið trýni sem
alltaf var síþefandi, fæturnir stuttir en
gátu borið hann fljótt yfir og svo hat
hann ekkert skott. En fallegi feldurin
hans var tvílitur, svartur og hvítur.
Þetta er svo sem ekki lýsing á ketti,
eins og allir geta séð, því að han
Snúlli var ekki köttur. Hann var ein
staklega laglegur og vinalegur naggrlS^
Þetta voru dásamlegir dagar. Fyrs ‘
heimilið hans var pappakassi og í h°n
um tveir dallar, annar fyrir vatn
hinn fyrir mat. Maturinn hans var yiir
leitt einhver korn og svo át hann h
mikið af grænmeti sem honum þot
mjög gott. Snúlli var skelfing fljotu
að sóða út heimilið sitt. Hann var a*
af á ferðinni og setti um vatnsdalhu .
sinn og hrærði öllu saman. Ég Þu.r ,j
sýknt og heilagt að vera að taka til hj
honum.
Það var gaman að leika við Snul ■
Stundum tók ég hann upp úr kassa
um og leyfði honum að vera á gólfin '
Þá æddi hann út um allt og tók langa^
tíma að ná honum aftur því að hau
var fljótur í förum. Stundum um sUlt
arið, ef vel viðraði, fór ég með hann