Muninn - 15.03.1972, Blaðsíða 72

djúpt að sér fersku loftinu. Þegar hann
var kominn örlítð frá kránni, stökk ég á
hann, hélt hnífsblaðinu að hálsi hans og
dró hann inn í sund. 2g settist klofvega
ofan á hann og sagði honum í lágum hljóðum
að ég ætlaði að drepa hann. Ég sagði
honum frá konunni minni og litla dána barn-
inu mínu. Hann titraði af hræðslu og bað
heitt og,'sért um líf, hann sagðist eiga
unga unnustu- og gamla móður sem hann þyrfti
að sjá fyrir, en ég bara hló og risti
sundur á honúm hálsinn með hnífnum, honum
svelgdist á nafni guðs síns og síðan stóð
blóðgusan út úr honum. Eg skildi hann
eftir bak við öskutunnur og fylgist með
hinum þremur. Loksins stóð eirrn upp og
gekk út. Hann kallaði á vin sinn og fann
skóinn hans sem lá við sundið. Þar stökk
ég á hann og sagði honum það sama og hinum.
Hann grét af iðrun og bað svo heitt um
líf að steinar hefðu getað viknað, en ég
hafði lofað konunni minni því að hefna og
það loforð gat ég ekki svikið. Og þess
vegna hlut hann að deyja. Mér fannst ég
finna krampakennt handtak konunnar minnar
á dauðastundinni, þegar blóð hans spýttist
yfir mig. Ög faldi hann á sama stað og
hinn og beið síðan eftir hinum. Þeir
urðu brátt órólegir og fóru út til að leita
að félögum sínum, þeir mösuðu og sögðu að
líklega hefðu þeir fundið aðra stelpu og
væru nú að leika sér að henn einir. Þá
stökk ég fram með byssuna í annarri hendi,
en hnífinn í hinni og skipaði þeim að snúa
sér við. Ég sagði þeim fré félögum þeirra
og sýndi þeim blóðugan hnífinn. Ég sagði
þeim frá barninu mínu og konunni. Þeir
voru of hræddir til að hugsa af viti og
annar þeirra byrjaði að hlaupa. Eg skaut
á hann þremur skotum, svo að hann datt 1
götuna. Kvenmenn æptu og karlar hrópuðu.
Ég miðaði byssunni á hinn en skotin voru
ekki fleiri. Þá fór h&nn að hlaupa, ég
náði honum í nokkr\im skrefum og stökk á
hann og rak hnífinn á kaf hvað eftir annað,
þar til einhver barði mig í höfuðið svo að
ég rotaðist.
Er ég vaknaði aftur var ég í fangelsi
og síðan hófust réttarhöldin. Verjandinn
taldi mig hafa verið haldinn stundar brjál-
æði. En sækjandinn sagði mig vera
sadistiskan morðhund. Eg svaraði spun-
ingum þeirra og þegar ég sagði að ég hefði
orðið að drepa þá til að hefna fyrir konuna
mína og barnið, þá hélt dómarinn langa ræðu
vim lög og rétt og að lögin væru til að
hefna hinum seku. En ég vissi að þeir
hefðu aðeins fengið vægan dóm, í mesta
lagi nokkur ár. Að lokum var geðathugun
og ég úrskurðaður alheill sálarlega. Dóm-
urinn hljóðaði upp á 30 ára fangelsi. Eg
lifi aldrei 30 ár enn, ég dey bráðlega,
því að ástin sem ég lifði fyrir, dó með
hatrinu sem kom í hennar stað og nú þegar
hatrið er horfið, þá er ekkert eftir að
lifa fyrir og þvx kemur dauðinn bráðlega.
En þangað til held ég áfram að lifa, unz
einn morgun að ég vakna ekki og geng
klæddur skinnfeldi með spjót og boga við
hönd til konunnar minnar sem hleypur á
móti mér með barnið okkar í fanginu.
Guðmundur Sveinbj örnsson.