Æskan - 01.08.1991, Blaðsíða 20

verið komið fyrir í Næfurholti til að
leita þeirra. Gekk hann á fjöll og
reyndi að hafa uppi á þeim en án ár-
angurs. Var eins og jörðin hefði gleypt
þá. Nú sá ég í hendi mér að svo var
ekki. Þeir höfðu aðeins verið fluttir
um set. En að ég yrði þátttakandi í
feluleiknum og ævintýrinu, það hafði
mér aldrei dottið í hug. Þá hafði pabbi
talað urn að þetta gæti verið hættu-
Sögumaður er ungur dreng-
ur, bóndasonur í Selsundi,
skammt frá Heklu. Sagan
gerist í byrjun síðari heims-
styrjaldarinnar. Þar er kom-
ið sögu í 2. kafla að faðir
drengsins hefur sagt honum
að tveir Þjóðverjar um tví-
tugt séu í felum í Bólhelli í
hrauninu skammt frá bœn-
um. Þeir séu að flýja Breta.
Hœttulegt geti verið að vita
um þá. Hann vill að engir
viti neitt nema þeir tveir ...
Mér var ekki alveg ókunnugt um
þessa menn. En að þeir væru svona
nærri hafði mér aldrei komið til hug-
ar.
Snemma um vorið hafði komið að
Selsundi hópur manna af þýska skip-
inu Bahaia Blanca sem sokkið hafði
undan íslandsströndum. Við vissum
ekki annað en að þeir hefðu komið
til að skoða Heklu. Þeir tóku ósköp-
in öll af myndum og oft af ýmsu sem
mér fannst nú ekkert sérstakt. Þeir
fengu að sofa í hlöðunni og einhverj-
ir tveir í Bláu stofunni sem annars
var svefnstaður minn. Svo var það
eitt kvöldið að þeir rifu allar filmum-
ar úr vélum sínum og af spólunum
sem þeir höfðu tekið á. Næsta morg-
un voru þeir svo horfnir. Hirti ég nú
allar þessar filmur og spólur til að
leika mér að. Fékk ég þannig mikið af
óvenjulegum leikföngum sem ég
vissi eiginlega ekki hvernig ég ætti
að nýta mér. Þeir höfðu líka verið
með útvörp að ég hélt en samt aldrei
hlustað á það sarna og var í útvarp-
inu okkar og við vorum að hlusta á.
Mér fannst allt sem þeir voru að
hlusta á vera tómar truflanir og snark
í tækjunum. Varð ég þess líka var að
þeim var lítið gefið um að ég væri að
þvælast í kringum þá. Þó sögðu þeir
ekkert beint við mig enda skildi ég
þá ekki því að eina erlenda málið sem
ég hafði einhverja hugmynd um, var
sænska.
Tveim dögum eftir að þeir fóru
vorum við pabbi að vinna á túni í
Leyninum snemma morguns. Þá
kallaði mamma í okkur og sagði okk-
ur að koma strax heim og hlusta á
útvarpið, það væru fréttir í morgun-
útvarpinu sem við yrðum að heyra.
Þama fengum við að heyra að ísland
hefði verið hernumið af Bretum um
morguninn eða nóttina.
Seinna fréttum við svo að menn-
irnir, sem verið höfðu hjá okkur,
hefðu verið handteknir af hermönn-
urn á leið sinni til Reykjavíkur og
sendir áfram í fangabúðir til Bret-
lands.
Nokkru seinna fréttum við af
tveirn mönnum í tjaldi í hólma úti í
Rangá, ofan við Glerhausvaðið. Var
talið að þama væri um að ræða Þjóð-
verja sem væru á flótta undan hern-
um. Síðan höfðu þeir horfið og eng-
inn vissi hvert. Það næsta, sem frétt-
ist, var að enskum hermanni hefði
legt. „Vegna þess að nú er stríð í
heiminum," hafði hann sagt.
Eg hafði um nóg að hugsa þetta
kvöld. Ég svaf í Bláu stofunni þar sem
Þjóðverjarnir höfðu fengið að sofa í
byrjun maí. Það gefur auga leið að ég
sofnaði heldur seint þessa nótt.
Forvitnin varð öllu öðm yfirsterk-
ari. Auðvitað vildi ég, sveitastrákur-
inn uppi í afdal, verða þátttakandi í
slíku ævintýri. Mér fannst þetta satt
að segja ekki vera neitt ómerkilegra
ævintýri en þau sem ég hafði lesið
um í bókum eða hlustað á í útvarpi.
Nú gerðist það allt í einu heima hjá
mér. Ég gerði mér enga grein fyrir
hættum eða slíku sem af þessu gæti
leitt. Allar hættur í ævintýrum vom
þannig að menn sluppu frá þeim.
Þannig hlaut einnig að fara með þetta
ævintýri.
Björn bróðir minn hafði útvegað
mér sænska kennslubók og kennt
mér það mikið í henni að einhvem
veginn fannst mér ég fær í flestan sjó.
Því gæti ég ef til vill talað eitthvað
við þá. Forvitni og tilhlökkun voru
því sterkustu kenndimar hjá mér þeg-
ar ég vaknaði morguninn eftir. Ég
beið þess með óþreyju að við pabbi
2 0 Æ S K A N