Heimilisblaðið - 01.01.1938, Side 29

HEIMILISBLAÐIÐ
27
hann sér þó altaf tím'a til að líta öðru hvoru
inn í stofuna, þar sem konan hans sat við
sauma sína, eða inn í eldhúsið, þar sem
hún var að búverkum, eða að opna glugg-
ann og’ kallai til hennar einhver vingjarn
leg orð, ef hún var að sýsla eitthvað í garö-
inum, við berin sín eða matjurtirnar. Og
á kvöldin, hætti hann jafnan vinnu sinni
á ákveðnum tíma og gekk frá verkfærun.
umi á sínum; stað. Og síðan gengu þau sér
til skemtunar mr skógargöturnar, með-
fram vatninu, eða þa.u réru út á Vánarn,
út í einhvern hólmann og horfðu á daginn
fjara út og sólina kyssa skógana brenn-
andi cg blossandi kossum/að skilnaði. Og
þau fóru þá ekki heimleiðis, fyr en stjörn-
urnar voru teknar að blika á himinhvolf ■
inu, leiddust þá heim að húsinu, glöð og
þakklát fyrir það, að Guð skyldi unna þeimj
I>ess', að lifa og njótast. í svona. fögru um-
hverfi, hamingjusöm með hlutskifti sitt,
en þó var sú hamingja mest, að leiðir
þeirra skyldu hafa legið saman, og að þau
máttu nú unnast og njótast. Og á hverj-
um nýjúm morgni var þeimi hamingjan ný
og unaðslegri en daginn áður. Þau voru
yfirleitt svo ánægð, semi orðið ga.t, og þeim
fanst, eins og Guði forðum, að alt vera.
harla gott.
Þangað til dag einn, snemma sumars,
þegar þau voru búin að vera samvistum
rúmt ár. Daginn sem Samúel fann af
hendingu, í ruslakistu, innan um ýmislegt
skran, sem faðir hans hafði átt, ákaflega
sakleysislega bók.
Bókina hafði afi hans átt upphaflega.
Það var einskonar dagbók, þar sem í var
krotað sitt hvað, sem..fyrir hann hafði kom-
ið á ferðalögum hans, þar var sagt frá alls-
konar æfintýrum, hættum, gleðilegum við-
burðum cg ömurlegum, jöfnum höndum,
en eins og rauður þráður, í gegn um alla
bókina, voru ofnar inn í frásagnirnar sí-
feldar harmtölur yfir því, að honum hafði
aldrei tekist að koma saman gangverki í
klukku, ákaflega margbrotnu, sem hann
hafði verið að fást vjð og brjóta heilann
um, frá því hann var unglingur. Þetta var
hugmynd, sem átti að gera mannfólkið for-
viða, ólík öllu því, s.em áður þektist. Það
átti að vera -sigurverk eða, gangverk, sem
mældi ekki aðeins klukkustundir, mínútur
og sekúndur, heldur átti hún líka að sýna
mánuði og árstíðir þannig, að í hana átti
að fella útskornar líkneskjur úr tré, sem
kæmu fram, hver á tdlteknum mánuði, og
áttu að vera táknmyndir, um hvern ein-
stakan mánuð. Þessar miyndir áttu að
koma fram á fleti, fyrir ofan teluskifuna,
en uppi yfir þessum fleti, átti að vera lík-
neskja af frelsaranumi. Hann átti að
standa þar, eilífur og óumbreytanlegur, en
fyrir neðam stallinn var þessi áletrun:
»Á meðan heimurinn er við líði, skal ekki
linna vetur og vor, sumar og haust«.
Af bókinni gat hann ennfremur ráðið
það, að afi hans, sem hafði verið slyngur
tréskeri, eins og margir í ætt. þeirra, hafði
skorið út allar bkneskjurnar, sem áttu að
vera í klukkunni. En að honum hafði al-
drei tekist. að koma saman þeim vélbún-
aði, sem til þess þurftd, að skjóta myndun-
um fram á pallinn, fyrir ofan töluskífuna,
á réttum tíma, — nemia myndinni af frels-
aranum, — cg láta þær, á klukkutíma
fresti gera hreyfingar, sem áttu að vera
táknrænar og einkenna hvern mánuð sér-
staklega,. Hann hafði ekki gefað látdð sáð-
manninn sá vorsæðdnu. né fiskimanninn
draga, upp netið með ágústsíldinni o. s. frv.
Alt, hafði þetta m'stekisf, þegar kom'ið var
að aðalkjarna huemyndarinar. Hann átti
myndimar, en náði ekki valdi yfir þeirn.
Samúel varð þegar mjög hugfangdnn af
þessu. Og þegar hann. fór að aðgæta bet.ur,
fann hann líknaskjurnar í kistunni, mjög
haglega gerðar. Og hann varð áltekinn af
þeirri hugsun, hvort, hann mynd'i nú ekki
geta fullgert það, sem afi hans hafði orð-
ið að hætta við.
Og upp frá þeim degi hvarf Samúel bæði
heiminum og Kajsu.