Dýravinurinn - 01.01.1887, Qupperneq 36

36
Forusfcmsauðir Jiaf’a opt bjargað állri sauðahjörð eiganda síns ogstunduin
fjárbyrðinum sjálfum.
Fjármaður einn, sem stóð yfir fje á vetrardegi, varð fyrir j)ví, einsog
margir fleiri, að ofsa liríðarbylur sliall á, áður en hann gat komið fjenu heim til sín.
Forustusauðurinn rann á undan, og hópurinn allur á eptir, en að lítilli
stundu liðinni, varð maðurinn, fyrir ofsann í veðrinu, áttaviltur, svo honúm fannst
sauðurinn fara í ranga stefnu, fór jtví fram fyrir hann og reyndi til að snúa honum
í þá átt, er honum fannst rjett vera, en sauðurinn fór ekki j)versfóta, og hópurinn
allur stóð kyrr og varð ekki þokað úr stað; sauðirnir vildu aðeins fara það, er
foringi þeirra vildi. Fjármaðurinn stríddi við þetta lengi, en fjekk engu til leiðar
komið; uppgafst hann loks af þreytu, og hugsaði sjer að leggjast fyrir með fjár-
hópinn þar til uppbirta kæmi, eða að öðrum kosti láta forustusauðinn sjálfráðan,
maðurinn lagði sig niður í fönnina til að lrvda sig, en eptir litla stund, sjerhann
að forustusauðurinn fer af stað, af eigin vild, og hópurinn allur á eptir; sauðurinn
heldur í sömu átt og liann áður vildi, beint á móti ofviðrinu og kafaði í ófærðinni
þar til hann var kominn, og allur liópurinn á eptir honum, heim að húsi sínu.
Hann fjekk í það skipti góða máltíð, en hríðarofsins var látlaus í tvo sólarliringa
samfleytt, svo ekki var annað líklegra, heldur en maðurinn og sauðahópurinn allur
hefði oröið úti og farizt í bylnum, hefði sauðurinn ekki verið fyrir og eklci fengið
að ráða. A næstu blaðsíðu hjer á undan er mynd af sauðnum ejjtir ljósmynd.
Viðburður þessi er mjer kunnugur, svo jeg veit að frásagan um hann
er ekki afbökuð, því fjármaðurinn var vinnumaður minn og sauðurinn mín eign.
% *
%