Muninn - 01.05.1963, Blaðsíða 31

og bætir við:
Mjög er þögult mannaval,
mátturinn uppaf hrokkinn,
andinn niðri í öldudal,
eða kannske sokkinn.
Sér þá Sigurður, að við svo búið má ekki leng-
ur sitja, snarast fram og kemur með ekki ómarga
vindla. Friðrik sér ánægjuglott á andliti ritstjór-
ans, sem verður honum tilefni til einnar stöku:
Birtast vindlar úr vösum,
vel þeir ritstjórann gleðja.
Guðrún B. Guðmundsdóttir er ekki eins á-
nægð:
Glitrar vín ei á glösum,
gerist leitt hér að dvelja.
Haraldur hefur nú loksins upp raustina og
kastar þessum fyrripart yfir borðið:
Situr hljóður móti mér,
mikill hagyrðingur.
Pálmi hugsar sig ekki lengi um:
Lítið fyrir ljóðum fer,
lágt mín harpa syngur.
Friðrik og Kristinn hafa skipzt á sendingum
í laumi nokkra hríð. Að lokum stenzt Friðrik
ekki mátið og segir:
Þennan sæla sólskinsdag
situr einn við þröngan hag,
gengur illa að botna brag.
Betur má ef duga skal.
Kristinn beinir þá til Friðriks:
Kappinn, sem að kann sér ekki kattarlæti
myndi gera bragarbæti
og botna sjálfur, ef hann gæti.
En Friðrik þykir þá vera komið nóg af svo
góðu:
Einkamálin öllum sálar
andans krafti,
draga á hálar heljartálar.
Haltu kjafti.
Pálma verður hugsað til rauðmaga- og at-
kvæðaveiða:
Komið núna víst er vor,
vænir spá því rauðmagar,
vekur í landi von og þor,
og víst eru fleiri rauðir þar.
Brynjar Viborg hefur setið orðlaus allan tím-
ann, og víkur nú Rögnvaldur til hans þessum
orðum:
Situr einn á sínum stól,
segir fátt til ljóða.
Er nú fokið öll í skjól,
atómskáldið góða?
Friðrik bætir við:
Skenk þú í bolla Brynjar minn
úr brennivínskollu þinni.
Pálmi tekur upp hanzkann:
Vondur sollur víst er þinn
varla hollur sinni.
Kristinn kveður:
Vefur trefli hart um háls
Haraldur.
Flenzu- honum forðar máls
-faraldur.
Vísa ein berst nú frá manni til manns með
viðeigandi ummælum, en þegar hún er komin
fyrir borðendann, veit enginn lengur, hver hana
hefur saman setta:
MUNINN 11 I