Dýravinurinn - 01.01.1887, Qupperneq 43

43
liann út aptur, brenndu me?) glóandi járni langar rákir mööfram hryggnunl, stungrt
út úr [leim augun o. s. frv. Allt þetta var gjört sama daginn. Eptir allar þessar
æfingar var liryssa ein þó á lífi, en hún líktist engri lifandi skepnu, húðin var
fláð af eða skorin í sundur, brunasárin voru eptir öllum hryggnum og sinarnir
voru sundur skornar; hún var hófalans, blind og gat enga björg sjer veitt. [>egar
skepnan sýndist vera rjett komin að dauða, reistu lærisveinarnir hana hlæjandi
á fætur, til þess að gleðjasig yfir því, hve miklu þeir hefðu getað til leiðarkomið
með fimleika sínum, áður enn skepnan drapst. þess má geta, að á skóla þessum
eru slíkar tilraunir hættar fyrir allmörgum árum, en álíka aðferð mun liafa komið
fyrir á fieiri skólum en þessum.
Eins og nærri má geta, eru skepnurnar bundnar svo fast, að þær geta
ekki hreyft sig meðan verið er að skera þær í sundur. (>ó er sagt, að það liafi
komið fyrir, að skepnurnar hafi losnað. þannig er sagt um liund einn, sem Ma-
gendie skar á kviðinn, að hann hafl tvisvar komizt niður afborðinu, sem liann
var bundinn á, en var reirður jafnóðum niður aptur. [>að fylgir sögunni, að
hundurinn hafi að lokum lagt báða framfæturna um hálsinn á professornum og
sleikt hann í framan, með mikilli ákefð, anðsjáanlega í von um að liann muudi
veita honum grið, en þó liafi ekki orðið af því.
Menn hafa búið til vjelar til þess að halda hundunum föstum, meðan
verið er að skera þá sundur; hjer eru tværmyndir, sem sjá má af, hvernig vjelar
I'