Dýravinurinn - 01.01.1887, Qupperneq 20

20
á bandinu. [>annig komu þeir til Amrakuta og þar ætlaði sjónhverfingamaðurinn
að tefja nokkra hríð.
„En livernig lætur kvikindið? Hvað ætlar þú aðgjöra upp að höllinni ?
Attu þar kannske kunningja?“, sag'i loddarinn og tók fast í bandið. En Zopas
st.ritaði við allt hvað hann mátti. Hann þekkti svörtu þrælana, sem stóðu fyrir
utan hallardyrnar. Opt höfðu þeir fleygt sjer til jarðar þegar Almansor gekk
fram hjá þeim. Hann vænti sjer hjálpar afþeim. Hann dinglaði rófunni ogmændi
upp til þeirra, en enginn skildi hann!
„Snáfaðu burt loddara óhræsi kallaði einn af þrælunum. Hjer er þjer
ekki til neinsj að koma. Hjer eru aðeins haldnar föstur og bænagjörð fyrir
konungssyninum!“
Zopas skildi hvert orð. Hann reyndi ennþá einusinni til að komast
inn, en var rekinn út jafnharðan.
„Og svo hefurðu vitlausan hund með þjer“ æpti annar þrællinn. Ef
þú ekki flýtir þjer burtu, þá muntu hafa verra af‘‘.
„þetta er allt þjer að kenna seppa fjandi“ sagði sjónhverfingamaðurinn
og hjelt aptur af stað. „Hvað ætlaðir þú aðgjöra þangað upp? Burt með þig frá
höllinni. Zopas togaði ennþá á móti, og vildi hvergi fara. þá tók loddarinn fram
svipu eina og lúbarði seppa og nú varð hann nauðugur viljugur að fylgja honum
langt burtu frá höllinni í Amrakuta.
Zopas fylgdi lengi sjónhverfingamanninum, frá einni borg i aðra. Seppi
var hræddur við svipuna, og þorði því ekki annað en að vera húsbónda sínum
hlýðinn og auðsveipur. Sjónhverfingamaðurinn hafði með sjer fjölda af dýrum,
sem hann sýndi fyrir peninga. Iiann fór vel með þau dýr, sem hann liafði mestan
hag af, en liann varð fljótt leiður á að temja Zopas, þvi Zopas horfði á hann
bænaraugum og vildi fátt annað að hafast.
„þennan hund skal jeg ekki dragast með lengur1, sagði hann einn
góðan veðurdag, þegar hann var i vondu skapi af því ágóðinn hafði verið sára
lítill. Zopas var nú líka mjög farið að fara aptur. Aður hafði gljáð á hann af
góðum þrifum, en nú var hann orðinn ótútlegur af áreynslu og illri meðferð.
„Næst þegar jeg kem að vatni, þá bind jeg stein um hálsinn á honum og dreklci
honum.“
En Zopas skildi livert orð sem hann sagði, ogdrukkna vildi hann ekki.
Rjett í þeim svifum flaug dálítil undur falleg fiuga yfir höfðinu á honum.
„Flugan sú arna þarf þó ekki að þjóna mönnunum og láta þá kvelja
sig“, hugsaði Zopas raunamæddur og gelti við. En í sama vetfangi skeði mynd-
breytingin. Sál Almansors hafði fiutt sig úr líkama hundsins yfir í likama
fiugunnar. Og fiugan flaug áfram á liinumljettu vængjum sínum. Hún fann til