Heimilisblaðið - 01.03.1953, Blaðsíða 25

Hlustaðu á mig — viltu hlusta
a m*S’ Chet? stundi hann upp.
Auðvitað. Mér þykir gaman
að hlusta á þig! Ég skal líka horfa
a þig! Mig langar að sjá þig vökva
roúsum, ræfillinn!
— Chet, sagði hinn. Ég hef aldrei
borið kala til þín, eða berð þú kala
til mín?
— Nei, nei, en það eru bara víxl-
arnir, vinurinn!
— Þú mátt eiga þár Taktu þá og
rifðu þá í tætlur og ávísunina lika!
Ertu búinn að tapa vitglórunni,
Jimmy? Rífa yíxlana í sundur og
skilja þig gftír á lífi í Wham, þig,
sem veizt allt um mig?
‘ Ég skal gleyma því, Chet. Ég
kalla Guð til vitnis um það, að ég
skal gleyma öllu. Ég skal fara burt
Ur Wham. Ég sver, að ég skal aldrei
k°ma hingað aftur!
Þú þarft þess heldur ekki. Það
Vaeri nóg að skrifa sheriffanum.
— Ég gef þér drengskaparorð mitt
Um að svíkja þig ekki. Allt það, sem
u milli okkar hefur farið í kvöld,
er gleymt og grafið, rétt eins og það
hefði aldrei skeð.
Bent brosti undarlegu brosi. Hann
Virtist njóta þess að kvelja sem
mest andstæðing sinn.
Clifton vissi, að öll von var úti.
Allt í einu henti hann sér að fótum
Bents.
Bent hörfaði frá með viðbjóði. Og
Þa brá fyrir í svip hans dýrslegum
f°gnuði, er hann horfði á Clifton
'ggja fyrir framan sig og rétta
ram skjálfandi hendurnar. Hann
^œndi á hann og stundi upp hálf-
k®fðri röddu:
Chet, þú og ég — í Guðs bæn-
Urn' — höfum alltaf verið vinir —
vorum saman í skóla —
Willie lá við að æpa, en hann kom
e ki upp neínu hljóði.
' Stattu á fætur og taktu þessu
eins og maður, sagði Bent skipandi
röddu.
Chet, Chet, ég hef alltaf borið
Virðingu fyrir þér, þótt vænt um
P|g, heyrirðu það ? Við erum gamlir
lr' Chet, ég er ungur, ég ætla
as kvænast . . .
hu iýgur! Stattu upp, eða ég
þin her UPP a hárinu, hérinn
— Ég sver, að það er satt. Ég ætla
að kvænast Jenny Cleaver. Hún ætl-
ar að hitta mig í Denver — við er-
um ung, Chet — lífið er framundan
. . . vinur . . .
Villidýrið hreyfði sig. Hann virt-
ist ekki þurfa að beita kröftum. Það
var eins og þegar geitungur sting-
ur köngu. sem er lömuð af
hræðslu. Svo hallaði Bent sér áfram
og tók í hár Cliftons og henti hon-
um aftur á bak.
Willie sá hendur mannsins
stirðna, þegar þær fálmuðu út í
loftið, svo opnaði hann munninn,
en samt hrópaði hann ekki á hjálp.
Bent gerði atlöguna.
Hann beindi hnífnum að hálsin-
um og lét hann sitja kyrran í sár-
inu. Siðan hörfaði hann til baka og
blóðið rann niður hægri hönd hans.
Clifton féll á gólfið, sparkaði með
fótunum, svo lá hann grafkyrr á
bakinu. Hann var dauður! Drengur-
inn hafði áður séð dauðan mann, en
þessi dauðdagi tók öllu öðru fram,
er hann hafði séð.
Hann hafði reynt að halda niðri
í sér andanum, en ósjálfrátt stundi
hann þungan. Og þetta varð til þess,
að Bent kom auga á hann.
Hann sá Bent stara á sig. Myrkrið
huldi hann ekki nægilega vel. Rann-
sakandi augnaráð villidýrsins skelfdi
vitnið fyrir utan gluggann.
Þrítugasti kapítuli.
Willie Thornton stóð eins og negld-
ur við gluggann, unz Bent
hreyfði sig, þá datt hann niður frá
gluggabrúninni eins og blýlóð og tók
sprettinn.
Hann ætlaði að taka sprettinn að
bakhliðinu í garðinum og stökkva
til hægri eða vinstri út í myrkrið,
en fætur hans voru stirðir og hann
stóð á öndinni. Hann hrasaði um
snæri, sem strengt hafði verið til
stuðnings nokkrum tómataplöntum.
Þegar hann stóð á fætur, sá hann
Chester Bent henda sér út um glugg-
ann eins og íþróttamann. Þá vissi
hann, að þessi feiti maður var ekki
eins seinlátur og hann hafði haldið.
Hann kom að hliðinu, opnaði það
og lokaði því aftur á eftir sér, þó
að það seinkaði honum um brot úr
sekúndu. Svo þaut hann eins og ör
væri skotið niður stiginn í áttina
til kjarrsins. Á meðan hann hljóp,
fannst honum eins og fljótið léti æ
hærra og hærra í eyrum, rétt eins
og það rynni rétt hjá honum.
Hann sneri sér við og horfði yfir
öxl sér og sá Chester Bent koma
að hliðinu með hundinn á hælum
sér.
Maður og hundur eltu Willie litla.
Honum fannst hann ennþá minni
en nokkru sinni áður. Þó var hann
ekki eins hræddur og hann hafði
verið meðan hann stóð hjá glugg-
anum og var sjónarvottur að morð-
inu.
Honum hafði fundizt það ósenni-
legt og hræðilegt, en þó var það
blákaldur veruleiki. Ef Bent næði
honum væri æsku hans lokið. Hann
yrði drepinn!
Einu sinni opnaði hann munn-
inn til þess að hrópa á hjálp. Hann
hafði undrazt, að vesalings Clifton
skyldi ekki gera það. En hann hróp-
aði ekki fremur en Clifton. Hann
vissi, að ef hann gerði það, ætti
hann á hættu að renna til og hrasa,
en hann þorði ekki að draga úr
ferðinni, hann þorði ekki að glata
broti úr sekúndu!
Og þess vegna hljóp hann eins
og fætur hans leyfðu krókótta göt-
una. Honum vildi það til, að
fætur hans voru vanir steinnibbum.
Það dró ekki úr ferðinni, þótt hvöss
steinbrún skæri hann í fótinn. Hann
flaug áfram, en hann vissi líka, að
Bent var á hælum hans!
Niður fljótsins lét æ hærra í eyr-
um hans, og allt í einu undraðist
hann, að hann skyldi hlaupa í átt-
ina til fljótsins. Fljótið var einmitt
ákjósanlegur staður fyrir Bent. Ólg-
andi hringiðan mundi auðveldlega
draga til sín lík af litlum dreng!
Hefði hann- aftur á móti hlaupið
í áttina til bæjarins, hefði hann
ekki þurft að kalla oft til þess að
fólk yrði vart við hann!
Það dró mátt úr drengnum við
að íhuga þessi mistök sín. Og nú
hafði hundurinn náð honum. Hann
urraði og þefaði, en hafði samt enn-
þá ekki kjark i sér til að bíta. Að
Frh. á bls. 68.
Heimilisblaðið
[61]