Æskan - 01.06.1986, Qupperneq 53

. Eg kom honum upp, tautaði hann,
e§ kom honum upp, Guði sé lof.
Nú hlýtur hann að léttast, kallaði
^gni. Um leið náðu þau taki á Jónasi.
j'anni styrkti þau með hugsun sinni
a hvað af tók. Þegar næsta alda fyllti
''kið munaði minnstu að þau hefðu
Pa° af að lyfta honum upp úr særót-
ltlu- Hn útsogið bar of fljótt að og þau
Urbu að láta hann síga.
Hann er léttari en ég bjóst við, sagði
tva.
Manni hugsaði með sér að það hlyti
a vera af því að Jónas hefði bjargað
eina á þurrt - og þakkað Guði.
Við bíðum eftir næstu öldu, sagði
§n>- Þá náum við honum.
En lagið var óvenju lengi.
^ónas hafði aftur náð í nibbuna. Það
),ar auðsýnilega mikið af honum
dregið.
tók Manni eftir því að skugga brá
k 'r andlit systkinanna.
Nú fór í verra, sagði Agni.
Nvað er að? spurði Manni.
Neyrirðu ekki í honum?
^anni lagði við hlustirnar.
k“essir andskotans angurgapar,
njdraði Jónas, þeir ættu að betla
e’ra og oftar til að liggja svo á melt-
p ni allar nætur ef gerir tíkargjólu.
ari hún bölvuð, öll björgunarsveitin
ln^ °g hún leggur sig.
|aann skyrpti sjónum út úr sér.
H^ítis læti eru þetta, tautaði hann
j ntaeltur, maður má ekki opna kjaft-
. að þú fyllir hann ekki á auga-
bragði.
Nann hóf sig upp og hrópaði:
u drepur mig kannski en þú bugar
, § ekki. Nú er drengurinn kominn á
^ rrt og þú rétt ræður hvort þú lætur
ann krókna, fjandinn þinn.
. au vissu ekki hvern hann ávarpaði
a Þen
Mínir kraftar eru líka á þrotum,
sagði Agni. Eitt átak enn, svo þurfum
við að fara og sofna.
Manni sá svart.
Björgum Teina fyrst, hrópaði hann.
Flytjum hann ofar.
Þau hristu höfuðið.
í svipinn er Jónas í meiri lífshættu,
sagði Eva. Við eigum mikið í húfi því
við missum flugið ef við látum það
ekkiráða.
Ef karlinn er mjög þungur fer hann
með alla krafta okkar, sagði Agni. Þá
verður þú, Manni, að vakna og fá
björgunarsveitina til að flýta sér hing-
að og ná í Teina.
Það er hann Héðinn í Viðvík, hugs-
aði Manni, hann er fyrir björgunar-
sveitinni ennþá. Eða? Jú, ég held það.
Fínn kall.
Þau litu upp og sáu næsta brotsjó
koma æðandi og fylla vikið.
Systkinin náðu taki á Jónasi.
Þau rembdust og blánuðu í framan
af áreynslu.
Manni þröngvaði sér til að hjálpa
þeim í huganum.
En þau bifuðu honum ekki.
Hann sökk í höndunum á þeim. Það
var eins og hundrað blýlóð hefðu verið
hengd utan á hann.
Ólöf hafði byrgt andlitið í höndum
sér og dottað.
Hún hrökk upp við fótatak. í næstu
andrá kom Manni í hendingskasti ofan
stigann.
Teini er lifandi. Hann er uppi á
Háaskeri. Hringdu í hann Héðin.
Hún starði á hann og hugsaði með
sér að þetta gæti hann ekki vitað. Þess
vegna hikaði hún.
Mamma hringdu strax í hann Héð-
in. Er hann ekki formaður björgunar-
sveitarinnar?
Jú, af hverju heldurðu að Teini sé
uppi á Háaskeri?
Eg sá það. Ég var suður frá. Hann
drukknar ef þeir ná ekki strax í hann.
Manni, sagði Ólöf rólega. Þú svafst.
Þú hefur ekki farið út fyrir dyr í nótt.
Þú skilur þetta ekki, mamma. Við
Agni og Eva...æ, ég skal.
Hann gekk að símanum og hringdi
út að Viðvík. Héðinn hafði vakað eins
og aðrir í þorpinu.
Þetta er hann Manni, sagði drengur-
inn. Ég held að Ævar hafi strandað
suður á söndum. Teini er ennþá lif-
andi. Hann er uppi á Háaskeri.
Mér þykir þú fullyrða nokkuð mik-
ið, drengur minn, ansaði Héðinn.
Hvernig veistu þetta?
Ég var suður frá.
í þessu veðri? Suður á söndum?
Ekki kannski eins og þú heldur. En
þið verðið að flýta ykkur, annars
drukknar hann.
Farðu að sofa, Manni minn, sagði
Héðinn. Við erum að leggja af stað
suður á Hamar. Ef Ævar er ekki sokk-
inn hlýtur hann að bera þangað undan
veðrinu.
En ég sá hann, ég sá hann, hrópaði
Manni. Hann Teini.....
Héðinn hafði lagt á. Manni sneri sér
við með áhaldið í höndunum. Svo
fleygði hann því í gólfið og hljóp upp
til sín.
nan veg.
§ er að verða uppgefin, hvíslaði
a- Við skulum vona að sjórinn lyfti
vei
undir karlinn.