Heimilisblaðið - 01.03.1953, Blaðsíða 23

að hetjan hans hafði verið i næsta
herbergi. En svefninn yfirbugaði
gleði hans.
Það síðasta, sem hann skynjaði,
var rödd eldabuskunnar, sem sagði:
Er hann nú orðinn brjóstgóður
og það við flökkustrák! Það er
ogjörningur að reikna út, hvernig
menn geta breytzt. Peningar hafa
sömu áhrif á karlmann og vatn
a eyðimörk. Þeir verða vingjarn-
legrú Það er mitt álit.
En drengnum varð þetta ekki
ljóst, þvi svefninn yfirbugaði hann,
°5 í næstu andrá var hann í
draumaheimi.
Það var myrkur, þegar hann
vaknaði. Þegar hann lyfti upp
höfðinu, sá hann rauða rönd af
sJondeildarhringnum þvert yfir
gluggann, og samstundis mundi
hann, hvar hann var staddur.
Kviður hans var ekki lengur
strengdur, hugsunin var skýr, hann
Var hressari en fullorðinn maður
hefði verið eftir sólarhrings svefn.
Hann fór fram úr rúminu. Hann
minntist orða eldabuskunnar, að
Destry gisti í næsta herbergi við
hann. Á augabragði var hann glað-
vakandi.
Hann læddist fram i hálfdimm-
an ganginn og barði að dyrum á
n®sta herbergi. Hann barði þrisvar
sinnum með hæfilegu hléi á milli.
En enginn svaraði.
Að lokum tók hann um hurð-
arsnerilinn, og hurðin opnaðist inn
* herbergið.
- Herra Destry! kallaði hann
lágt.
Og þegar hann kveikti á eld-
sPýtu og horfði i kringum sig,
lannst honum hann sjá Destry úti
einu horninu, en það voru þá
ara stígvél, svipa og riffill.
Willie var hinn rólegasti.
Hann hefði getað setzt inn í her-
®rgið og virt eigur Destrys fyrir
Sar og verið hreykinn af því að
ekkja þennan fræga mann!
Allt í einu fór hann að íhuga
að, hvort hetjan hans myndi eftir
°num. Það eru fáir eins viðkvæm-
r i lund og drengir. En Willie
Jarð r°rra, þegar honum varð
ugsað til næturinnar, þegar hann
arðist við hlið Destrys. Sá maður
HEIMILISBLAÐIÐ
hlaut að vera drenglyndur og áreið-
anlegur!
Þannig hugsaði Willie og hélt
áfram rannsókn sinni, um leið og
hann kveikti á nýrri eldspýtu.
Hann opnaði líka kommóðuskúff-
urnar. Hann ætlaði ekki að njósna
um Destry, nei, það hafði hann
ekki hugsað sér, en hann hafði sér-
staka ánægju af að virða eigur
hans fyrir sér. Þegar hann tyllti
sér á tá, fann hann veiðihníf í efstu
skúffunni. Hann tók hann upp.
Hafði pabbi ekki sagt, að Destry
gæti hitt hníf í mark í hundrað
feta fjarlægð?
Ef til vill ýkti pabbi. Ó, hann
hafði ýkt fleira en það. En þetta
var þó að minnsta kosti hnífur
hetjunnar, enda var D skorið á
skaftið.
Hann lagði hnífinn hátíðlega aft-
ur á sama stað. Hann hafði ekki
þorað að snerta gljáandi hnífs-
blaðið.
Hann hafði tæplega ýtt skúffunni
inn aftur, þegar hann heyrði fótatak
á ganginum. Hann varð hræddur.
Ef til vill var Destry að koma
heim, og það var ekki skemmti-
legt fyrir hann að finna þjóf eða
njósnara í herbergi sínu!
Hann skildi hurðina eftir í hálfa
gátt, eins og hún hafði verið, og
smeygði sér inn í fataskápinn og
faldi sig bak við stóra regnkápu.
Þar stóð hann i felum, þegar Chest-
er Bent kom inn og kveikti Ijós.
Hann horfði með forvitni á Bent.
Hann grunaði, að það væri ekki
allt með felldu. Hann sá Bent taka
hnífinn. Willie varð æstur í skapi,
hann hreyfði sig ósjálfrátt og
spennan á beltinu hans straukst
við vegginn.
Bent sneri sér eldsnöggt við,
hann stökk aftur inn í herbergið
með hnífinn á lofti. Hann skimaði
í kringum sig. Svo skók vindurinn
til gluggahlerana, og honum virt-
ist allt eðlilegt. Síðan yfirgaf hann
herbergið, en drengurinn stóð lengi
skjálfandi inni í fataskápnum, um-
vafinn þéttu myrkri.
Hann gat ekki hreyft sig úr spor-
unum. Hann var sannarlega hrædd-
ur við Chester Bent! Loksins, þeg-
ar hann hafði jafnað sig, fór hann
[59]
út úr herberginu og læddist niður
stigann með það eitt fyrir augum
að sleppa burt úr þessu hræðilega
húsi, eins fljótt og mögulegt væri.
Hann fór hvorki út um aðal-
dyrnar né bakdyrnar, heldur skreið
út um opinn glugga og lét sig
detta niður á jörðina. Berir fætur
hans sukku upp að öklum í mjúka
moldina. Þegar hann kom á mal-
arstíginn í garðinum, jafnaði hann
djúpu sporin, sem hann hafði gert
í moldarbeðin.
Nú flýtti hann för sinni, um
leið og hann hnipraði sig saman
til þess að sem minnst færi fyrir
honum. Hann heyrði rödd Bents
frá tröppunum, þegar hann kom
að húshorninu.
Hann sá manninn, sem hann ótt-
aðist, ganga niður götuna með öðr-
um manni. Willie Hiorfði á eftir
þeim og þakkaði Guði fyrir, að
hann væri laus við þennan mann.
En á sama augabragði og Willie
lofaði Guð fyrir, að þurfa ekki
lengur að vera i návist Bents, fann
hann til ómótstæðilegrar löngunar
til að veita þessum manni eftirför.
Hann svitnaði, þegar honum datt
þetta í hug, en um leið og hliðið
skall á eftir mönnunum, fór Willie í
humátt á eftir þeim.
Þegar hann hóf eftirförina, hvarf
hræðslutilfinningin samstundis. Ný
tilfinning gagntók hann, blandin
eftirvæntingu. Hin forna veiði-
gleði fór eins og kvikasilfur um
æðar drengsins, og hann læddist
frá runna til runna, frá tréi til
trés, frá grindverki að hliði, og
alltaf var fótatak hans jafn létt og
hljóðlaust.
Honum tókst auðveldlega að fylgja
mönnunum tveim eftir, pg hann
sannfærðist um, að þá grunaði ekk-
ert, þegar þeir beygðu inn á hliðar-
götu að húsi Cliftons.
Honum gekk eftirförin vel, en þó
var hann ekki ánægður. Hann hafði
tekið þá ákvörðun, að komast að
niðurstöðu í máli þessu, og hann
var ákafur eins og veiðihundur að
tapa ekki slóðinni, því að hann vissi,
að í vasa Bents var hnífur Destrys
enn ónotaður!
Hann ákvað að gefast ekki upp,
en hundurinn, sem spangólaði af