Muninn - 15.03.1972, Blaðsíða 44

graeða á, og ekki þarf glöggskyggnan mann
til að sjá að góðverk og gróðafikn er ekki
hægt að stunda samtímis. Því lagði
kirkjan stærsta áherzlu á tíund synda og
fégjafir fyrir niðurfellingu þeirra.
Eins og góðum kaupsýslumönnum sæmir útbrey-
ddu prestarnir vöru sína, og gerðu allt
að synd. laeira að segja eðlilegt samlíf
karls og konu og þar með efnisleg forsenda
mannlegrar jarðvistar var gjört að myrkra-
verki, ekki leyft nema að vissum skilmálum
uppfylltum.
Eins og fyrr var getið er þessi
fordild enn til staðar, en hreyfiafl
áhrifameztu kirkjudeildarinnar enn hið
sama, en þó í breýttrimynd, þ.e. gróða-
fíknin en ekki góðverkin.
Enn eitt dæmið um gróðafíkn kirkjunnar
eru dýrðlingarnir. Þeir eiga sér reyndar
lengri sögu en kristnin, bví þeir eru
arftakar staðfundinna guða fjölgyðistrúar-
bragðanna. Svo sem á Islandi til forna
þar sem hver bóndi kaus sér sinn ás til
dýrkunar, þá gátu hin ýmsu samfélög ka-
þólskra kosið sér sinn dýrðling. Þannig
var átrúnaðurinn t færður niður á jörðina,
þrátt ifyrir mótsögn dýrkunar^á helgum
mönnum og boðorðs koses: "Þú skalt enga
aðra guði hafa".
Pólk hét á dýrðlinga, og kirkjvun þeirra
áskotnaðist þannig í tímanna rás gífurlegar
auður.
Þannig dansaði kaþólska kirkjan í
kringum gullkálfinn og dansar enn. Gífur-
legar sögur fara af auði hennar - bæði í
föstu og lausu. Þar af leiðir að ekki er
hægt að líta á kaþólsku kirkjuna réttu
ljosi nema gera sér um leið grein fyrir
stöðu hennar í hagkerfi hinnar jarðbundnu