Heimilisblaðið - 01.03.1953, Blaðsíða 18

að nokkru leyti mér að kenna,
hélt Egbert áfram með glað-
værð, sem var óðum að dvína.
Ég er svo sem ekkert annað
né meira en maður, þegar öllu
er á botninn hvolft. Þú virð-
ist gleyma því, að ég er að-
eins maður.
Hann lagði áherzlu á þetta,
eins og einhver orsakalaus
ástæða væri til þess, að hann
væri skapaður í mynd skógar-
púka: geithafurinn tæki við
þar sem manninum sleppti.
Söngfuglinn tók aftur til við
aríu úr Ifigeníu á Tauris. Eg-
bert fór að finnast svo sem
einhver þungi hefði lagzt yfir
sig. Lafði Anna drakk ekki
teið sitt. Hún var kannske
lasin. En lafði Anna var ekki
vön að þegja um það, ef hún
var lasin.
— Það veit enginn, hvað
ég þjáist af meltingartregðu,
var eitt af uppáhaldsorðtækj-
um hennar; en sú fáfræði gat
aðeins verið að kenna eftir-
tektarskorti hjá áheyrandan-
um, því að upplýsingar þær
um það efni, sem fyrir hendi
voru, mundu hafa nægt í heila
sérfræðiritgerð.
Það var augljóst, að lafði
önnu leið ekki illa í þetta
sinn. Egbert fór að finnast
þetta óréttmæt meðferð á sér,
og auðvitað fór hann líka að
viðurkenna sína sök.
Hann kom sér fyrir eins
nærri miðju gólfteppisins og
hægt var að fá Don Tarqu-
inio til að láta eftir, og hann
sagði:
— Það hefur kannske verið
mér að kenna. Ef það getur
orðið til einhvers gagns í mál-
inu, þá er ég fús til að reyna
að lifa betra lífi.
Hann spurði sjálfan sig sljó-
lega, hvernig slíkt gæti verið
unnt. Þar sem hann var nú
orðinn miðaldra maður, sóttu
freistingarnar aðeins hóglega
og sjaldan að honum, eins
og slátraradrengurinn, sem
gleymzt hefur á jólunum, bið-
ur um jólagjöf í febrúar, án
þess að geta byggt vonir sín-
ar á neinu öðru en því, að
hann íékk enga í desember.
Honum var jafnfjarri að falla
fyrir þeim og að kaupa fiski-
hnífa þá og loðkraga, sem
auglýsingadálkarnir telja kon-
unum trú um allan ársins
hring að þær komist ekki hjá
að eignast. En það var að
minnsta kosti eitthvað til-
komumikið við það, að bægja
þannig frá sér þeim löstum,
sem kunnu að leynast hið
innra með honum.
Lafði Anna sýndi engin
merki þess, að henni fynd-
ist til um þetta.
Egbert horfði óstyrkur á
hana gegnum gleraugun sín.
Það var svo sem engin ný
bóla fyrir hann, þótt hann biði
lægri hlut í kappræðu við
hana. En það var auðmýkj-
andi reynsla, sem hann hafði
ekki orðið fyrir áður, að glata
sjálfum sér í eintali við sjálf-
an sig.
— Ég ætla að fara og hafa
fataskipti fyrir miðdegisverð-
inn, sagði hann með raddblæ,
sem hann reyndi að gera
hörkulegan.
Við dyrnar neyddi síðasta
veikleikakastið hann til þess
að leita áheyrnar.
— Erum við ekki miklir
heimskingjar?
— Bjáni, var þögul athuga-
semd Don Tarquinios, er hurð-
in luktist að baki Egberts.
Síðan hóf hann flauelsmjúkar
framloppur sínar hátt á loft
og hoppaði fimlega upp á
bókahillu, sem stóð beint und-
ir búri söngfuglsins. Þetta var
fyrsta skiptið, sem hann virt-
Frh. á bls. 67.
oio>3i«» tiiust co»f.
Vonlaust fyrirtæki.

IrK—JL [í
3 X VV '///
Skipstjóranum sagt til syndanna
— óbeint.
[54]
HEIMILISBLAÐIP