Æskan - 01.06.1986, Qupperneq 52

Skyndilega skelltu þau sér niður og
lentu á skeri í miðju öldurótinu.
Skerið var þara og þangi vaxið nema
rétt á kollinum. Manni var alveg viss
um að þetta væri Háasker. Þeim
megin sem vissi á haf út var það eigin-
lega þverhníptur klettur hið efra. Það
fór ekki á kaf nema í stærstum
straumi.
Nokkru utar stóð annar byrðingur-
inn af Ævari og veltist upp og ofan
utan á skeri sem látlaust braut á .
Þau fundu strax líkið af Pálma. Það
flaut í skoru til hlés á klöppinni.
Við getum ekkert gert fyrir hann,
hrópaði Agni. Snúum okkur að þeim
sem enn eru á lífi.
Er Teini Iifandi? spurði Manni milli
vonar og ótta.
Annars hefðum við ekki getað mið-
að hann út, svaraði Agni.
Þeir fundu feðgana í litlu viki áveð-
urs á skerinu. Þar héngu þeir utan í
berginu. Sjóirnir gengu yfir þá. Þeir
voru báðir lifandi, Teini þó réttara
sagt aðeins með lífsmarki. Jónas hafði
krækt hægri handlegg undir handar-
krika honum og reyndi að halda höfði
hans upp úr. Með vinstri hendi gerði
hann árangurslausar tilraunir til að ná
handfestu á hálum þaranum.
Við lyftum Teina, sagði Eva. Þú
hjálpar til, Manni, með því að óska
þess.
Þau voru ekki ein um þá ráðagerð
að koma Teina á þurrt.
Þú skalt upp, heyrðu þau að Jónas
tautaði milli samanbitinna tanna. Þú
skalt upp, armingi.
Um leið og sjórinn svall inn í vik'A
og hækkaði yfirborðið reyndi Jónas að
lyfta drengnum upp á klöppina. Hann
fór sjálfur á bólakaf en jafnskjótt og
honum skaut upp kom Teini í fanS
hans aftur. Hann náði takinu undit
handarkrika drengsins og krafsaði ■
þarann. Auðséð var að enn beið hann
eftir næstu öldu.
Þú skalt upp, tautaði Jónas. Þú skalt
upp, vesalingur.
Við lyftum Teina næst þegar karlinn
ýtir undir hann, sagði Agni.
Þau biðu andartak. Stór brotsjór var
á Ieiðinni. f næstu andrá fyllti hann
vikið. Um leið reyndi Jónas af öllu afli
að þeyta Teina upp á skerið.
Bara að hann komist upp, hugsað'
Manni aftur og aftur. Ég óska þess af
öllum kröftum, ég óska þess af Iífi og
sál.
Jónas færðist í kaf en Agni og Eva
höfðu gott hald á Teina. Þeim tókst
með erfiðismunum að bera hann stutt-
an spöl upp eftir skerinu.
Hærra, hærra, hrópaði Manni, Það
er aðfall og sjórinn nær honum hérna-
Við skulum fyrst huga að Jónasi,
sagði Agni, hann fer að gefast upp- ^
hann reynist ekki þungur eigum við
krafta eftir til að flytja Teina lengra
upp á skerið.
Þau sneru sér að Jónasi. Um leið o£
honum skaut upp þreif útsogið hann
með sér og fleytti honum utan í kleú
ana. Þar náði hann taki á ógróinn'
steinnibbu og gat stöðvað sig. Höfnð
hans hafði slengst utan í grjótið °g
blóðið lagaði niður eftir andlitinu-
52