Æskan - 01.01.1990, Síða 39

keypti tíu pakka handa mér, segir Búi.
Sólin skín og bakar þau. Pau eru
komin svo langt frá veginum að þau
heyra ekki lengur í bílum. Allt er kyrrt
og einu hljóðin, sem þau heyra, er
kvak í fuglum og hjal í læk sem liðast
um lautina fyrir neðan.
Fjöllin í kringum þau em há og
brött.
- Haldið þið að fjöllin héma séu
hærri en Stóratá? spyr Lóa.
- Nei, Stóratá er eitt af hæstu fjöll-
um á landinu, svarar Búi.
— Það var gaman að ganga á hana,
segir Hrói.
- Munið þið eftir öllum steinunum
sem við fundum? segir Lóa.
— Ég er viss um að við finnum líka
fallega steina í þessari ferð, segir Búi.
— Já, þess vegna verðum við að
flýta okkur að borða matinn svo að við
höfum pláss fyrir alla steinana, segir
Hrói og treður samloku upp í sig í
heilu lagi.
— Og síðustu dagana borðum við
sveppi, ber og hundasúmr eins og
Sara sagði, segir Lóa og brosir.
Hún hallar sér aftur á bak í grasið og
lygnir aftur augum. Sólin heldur áfram
að baka á henni andlitið þangað til ótal
smáar brúnar freknur spretta fram og
raða sér um vanga og enni eins og her-
menn sem vilja verja hana fyrir árás
þessara sterku geisla svo að hún brenni
ekki.
Endemis frekja
—Þessi laut er kjörin. Grasið er mjúkt
°S sott að liggja á því. Svo er skjól í
henni ef að gerir mikið rok, segir Búi.
Þau eru ósköp þreytt enda hafa þau
lagt langa leið að baki í dag.
Þegar tjaldið er komið upp em þau
ekki sein á sér að skríða inn í það og
búa um sig.
— Við verðum að þvo okkur áður en
við sofnum, tautar Búi með rödd sem
Sefur til kynna að hann langar alls ekki
til að þvo sér.
— Og bursta tennur. Við emm búin
að borða svo mikið af rúsínum, svarar
Lóa.
Úr pokanum hans Hróa heyrist
sr>örl. Hrói hefur látið þvott og þrif eiga
siS- Hann er sofnaður.
Búi og Lóa hlæja. Þau skríða út úr
tjaldinu og ganga út að læk.
~ Ég öfunda Hróa; hann er aldrei að
fást um smámuni, segir Lóa. Sjálf gæti
®8 ekki sofnað skítug.
- Ég ætla að ganga um nágrennið
og finna klósett, segir Búi.
Hann fer í hvarf bak við hæð og
finnur ágætan stað undir stómm steini.
Fjallið gnæfir ofan við hann og
snöggvast finnst honum að það sé al-
veg að detta yfir hann. Það er grasi
gróið upp eftir hlíðum en ofar taka við
skriður og loks hamrar.
Ekki vildi ég eiga heima undir svona
háu fjalli. Ég yrði hræddur við skriður
og snjóflóð, hugsar hann.
Þegar hann er að leggja af stað aftur
sér hann eitthvað blátt sem honum
finnst ekki falla inn í þessa brúnu og
grænu veröld sem hann er staddur í.
Hér á ekkert að vera blátt nema lækir
og blóm og þetta er hvorugt. Hann
gengur nær og sér að þetta er tjald.
Fyrir utan tjaldið er lítill jeppi. Hann
hefur greinilega lent í árekstri eða
stungist á nefið því hann er beyglaður
að framan og annað ljósið brotið.
Búi flýtir sér til Lóu og segir henni
tíðindin.
- Æ, hvaða vandræði, segir Loa.
Nú hittum við ef til vill fólk sem fer að
skipta sér af okkur.
Þau ganga heim að tjaldi og skríða í
pokana.
Þegar þau em rétt að sofna heyra
þau í bíl sem ekur rétt fram hjá tjald-
inu.
En þau sofa of fast til að heyra
mannamál og annan þann havaða sem
fylgir þegar verið er að tjalda.
Hrói vaknar fyrstur næsta morgun.
Hann nuddar stírur úr augum og sting-
ur hausnum út til að gá til veðurs.
Sólin skín og blómin anga. Hann
skríður út og gengur upp úr lautinni.
Hvað er nú þetta? Gult tjald! Og jeppi!
Þetta var ekki þarna í gær. Það hlýtur
að hafa komið í nótt, hugsar hann.
Hann finnur hita í brjóstinu og allt í
einu finnst honum loftið hlaðið
spennu. Hann minnist annarra tjalda á
öðmm stað fyrir tveimur ámm. Það
vom tjöld Viðars og hinna fálkaþjóf-
anna sem tóku þau bömin til fanga og
lokuðu inni í helli. Getur verið að þess-
ir nágrannar séu svipaðir?
Svo fer hann að hlæja. Hvaða della!
Þetta er bara fólk sem hefur gaman af
að fara á fjöll eins og þau sjálf.
- Það er tjald hérna rétt hjá, segir
hann um leið og hann skríður inn í
tjaldið til Búa og Lóu.
Lóa opnar annað augað.
- Ég veit það. Búi sá það í gær, seg-
ir hún og geispar.
- Nú skulum við setjast út í sólina
og borða, segir Hrói og teygir sig í
nestið sitt.
Von bráðar koma Lóa og Búi líka.
Búi heldur á litlu ferðatæki sem hann
hefur tekið með sér.
Þau kveikja á tækinu og snæða við
háværa músík.
- Frábær músík, segir Lóa.
- Æðislegur trommari, segir Hrói.
Allt í einu er kyrrðin rofin. Stór mað-
; Ur með mikið svart skegg og svartan
; lubba kemur vaðandi til þeirra.
Framhald.
Æska.n 43