Muninn - 01.05.1963, Qupperneq 8

BERGÞÓRA GÍSLADÓTTIR:
18. júní
Veiztu, að unga, Ijóshærða stúlkan, sem
hló með þér í gær að barnslegri gleði þinni,
þegar þú gekkst í fyrsta skipti við hlið henn-
ar með hvíta húfu, býr yfir sorg? Veiztu, að
þegar hún kom heim í húsið á hæðinni, í
ríkulega búna stofuna, staðnæmdust augu
hennar við ferhyrndan blett á veggnum, og
þau fylltust tárum? Þarna á veggnum var
einu sinni mynd. Mynd af brosandi ntanni
með stúdentshúfu og blóm í hnappagatinu.
Hún var tekin 17. júní, í sólskini, þegar
trén í görðunum eru nýorðin græn og gefa
frá sér angan, sem unga fólkið tekur ekki
eftir, en minnir gamla fólkið á vor fyrir
mörgum árum, þegar birkið ilmaði og fugl-
arnir sungu. Þá hvarflaði ekki að neinum,
að vorhretið ætti eftir að koma. Þá datt eng-
um í hug, að greinar trjánna ættu eftir að
verða þungar af hrími og þrestirnir að kúra
hálfgrafnir í snjó á hreiðrunum sínum. Og
svo þegar sólin færi aftur að skína, væru
blöðin á trjánum skorpnuð með ryðrauðum
blettum eins og af blóði. Engum datt í hug,
að aldrei kæmu ungar úr eggjum þrastar-
ins, því honum hafði ekki tekizt að verma
þau, þegar ískalt rigningarvatnið seitlaði
niður með hliðum hans og vætti dúninn.
Það var vor, og þá var myndin hengd
upp. Myndin af unga manninum með stú-
dentshúfuna. Það var gaman að hafa mynd
af svona ungum og efnilegum manni í stof-
unni. Og öll fjölskyldan horfði brosandi á
myndina.
strax að segja Jiér frá því markverðasta, sem
hann man eftir, óðamála og mikið niðri fyr-
ir. Þú hlustar hugfanginn á hann, og þér
finnst þt'i vera hamingjusamari en nokkru
sinni fyrr. Hann er orðinn svo stór og
hraustlegur, og gleðin skín út úr andliti
hans. Þú getur ekki haft augun af honum
fyrr en konan býður ykkur að gera svo vel.
Hún hefur hitað kaffi og lagt á borð-
ið í garðinum. Drengurinn tekur í hönd þér
og togar þig með sér að borðinu. Hann læt-
ur móðan mása yfir kaffinu, en þið hlustið
brosandi á. Skyndilega manst Jrú eftir böggl-
inum, sem liggur enn á stéttinni, þar sem
þú fleygðir honum. Þú sækir hann og færð
drengnum. Hann dylur ekki forvitni sína,
heldur rífur þegar utan af honum. Síðan
hleypur hann inn í húsið til að skipta um
föt.
Þú hafðir aldrei ætlað að dveljast hérna
svona lengi, en einhvern veginn getur þú
ekki slitið þig burt. Þú kvíðir því líka,
hvernig drengurinn taki því, er þú ferð aft-
ur frá þeim. Enn hefur þú ekkert minnzt
á brottförina við þau Þegar nokkuð er álið-
ið kvölds hjálpar hún honum að þvo sér,
segir honum að fara inn að hátta og kveðst
sjálf koma bráðum líka.
Eftir skamma stund heyrist kallað mjórri
röddu innan úr svefnherberginu: „En
mamma, hvar á pabbi að sofa?“ Þið lítið
hvort á annað, en engu er svarað. Stuttu
seinna læðist drengur á bláum náttfötum
fram í dyrnar og segir: „Gamla rúmið er
ennþá inni í geymslu, það er hægt að koma
með það inn.“ Konan hikar andartak, en
tekur hann svo í faðm sér og segir titrandi
röddu: „Já, auðvitað er það hægt, við sækj-
um það rétt strax. En nú skaltu fara að sofa,
elsku drengurinn minn.“
Þegar hann hefur lokað á eftir sér hurð-
inni, snúið þið ykkur hvort að öðru, og þú
Jrrýstir konunni þinni að þér.
88 MUNINN