Afturelding - 01.09.1986, Síða 5

Þúsundir manna bjugí’u enn i tjöldum tveimur mánuðum eflir jarðskjálft-
ana miklu i Mexikó.
gistihússins og föt vildi hann
ekki heldur. Að lokum hug-
kvæmdist mér að rétta honum
Nýja testamenti, sem ég hafði í
vasanum. Stórt bros færðist yfir
litla andlitið þegar hann sá
hvaða bók þetta var. „Nuevo
Testamento" las hann upphátt
og andlitið ljómaði. Hann þrýsti
bókinni að sér og virtist alsæll
þrátt fyrir að rúm hans væri ekki
annað en hörð og köld gangstétt-
in og ekki væri hægt að sjá betur
en að hann væri aleinn í lífinu.
Hann hafði eignast eitthvað dýr-
mætt.
Hvað ein lítil bók, sem segir
frá Jesú — besta vininum, —
getur haft að segja fyrir einmana
sál, veit enginn nerna sá sem allt
veit.
Það er engin spurning að Jesús
vill að við útbreiðum orð hans
og að við elskum náunga okkar
og liðsinnum honum jafnt
andlega sem líkamlega.
Oft finnst okkur óþægilegt að
sjá mikla neyð. Það snertir okk-
ur illa, því við lifum í alsnægtum
og höfum ekki þurft að reyna
það sem fólk þarf að búa við
víða um heim. En eigum við að
líta fram hjá slíkum svæðum?
Það var ekki af neinum
kristniboðsáhuga sem ég lagði
land undir fót og hélt úl í heim
snemma í september 1985. At-
vik höguðust þó þannig að ég
lenti á kristniboðsmóti í E1 Paso,
Texas í nóvember sama ár. Það
með var áhuginn vakinn og eld-
urinn kveiktur.
Ég fékk nú ljós yfir orð Jesú:
„Farið út“. Ég hafði svo sem séð
þessi orð áður, en nú töluðu þau
beint til mín. Dæmisögur Jesú
fóru nú líka að verða ljóslifandi,
— um föður okkar, vínyrkj-
ann sem biður syni sína að fara
út að vinna,
— um akrana, sem eru hvítir
til uppskeru, en alltof fáir verka-
menn,
— um húsbóndann, sem fór
að ráða verkamenn og það var
sama hvenær dags hann gekk út,
alltaf fann hann einhverja iðju-
lausa. Spurningin stakk í gegn:
„Af hverju standið þér hér allan
daginn iðjulausir?"
Ég sá að það var auðvitað ekk-
ert vit í því. Ef Jesús var í raun
og sannleika meistari minn, þá
ldaut ég að hlýða orðum hans og
fara út. En þá var spurningin:
„Hvert?“
Neyðin var sögð mikil víða og
þarfirnar margar. Ég ákvað að
fara og líta á akurinn eins og
Jesús hvatti okkur til (sjá Jó-
hannes4:35).
Út á akurinn
Mexíkóborg varð fyrst á
dagskrá. Rúmlega tveir mánuðir
voru liðnir frá jarðskjálftunum
miklu, sem urðu Ijölda fólks að
bana og gerðu tugþúsundir
heimilislausar. Þúsundir manna
bjuggu enn í tjöldum. Tjaldborg-
ir voru á víð og dreif um borgina
og voru jafnvel sumar umferðar-
eyjar notaðar sem tjaldstæði.
Þarna starfaði ég í mánuð með
hópi, sem hélt tjaldsamkomur á
hverju kvöldi og var jafnframt
með gagna- og matvæladreifingu
til fátækra og heimilislausra, svo
bæði andlegum og líkamlegum
þörfum var mætt.
Jú, víst var þörfin mikil, en
eitthvað leitaði hugurinn sunn-
ar. Oft hafði maður heyrt um E1
Salvador í fréttum, vegna bar-
daga skæruliða og stjórnarhers
og man ég alltaf hvað ég var
hissa þegar ég fór fyrst að læra
spænsku og gerði mér grein fyrir
því að E1 Salvador þýðir „Frels-
arinn“. Mikið áttu svona ljótar
fréttir illa við svona fallegt nafn.
En sjón er sögu ríkari, ég
ákvað að leggja land undir fót á
ný og sjá hvað um væri að vera
þarna.
Eftir langa og stranga ferð
gegnum Mexíkó, Belize og
Guatemala kom ég til E1 Salva-
dor.