Æskan - 01.08.1991, Blaðsíða 21

yrðum einir og gætum talað saman.
Tíminn var óralengi að líða. Skyldi
ég fá að fara og hitta þá í dag? Ef til
vill á morgun?
Loksins, þegar búið var að borða
morgunmatinn og gegna í fjósinu og
mjólka, fórum við pabbi að huga að
einhverju við Lindina. Svo þurfti að
fara að stinga út úr lambhúsunum,
hrútakofanum og sauðakofanum í
Leyninum.
Ég hélt næstum því niðri í mér
andanum þegar við pabbi gengum
vestur í Leyninn, fram hjá skemm-
unum, yfir Svírann og ofan við Lind-
ina þar sem hún spratt undan
hraunjaðrinum. Þetta var óralöng leið
fannst mér þá. Við höfðum tekið með
okkur skóflu og gaffal í skemmunni
en pabbi sagði ekki orð fyrr en við
komum inn í hrútakofann sem var
rétt alveg inni við stóru Leynishlöð-
una. Ég var að springa af forvitni.
- Jæja, hefur þú hugsað vel málið
sem ég minntist á við þig í
gærkveldi? spurði hann. Ég hélt það
nú. Ég væri tilbúinn að gera hvað sem
væri til að hjálpa honum í þessu máli.
Pabba fannst víst nokkuð mikið
óðagot á mér og sagði mér að taka líf-
inu með ró, þeir voru með mat til
noltkurra daga, það þyrfti ekki einu
sinni að fara með mjólk til þeirra,
þeir hefðu með sér niðursoðna mjólk
í dósum.
Systir mín hafði sagt mér um
morguninn að í gær hefði komið
vörubíll eftir að ég fór að sækja póst-
inn og farið beint inn á Vikra fyrir
neðan Sundið. Þar stansaði hann. Lór
þá pabbi að tala við mennina sem
voru í honum. Þeir gengu svo eitt-
hvað fram Sund og voru lengi. Þegar
pabbi kom til baka hafði hann orð á
því að mennirnir hefðu verið að at-
huga hvort ekki væri hægt að nota
þama sand eða vikur sem byggingar-
efni. Þannig hafði pabbi tafist frá rún-
ingunni og því var henni ekki lokið
þegar ég kom heim um kvöldið.
Svona fékk ég smám saman mynd af
því sem gerst hafði í gær. En nú varð
ég sífellt fyrir vonbrigðum. Það var
sýnilegt að ég færi ekki á fund úti-
legumannanna í bráð. En þrátt fyrir
vonbrigðin hélst tilhlökkunin því að
fyrr eða síðar kæmi að þessari stóru
stund lífs míns þegar ég stæði frammi
fyrir alvöru útilegumönnum.
Þegar þýski hópurinn var hjá okk-
ur hafði einn þeirra talað sæmilega
íslensku svo að ekki hafði neitt reynt
á sænskukunnáttu mína eða það
hvort hægt væri að beita henni við
Þjóðverja. Nú kom hins vegar tæki-
færið. Ég varð að fá að reyna mála-
kunnáttu mína.
En nú tók pabbi aftur til máls.
- Við lendum í svolitlum vandræð-
um góði minn, sagði hann. Eins og
þú veist ætlaði ég að nota tímann
fram að slætti til að byggja nýja fjár-
húsið á Bólinu. Maðurinn, sem kom
með Þjóðverjana, sagði að þeir vildu
endilega fá að hjálpa mér við ýmis
störf. Nú var ég búinn að biðja tvo
menn að hjálpa mér við þetta og þeir
eru komnir með áhöld hingað eins
og þú veist. Ég þarf að fá þá til að
hjálpa mér að sprengja klettinn fyrir
ofan húsið en svo kemst ég af án
þeirra eftir það. Spumingin er hvem-
ig ég á að útskýra það án þess að þeir
taki áhöldin heim með sér. Við sjáum
nú til hvernig þetta fer. Svo verður
þú að vera uppi á Bólnefinu og fylgj-
ast mjög vel með hvort nokkur er á
ferli sem gæti séð okkur. Það er sér-
staklega mikilvægt.
- Það skal ég gera, svaraði ég að
bragði. En hver ætti svo sem að vera
að gá að okkur?
- Það gæti til dæmis verið sendur
hermaður að leita að þeim. Hann má
skjóta á þá ef þeir reyna að flýja eða
fela sig. Svo mætti hann víst líka
slcjóta á okkur.
Nú fór mér fyrst að verða ljóst að
við vomm, eða gátum verið, í hættu.
- Svo gætu nágrannarnir verið for-
vitnir um það hvort einhverjir huldu-
menn væm að hjálpa okkur. Sjái þeir
að fleiri en heimamenn vinna við
bygginguna þá verður farið að tala
um hvað sé hér á seyði og hvaðan
mennirnir komi eiginlega. Því mátt
þú ekki sjást og ég tel< ekki heldur
með son kaupakonunnar. Þá em bara
þrír að vinna. Úr fjarlægð sér enginn
hvort það eruð þið eða Þjóðverjarnir
því að þeir eru fremur smávaxnir.
Æ S K A N 2 7