Heimilisblaðið - 01.11.1928, Blaðsíða 7
HEIMILISBLAÐIÐ
131
Wetrar á lengd. Turnarnir voru fagrir og allháir,
um breið þrep upp að ganga; efst voru skrautleg
herbergi; vatnsgeymar voru á þökum uppi til að
taka á móti regnvatni. Antonía-kastali gnæfði tals-
vert hærra en musterið, stórfeld bygging, og sinn
varðturninn á hverju horni, og. svo skrautlegur, að
hkari var hann konungshöll en liðsmanna hýbýlum.
Musterið' var líka kastali út af fyrir sig og Síons-
sömuleiðis, í Davíðsborginni. Af þessu má
sMilja, að Gyðingar þóttust geta boðið Rómverjum
hyrginn, og hinir heiðnu nágrannar þeirra töldu hina
helgu borg' óvinnandi.
Títus gekk upp á hæð eina nálægt herbúðunum og
hafði Marcellus að léiðsögumanni; fanst honum þá
míög til um það, er hann sá af borginni, einkum
Antoníakastalann og musterið með gyltu marmara-
VeS'gjunum; honum varð einkum starsýnt á muster-
því að það var almenn trú Römverja, að þar væri
-ólgið ógrynni auðæfa, er trúaðir Gyðingar hefðu
Safnað þar saman öld eftir öld. Og' auðvitað var þar
fjöldi dýrgripa saman komið, þrátt fyrir ránshendur
seni um musterið höfðu farið og utan á því var mik-
h! auður í silfri og gulli.
Htus reið nú hægfara með mönnum sínum kring-
Um alla borgina. í liði hans voru herforingjarnh
Aicanor, sá er hertók Jatapata og Jósef, sá er varði
hana; voru þeir nú orðnir aldavinir og voru löngum
sanran.
Jósef tók svo sárt, að borg feðra hans skyldi nú
Vera eyðing búin, að hann bað Títus innilega leyfis
aó nrega fara með Nicanor og leita eftir, hvort hann
8æti ekki fengið landa sína til að gefa sig' á vald
hans. Marcellus bað nú Drottin þess af heitu hjarta,
að Guð ísraels blessaði þessa fyrirætlun og legði
u0sef þau orð á tungu, er gætu snúið huga þeirra.
hessi umleitan varð árangurslaus með öllu;
heinr var beðið óbæna og svívirtir á alla lund. Nican-
0l' kallaður „vesalmenni“, en Jósef „landráðamað-
lu'“- Þeir urðu því frá að hverfa og hætta framvegis
°!lum sáttaumleitunum.
Títus reiddist þessum viðtökum, sem sendimenn
UUls fengu og skipaði nú mönnum sínum til bráðrar
af!ögu að Nýju-borg.
Nú runnu flokkar Gyðinga, saman aftur, Símon
uvfði 10,000 Gyðinga á að skipa og 5000 Edomítum,
hskala 6000 mönnum og Eleazar 2400.
Nú hófst sókn og’ vörn í algleymingi. Rómverjar
í, stendur enn þann dag í dag á
Upsum.
Pegar slysið varð, var unnusti Guð-
í'únar að koma inn á Dalvíkina, og
heyröi skotið. Hafði liann þá sagt:
»IIvað er nú verið að skjóta á Ups-
um?« Eftir þetta fylgdi Gunna mann-
inum, sem valdur varð að slysinu, og
mun mikið hafa kveðið að henni
stundum, en nú er hún víst lítið á
ferðinni.
Bóndinn á Uppsum heitir Arnór, og
er Björnsson. Hann mun vera fremur
fátækur maður, en heimili hans er
ríkt að íslenzkri gestrisni og kær-
leiksríku viðmóíi við þá, er að garði
bera. Eg dvaldi þar í Dalvikinni 3
daga, og yar lijá Arnóri í bezta yflr-
læ'ti. Koria lians var í Reykjavík með
heilsubillðan dreng þeirra, en dóttir
þeirra, Sigrún, 15 ára gömul. annað-
ist heimilið, sem er stórt, því börnin
eru mörg; og aðdáunarvert var það,
hve stórmyndarlega henni fór alt úr
hendi. Tvö systkini á Arnór hér í
Reykjavík, Mekkino, verzlunarmann
við verzlun Jacobsens, og Matthildi
kaupkonu.
I Dalvík hafði eg barnasamkomu,
naut þar aðstoðar ágætis hjóna, sem
sýndu mér mikla velvild, Júlíusar
Bjðrnssonar, bróður Jóns Björnssonar
rithöfundar, og konu hans Jó'nínu
Gísladóttur; hafði eg mikla ánægju
af að koma heim til þeirra og tala
við þau. Frú Jónína liefir útsölu á
Ljósberanum fyrir mig þar í Dalvík-
inni. Par hitti eg einnig Jóhann G.
Sigurðsson, skósmið, sein hefir liaft
útsölu á Heimilisblaðinu, eg held síð-
an það fyrst hóf göngu sína.
Frá Dalvík fór eg með vélbát til
Hjalteyrar, og þaðan gekk eg til
Akureyrar. En nú var eg svo óhepp-
inn að snær var fallinn á jörð, svo
eg sá lítið af fegurð Eyjafjarðar. En
I svo mikið sá eg, að eg cr viss um,