Heimilisblaðið - 01.03.1953, Blaðsíða 8

handavinna yrði það vel af
hendi leyst, að hún fengi hrós
fyrir, gat hún gifzt í tjald-
búðunum og orðið húsmóðir
á sínu heimili.
Allt fram til þessa hafði hún
verið kvíðinn uppmálaður.
Hvernig skyldi það fara, ef
hún félli fólkinu ekki í geð?
Hjartað hamaðist í brjósti
hennar af kvíða. Augu hennar
voru orðin rauð og bólgin eft-
ir svefnvana nætur, og hún
fór aldrei út, því að vinkon-
urnar sáu hana aldrei í friði.
Allar hirðingjastúlkur, sem
þreytt höfðu prófið, höfðu til
þessa fengið hrós fyrir vinnu
sína, og þeim hafði tekizt að
falla fólkinu í geð. Það var
ekki hægt að hafa áhrif á hirð-
ingjana. Þeir héldu fast við
gamlar venjur, og þeir mundu
aldrei kvænast stúlku, sem
ekki lyki prófi sínu með sóma.
1 bréfi, sem hún hafði ný-
lega fengið frá unnusta sín-
um, stóð, að hann hefði hugs-
að sér að skreppa til tjald-
búðanna í vikunni. Hvað
skyldi hún geta sagt honum?
Hvernig átti hún að geta lit-
ið í augun á honum? Þetta
voru spurningar, sem hún
braut heilann um í sífellu, svo
að hún gat hreint og beint
ekki sofið.
Snemma um morguninn,
meðan allir voru enn í svefni,
bar hún suðukatla sína út á
auða torgið í miðjum tjald-
búðunum. Hún bar þangað
eldivið og kveikti upp eld
undir kötlunum. Því næst tók
hún einnig að sækja vatn nið-
ur í lækinn. Hirðingjarnir
komu á fætur, hver á eftir
annan, og hurfu út í bithag-
ana uppi í fjöllunum eða niðri
í dalnum. Það varð næstum
því enginn eftir í tjaldbúðun-
um. Nú tók Neslihan katla
sína af eldinum og jós saffr-
anshrísgrjónum á stóra diska.
En nokkrir pottar, sem kraum-
aði í, voru enn eftir. Neslihan
hljóp fram og aftur milli
suðukatla sinna, svo að svit-
inn bogaði af henni, og annað
veifið hugði hún að pottunum.
Hún sótti vatn einu sinni
enn. Þá laumaðist allt í einu
maður fram úr skógarkjarr-
inu. Hann kippti til sín eldi-
bröndunum undan pottunum
og fleygði þeim út í kjarrið
og þurrt grasið. Þegar hann
hafði skimað flóttalega í
kringum sig, smaug hann aft-
ur inn í skóginn eins og orm-
ur. Þegar stúlkan kom aftur
með vatnið, sá hún, að eldur
var farinn að blossa upp milli
grenitrjánna, og hún botnaði
ekkert í, hvað skeð hefði. Hún
tók að hlaupa fram og aftur.
Hirðingjarnir komu líka hlaup-
andi, þegar þeir heyrðu hróp
hennar. Þeim tókst með ær-
inni fyrirhöfn að slökkva
eldinn. Meðan á því stóð hafði
aska hulið suðukatla og diska
Neslihans, og það var komið
sót í rétti þá, sem hún hafði
matbúið.
Smám saman fór að bera á
áhrifum þeim, sem þetta hafði
valdið í tjaldbúðunum. Það lá
nærri, að hún kveikti í fjall-
inu og sjálfum tjaldbúðunum,
þessi stelpa! Hún virðist vilja
giftast, þótt hún hafi enn ekki
lært að vinna húsmóðurstörf
og kveikja upp eld! Unnusti
hennar kemur heim aftur á
morgun eða hinn daginn.
Hvers konar svip skyldi hann
setja upp? Hvað haldið þið,
að hann muni segja?
Þegar eldurinn hafði verið
slökktur, hafði Neslihan hald-
ið örmagna beint heim í tjald
sitt og lokað sig þar inni, án
þess að fást til að skipta orð-
um við nokkurn mann. For-
eldrar hennar biðu lengi,
skammt frá höfðalagi hennar.
Þau hafði langað til að tala
við hana, spyrja hana nánar
um þetta. En stúlkan leit ekki
upp. Hún lá stöðugt með and-
litið þrýst niður í jörðina og
snökti án afláts.
Næsta morgun fóru foreldr-
arnir snemma á fætur. En
samt fundu þau stúlkuna ekki
úti í tjaldhorninu, þar sem
þau höfðu skilið við hana. Þá
[44]
tóku þau að hlaupa um eins
og þau væru örvita og leita
í tjaldbúðunum.
Þá nótt hafði Neslihan leg'
ið lengi og hugsað, og þegar
fyrir sólarupprás, er tunglið
var enn hátt á lofti, hafði hún
haldið burtu. Hún ætlaði tii
föðursystur sinnar í Tajatdji'
tjaldbúðunum við Karadere
og hugðist búa þar framvegiS’
Hirðingjarnir voru áhyggju'
fullir. Hvert gat stúlkan hafa
farið? Hugsa sér, ef hún hefði
lent í höndum stigamannsin®
Husein, ef gráðugir úlfarmr
hefðu rifið hana sundur . • ;
Menn voru sendir ríðand'
burtu eftir hverri götu. Leit
var hafin upp í fjöllin og nið'
ur í dalina.
Snemma um morguninn, e/
Neslihan var á ferð sinni eft'r
fjallveginum, kom hún auga
á eld niðri í Kastenalikdaln'
um. Þar eð hún hélt, að eld'
ur hefði orðið laus, flýtti hún
sér þangað. Og hvað sá hún-
Nýkveikt bál, rétt hjá Þvl
stuttan jakka, sem var slitinn
mjög og tötralegur, tóbakspuní
og bakpoka . . . Neslihan varo
allt í einu gersamlega magn'
þrota. Hvar hafði hún lent-
Hvaða gildra var það, sen1
hún hafði látið lokka sig inu
í?. Hver var það, sem hafð'
kveikt bál þarna ? Gat Þa
verið, að það væri Husein>
flakkarinn? Þetta var jakkin11
hans. Hún leit í kringum siS'
Síðan gekk hún nær með var
úð og tók byssuna, sem hék
uppi í grenitré. í sömu svu
um heyrði hún hósta neða11
úr dalnum, síðan þjóðvísu--
„Niður í dalinn fór ég ((
til fundar við þá • • '■
Unga stúlkan leit niður 1
dalinn, með byssuna í Þen
inni, og gáði að með varu ’
hvort hún sæi nokkurn. Þin.
hver var á leiðinni upp ®rt
og girti sig um leið belti sínu
Það var hann, flakkarinn • •
Nú hóf hann að syngja
þjóðvísu:
HEIMILISBLAPiP