Árbók (Kristilegt bókmenntafélag) - 01.01.1934, Blaðsíða 141

135
Hans Nlclscn liaucc hafði þegar frá fyrstu bernsku,
mjög rika eilífðarþrá, en þð var það ekki fyrr en að
hann var kominn á 25. árið aö hann eignaðist fullviss-
una um köllun sína og sáluhjálp, eins og nánara er sagt
frá I ritgerðinni um hann á öðrum stað hér í bókinni.
Roscnlus var eigi eldri en 15 ára, þegar hann, eins
og af tilviljun, las einn morgun 1 bök Eiriks Pontoppí-
dan, »Skuggsjá trúarinnar«, um það, að maður gœti
játað hina sönnu trú og jafnvel innsiglað þá játningu
með blóði sinu, en samt sem áður glatazt. Skelfdur af
þessum orðum tók hann þá upp baráttuna, sem endaði
með afturhvarfi til hjálprœðis, sem enginn iðrast eftir.
Sfðastn óskin.
Þegar Leonard Kayser, árið 1527, steig á bálið, bað
hann alla þá, er stóðu umhverfis, að syngja: »Kom,
Helgur Andi, kom með náð«. Hann lét lifið fyrir fagn-
aðarerindið og Luther sagði um hann: »ó, að ég mretti
verða verður þess að gefa slika játningu og deyja slík-
um dauða«.
.Tátning Hindcnburgs.
»fig hefi eigi gert annað en notfœrt mér það, sem
Guð hefir gefið mér, og það var skylda mín. Náð Guös
eina skal ég þakka og vegsama.
*g hefi sérstaklega fundið guðdómlega náð Guðs við
mig. Honum sé dýrð um alla eilífð. Endurfœðing Þýzka-
lands mun verða hið eina áhyggjuefni mitt og aðal
innihald bœna minna til síðasta andartaks míns. Það
sem úrslitum réði í llfi mínu og starfi, var ekki lof
heimsins, heldur eigin sannfæring mín, skylda og sam-
vizka«.
Uppáhaldsorð Hindenburgs var 62. sálmur Davíðs.