Æskan - 01.01.1990, Blaðsíða 23

Þá heyrðist ægilegur hvellur,
bfllinn hentist til og pabbi
sagði mikið af ljótum orðum.
Svo nam hann staðar.
Pabbi stökk út.
Hann gekk í kringum bflinn,
fómaði höndum
og kallaði upp yfir sig.
Dísa heyrði ekki hvað það var.
Hún stökk út.
Pabbi var kominn
í skottið á bflnum
og rótaði til og frá.
- Hvellsprungið! þrumaði hann
Þessi gamla drusla. . .
- Missum við af álfadansinum?
spurði Dísa áhyggjufull.
En pabbi svaraði ekki.
Hann var að bogra við bflinn
þungur á brún.
r*.
b-
4*
:*
:
öðruvísi en allt annað
sem hún hafði áður heyrt.
Loftið var fullt
af þessum tónum.
Svo sá hún dansinn,
álfadansinn.
Yfir ísinn svifu álfar
í marglitum klæðum.
, >
K*‘
V"
- Dísa, Dísa, hvar ertu stelpa?
Rödd pabba þrengdi sér
í gegnum tónlistina.
Röddin virtist koma langt,
langt að.
Svo kom pabbi hlaupandi.
Hann var áhyggjufullur:
- Hvað ertu að gera,
Dísa mín? Þér er ískalt!
Hún leit út yfir svellið.
Það var tómt!
Tónlistin var þögnuð,
álfamir horfnir!
Tunglið glampaði á autt svellið.
- Pabbi, þú rakst álfana í burtu,
hvíslaði Dísa
með tárin í augunum.
Dísa stundi og gekk
upp í brekkuna.
Hún var búin að
hlakka svo mikið til og
vorkenndi sjálfri sér ægilega. . .
Hún gekk ofar og ofar
í brekkuna.
Frostið beit í kinnamar.
Hún stakk höndunum í vasann
því að hún hafði gleymt
vettlingunum.
Tunglið glampaði á fjörðinn
°9 hrímið sindraði eins og gull.
Dísa nam staðar þegar
hún var komin upp á brekkuna.
Hún var komin að vatni,
ísilögðu vatni.
Þetta var ótrúlega fallegt.
Allt í einu heyrði hún tóna,
einkennilega tóna,
p, peir voru léttir eins og fis
+j, og virtust varla koma við ísinn.
t‘ Rlæði þeirra vom líkust slæðum,
'+» slæðum sem sveifluðust til og frá
^ í öllum regnbogans litum.
f - Álfar, hvíslaði Dísa agndofa.
' j Ég trúi þessu ekki.
*, Er mig að dreyma?
/ Svo kleip hún sig í handlegginn.
> Hana var ekki að dreyma;
+* hún fann reglulega mikið til.
T* Mikið vom þeir fallegir. . .
*
f Hún ætlaði að sjá þá betur,
þ-' hitta þá, dansa með þeim. . .
v Hún lagfærði grímuna
* og kórónuna á höfðinu
Á og hélt af stað.
I; Þeir svifu fram og aftur,
. * litlir, stórir, rauðir, bláir.
Hún sveif til þeirra. . .
- Rak. . . rak þá í burtu?
, * hváði pabbi.
í ’ Hann horfði nokkra stund á
£ Dísu.
- Hvað ertu að segja bam?
v* Hann var mjög alvarlegur í
framan.
Svo beygði hann sig niður.
*i - Litla kerlingin mín!
*; sagði hann og röddin var skrítin.
'í Nú skulum við koma
og kaupa okkur kók í sjoppunni.
i Á eftir fömm við svo bæði
•Í á álfadansinn þinn.
<1 Síðan klæddi hann Dfsu
k-*
,’v í vettlingana sína
f, og leiddi hana niður í bíl.
•X
'jr*
4
&
Æskan 23