Valsblaðið - 01.05.1989, Síða 54

Þegar Pétur var ungur gat hann gert flest með knöttinn utan þess að fá hann til að tala. Pétur er fyrsti
gulldrengur Vals.
merkinu. Tók það flesta tvö sumur að vinna
til brons, silfurs og gulls. Þrautirnar fólust
m.a. í því að skalla boltann og halda honum
á lofti en erfiðast þótti mönnum að taka bolt-
ann upp á hnéð, færa hann upp á höfuðið og
skalla hann svo ofan í körfuna. Þessar þrautir
höfðu gífurlegt gildi á sínum tíma því strákar
víðs vegar um landið æfðu sig í þeim alla
daga. Þetta var mikil lyftistöng fyrir íslenska
knattspyrnu.”
— Verður ljómi æskuáranna í Val ekki
sterkari því iengra sem líður frá þeim tíma?
„Það var alveg einstakt að alast upp í Val
og ljóminn yfir þessum tíma er sterkur. Ég
var daglegur gestur á Hlíðarenda frá fimm
ára aldri þar til ég var orðinn sextán ára. Ég
fylgdist með gamla íþróttahúsinu rísa frá
fyrsta degi til hins síðasta og var í fyrsta
íþróttahópnum sem hljóp inn á gólf þess.
Húsið var höll síns tíma því slík bygging
þekktist varla. Starfið að Hlíðarenda marg-
faldaðist í kjölfar hússins og félagsstarfið var
einstakt. Ég mun heldur aldrei gleyma mann-
lífinu á Hlíðarenda á þessum árum því svæð-
ið var ekkert annað en dagheimili fjölda
stráka. Ef þeir voru ekki sjálfir að æfa fylgd-
ust þeir með æfingum meistaraflokksstrák-
anna. Ég gleymi heldur aldrei Valda og Helgu
sem bjuggu í íbúðarhúsinu að Hlíðarenda á
þessum árum því þau voru eins og foreldrar
allra. Það var hægt að banka upp á hjá þeim
á öllum tímum sólarhringsins til þess eins að
fá plástur eða biðja þau um að pumpa í bolt-
ana eða reima þá. Boltar voru reimaðir á þess-
um árum. Áður en íþróttahúsið var tekið í
notkun árið 1958, var aðeins einn búnings-
klefi að Hlíðarenda og þar var alltaf mikill
hamagangur í öskjunni!’
Á árunum 1963 —64 hvarf Pétur frá Hlíð-
arenda um sinn en hann var þó alltaf í seiling-
ar fjarlægð. Hann hellti sér útí vinnu og fé-
lagsstörf, var formaður Heimdallar og vann
mikið fyrir Sjálfstæðisflokkinn. Hann var
um tíma í stjórn Sambands ungra Sjálfstæð-
ismanna, sat bæði í Æskulýðsráði Reykjavík-
ur og í stjórn Æskulýðssambands íslands og
í stjórn Hjálparstofnunar kirkjunnar. Árið
1966 hófst undirbúningur hægri umferðar og
árið 1969 var Pétur ráðinn fyrsti fram-
kvæmdastjóri Umferðarráðs. „Ég vissi alltaf
hvað var að gerast í herbúðum Vals þótt ég
kæmi ekki niður að Hlíðarenda daglega,” seg- >.
ir Pétur. „Vinaböndin voru öll Valsmegin og
fór því fátt fram hjá mér. Árið 1976 kem ég
svo aftur heim á Hlíðarenda, þá sem formað-
ur knattspyrnudeildar. Það var eiginlega
Hermanni Gunnarssyni og Halldóri Einars-
syni að „kenna” að ég tók við formennskunni
því þeir sóttu fast að mér með það Ég fékk
til liðs við mig gamla góða félagsmenn sem
ólust upp með mér í gegnum yngri flokkana
og svo var tekið til óspilltra málanna. Ég fann
það strax að mér var það styrkur að hafa ver-
ið í hvíld frá félaginu því ég var ekki lengur
fastur liður í umhverfmu. Það var í raun kom-
inn tími til þess að hrista aðeins upp í knatt-
spyrnunni í Val. Valur hafði aðeins þrisvar
sinnum orðið íslandsmeistari á 30 ára tíma-
bili. Það var árin 1956, 1966 og 1967. Þetta
var farið að há starfinu í Val. Við höfðum frá-
bæru liði á að skipa strax árið 1976 en áður
hafði bara vantað keppnisandann, kappið og
vissar stílbreytingar á félagslegu hliðinni.
„Það gekk
bókstaflega s
allt upp“
Mér fannst líka nauðsynlegt að skapa meist-
araflokknum meira sjálfsöryggi. Fljótt
myndaðist góð stemmning og við áttum von
á Youri Ilitchev sem hafði verið áður hjá fé-
laginu. Það gekk bókstaflega allt upp á þess-
um árum. Mér er þó eitt sérstaklega minnis-
stætt frá árinu 1976. Fyrir keppnistímabilið
héldum við baráttufund með meistaraflokki
þar sem við stóðum allir upp og samþykktum
einróma og formlega að verða íslandsmeist-
arar. Stemmning þessa augnabliks er mjög
sterk í minningunni og vitanlega stóðum við
við það auk þess við urðum líka bikarmeistar-
ar!’
Pétur var formaður í fjögur ár, út árið 1979
og fram til þess tíma var um samfellda sigur-
göngu hjá Val að ræða. Liðið sprakk út eins
og rós og hvert aðsóknarmetið á fætur öðru
á Valsleiki var slegið. „Þessi sigurganga hafði
mikla félagslega þýðingu fyrir Val. Meðal
þess sem við létum gera var að klæðskera-
sauma föt á meistaraflokkinn sem leikmenn >
áttu að mæta í í leiki. Þetta þótti slík nýlunda
að það varð að aðhlátursefni sumra. Sumir
leikmenn voru svo feimnir að þeir mættu í
þykkum frakka yfir jakkafötin til þess að fela
þau þótt steikjandi sól væri og hiti. En Valur
varsem fyrrfrumkvöðullá þessusviðisem og
mörgum öðrum. Við vorum ekki að búa til
einhver flottheit eða vorum með yfirborðs-
kennd . þetta var liður í sálfræðinni. Við vild-
um skapa sterkan Valskeppnisanda og sam-
kennd sem Valur hefur siðan, búið að. Vals-
54