Dýravinurinn - 01.01.1887, Síða 9

Dýravinurinn - 01.01.1887, Síða 9
9 Nokkuð er [>að, báðir komust af, og þótti þrekvirki af báðum. — Kópur er sá eini, sem jeg h.ef lieyrt um getið, sem borið hefur þann er á honum sat, yfir Jökulsá á Breiðamerkursandi, og var áin rúmlega á miðjar síður, en almennt álitið hún sje ófær, er hún nær kviði. Kópur var hann kallaður, sökum þess hann aldrei gekk úr holdum, og var liann þó allra liesta fjörugastur og þoln- astur. Ekki man jeg hver eigandinn var, en heyrt hef jeg, að góðhestakyn í Hornafirði sje lielst komið af Kóp. Og víst er það, að þaðan koma fótliprastir hestar og þolnastir. — þriðji hestur, sem margar sögur fara af, er „Monsjer liauður11, reiðhescur Gísla bónda í Eeykjakoti. Rauður sá stóð allajafna kyrr yfir Gisla, þegar hann var drukkinn og datt af baki, og kraup á knjen, til þess að hjálpa karli að komast á bak, þegar hann raknaði úr rotinu. Kauður var þó mesta fjörskepna og gammur að vekurð. {>ar á móti hef jeg ekkert heyrt talið íteykhólarauð til ágætis, nema stærð og vekurð. Um hann sagði síra Ólafur sál. þorvaldsson í Viðvík, að hann „hefði verið hesta mestur og vakrastur, og afbragð að öllum höfðingsskap og þar á ofan lúsþýður“, en um sálar at- gjörvi lians hef jeg ekkert lieyrt. í einu bera hestar af hundum og það er vinfengi við sitt eigið kyn. Hestar eru fjelagsdýr og festa tryggð hverjir við annan. þorgils bóndi á Itauð- kollsstöðum átti tvo reiðhesta, sem eltu jafnan hvor annan. Sömuleiðis biskup Ilelgi; þurfti hvorugan að liafa í taumi, ef báðir voru í ferðinni og öðrum var riðið. Mörg eiu þess dæmi, að hestar una sjer ekki nema með kunningjum sínum, og bíta-st slíkir hestar aldrei um fóður. Kunnugt er einnig, hversu gamlir reiðhestar, þótt geldingar sjeu, halda upp á folöld og folaldshryssur, Hundar liafa aptur á móti sjaldan neina velvild til annara hunda, og standi í því efni köttum á baki, sem einatt eru beztu vinir. * * * Hundar eru auðsjáanlega ætlaðir af forsjóninni manninum til fylgdar og skemmtnnar. Er maður því einn á ferð, þó maður sje ríðandi, sje hesturinn óvalinn, en enginn er einn á ferð, sem hundur fylgir. Allt lífsyndi rakkans er í því fólgið að eiga húsbónda; hesturinn getur án mannsins verið, sje hann með öðrum hestúm. Sýnir þetta sig í því, að taki maður einn af hundum þeim, sem sjálfala ganga um stræti Miklagarðs, að sjer, þá verður hann fylgispakur og metur meira ánauð en frelsi. Trúrri vin en góðan huncd á enginn, og skal jeg af öllum sögum, sem jeg lief um hunda heyrt, taka þessar fram. UnglingSmaður nokkur ógiptur átti uppáhaldshund; svo kvongaðist maðurinn, en konunni þótti óþrifi að seppa, amaðist við lionum og fjekk mann sinn loks til að farga lionum. Maðurinn bjó lijá stöðuvatni og tekur eittsinn hundinn með sjer i bát, sem liann átti, rær út á vatnið og varpar hundinum útbyrðis. Seppi leitar aptur upp í bátinn, en eigandinn lýstur við honurn með árinni, til þess að verja honurn að komast uppí bátinn,

x

Dýravinurinn

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Dýravinurinn
https://timarit.is/publication/430

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.