Æskan - 05.10.1987, Page 24

HANNA CG SÓTA
Það var sólheitur síðsumardagur;
fólkið var að leggja af stað á engj-
arnar til þess að binda heyið sem lá í
görðum. Nú varð að láta hendur
standa fram úr ermum því að of
mikil áhætta var að láta útþurrt hey-
ið liggja svo til flatt aðra nóttina til.
Hanna litla horfði á eftir fólkinu
þar sem það gekk engjagötuna með
hrífurnar sínar um öxl, léttklætt og
glaðvært. Hún stóð sunnan undir
bæjarveggnum. Það var hlaðinn
veggur úr steinum og sniddu, falleg-
ur veggur. Burnirótin teygði sig í
stórum brúskum fram á milli stein-
anna, gular og rauðar mosaskófir
breiddu úr sér á gráum steinunum.
Þessi veggur var fullur af lífi.
Hunangsflugurnar áttu þar bú; þær
áttu annríkt í dag, suðuðu og flugu í
sífellu í fíflabreiðuna frammi í
hlaðvarpanum og síðan að veggn-
um og inn í einhverja holuna á milli
steinanna. Þær áttu líka bú í hest-
húsveggnum. Þar grófu Hanna og
frændi hennar einu sinni upp eina
holuna og þau fundu búið flugn-
anna, dálitla býköku. Hún var
falleg, öll hólfuð sundur, margar,
margar pínulitlar vaxkrúsir fullar af
hunangi. Þvílíkt sælgæti! Það kom
ennþá vatn í munninn á Hönnu þeg-
ar hún hugsaði til þess en vesalings
flugurnar flugu og suðuðu í kring
um þau.
Hanna sagði frá þessu þegar þau
komu heim. Pabbi varð alvarlegur á
svipinn og sagði:
„Þetta megið þið aldrei gera aft-
ur. Þið sáuð búið flugnanna. Hvað
haldið þið að þær hafi verið lengi að
byggja þetta? Hugsið ykkur ef tröll
hefðu komið og rifið bæinn okkar.
Flugunum hefur fundist þið vera
vond tröll.“
Hanna gerði þetta aldrei aftur,
hún vildi ekki vera vont tröll.
Lítil telpuhnáta, átta ára, hafði
líka sínu starfi að gegna á slíkum
annadegi sem nú fór í hönd. Hún
átti að sækja hestana og síðan að
teyma þá undir böggum af engjun-
um heim að hlöðu, hleypa niður og
fara svo með hestana aftur út á
engjar til þess að sækja næstu ferð
en þá leiðina mátti hún sitja á ein-
hverjum þeirra.
Sóta gamla varð alltaf fyrir val-
inu. Hún var róleg og gætti þess
knap'
jafnan að haga sér eftir getu
ans.
Sóta var líka sjálfkjörin foring1
hestanna. Ef erfitt var að ná e'n
hverjum þeirra þurfti ekki annað en
beisla Sótu og teyma hana þá fyl®
hinir á eftir og það var alltaf auð'e
að ná henni.
Sarnan. Hann flýtti sér þá í burtu og
Var sárhrygg yfir ógætni sinni.
ffún trúði pabba sínum fyrir
Þessu. Hann sagði að hún mætti
aldrei skipta sér af litlu dýrunum.
0 -í'.-í
V,
•nna þeirra og líf færi eftir eftir
Pabbi kallaði til Hönnu litlu’
„Sæktu hestana, Hanna muu
meðan ég tek til reipin og klyft>er
iferða a
ana; svo verðum við samt
engið.“
Hanna hljóp inn í bæ til
sinnar til þess að fá brauðbita han
hestunum; þávarbetra aðnáþellTI'
Hún skokkaði út fyrir túnið- ?ar
voru hestarnir á beit. Nú mátti huU
ekki vera að því að hyggj3 a
köngulónum sem bjuggu í lyngPu
unum. Það fannst henni samt galTl'
an. Þær roguðust með ungana sína 1
poka á bakinu. Einu sinni haf^1
Hanna sprengt pokann á bakinu ‘
út
stórri könguló með puntstrái og
úr pokanum skriðu svolitlir ljós
rauðir hnoðrar, ósjálfbjarga °~
aumingjalegir. Köngulóin byrjaðl
strax að basla við að safna ÞelUl
föstum venjum eins og hjá mönnun-
Um þó að á annan hátt væri. Pabbi
Sagði að köngulóin mundi hafa búið
öl nýjan poka handa börnunum sín-
Um eu það hefði kostað hana mikla
v>nnu og svo hefði hún ef til vill ekki
fundið alla ungana og þá hefðu þeir
^repist. Þess vegna væri þetta
°happaverk sem ekki mætti endur-
taka.
Eftir þetta gætti Hanna sín vel að
§era ekki vísvitandi á hluta þeirra
htlu lífvera sem byggðu úthagann.
f lyngþúfum og undir steinum
hjnggu fleiri en köngulærnar. Þar
v°ru járnsmiðir, gullsmiðir, alls
honar flugur, fiðrildi og ormar og
SV0 mýsnar. Hanna var hálfhrædd
við mýs en gaman var að sjá hvernig
söfnuðu til vetrarins. Víða
mátti sjá holumunna þar sem miðl-
mgar lágu í hrúgum úti fyrir. Minn-
u8 óhappsins með köngulóna og
J^unangsflugurnar stóðst Hanna þá
freistingu að grafa upp holu til þess
að sjá hvernig væri umhorfs í híbýl-
um mýslu.
Hanna hljóp, stökk þúfu af þúfu
og sveiflaði beislunum í kring um
sig. Hún átti að flýta sér en það var
nú alltaf svo gott að ná Sótu og hest-
arnir gætu varla verið langt undan.
Það hlaut að vera allt í lagi að tylla
sér aðeins og blása mæðinni. Hanna
settist á þúfu; fluga flögraði fram og
aftur í skorningnum við rætur þúf-
unnar.
„Hvað ertu að álpast þarna,“
tautaði Hanna. „Sérðu ekki að
óvinur þinn situr þarna og bíður eft-
ir því að hremma þig.“
En flugan sá ekki hættuna.
Hanna henti í hana laufblaði til að
fæla hana frá en það var of seint.
Flugan lét freistast af ilminum frá
lyfjagrasinu sem óx í skorningnum
svo sakleysislegt með bláa, fallega
blómið sitt á grönnum, háum legg
og ljósgrænu blöðin sem breiddu úr
sér niður við jörð.
Flugan settist á eitt græna blaðið
og þá var ekki að sökum að spyrja.
Límkenndur vökvi blaðsins lamaði
fluguna og Hanna horfði á það sem
hún hafði að vísu oft séð áður en
fannst alltaf jafnmikið undur. Blað-
ið hreyfðist. Það lyfti jöðrunum og
lagðist saman, vafði sig utan um
bráðina. Hanna vissi hvað gerðist.
Blómið át fluguna; síðan breiddi
það út blaðið á ný og beið eftir
næstu veiði.
Framhald í næsta blaði
■ aftlr lAhönnil Rtfilnarímsdótti
24
25