Heimilisblaðið - 01.03.1953, Blaðsíða 20

móti þér. Og þú skalt bara segja
mér það, ef þú færð ekki góðar
viðtökur, Willie.
Willie tvísté fyrir framan Bent.
— Bara ég gæti komizt til Des-
trys, mælti hann.
— Þú kemst áreiðanlega til hans,
Willie. Ekkert liggur á. Mig langar
til þess að kynnast þér betur,
Willie. Destry er bezti vinur minn,
og mig langar til þess að kynnast
þér betur hans vegna. Farðu nú,
Willie. Ég kem bráðum.
Hann fylgdi Willie að dyrunum
og klappaði á herðar honum að
skilnaði. En Bent varð dálítið óró-
legur við að sjá glampann í grá-
um, hvössum augum Willies. Bent
vissi, að rannsókn hafði farið fram
á honum, og rannsóknin hafði leitt
í ljós, að hann væri ekki slíkur
maður, sem ætla mætti af bezta
vini Destrys.
Á meðan hann íhugaði þetta,
sneri hann aftur til skrifstofu sinn-
ar. Destry bjó yfir þeim þrótti,
sem flestir menn óttuðust. Hér var
kominn drengur, sem hafði orðið
fyrir þeim áhrifum af Destry, að
augu hans stækkuðu og röddin
breyttist, þegar hann talaði um
hinn mikla mann. Og svo var það
Charlie Dangerfield, er elskaði allt-
af Destry, það var honum kunn-
ugt um. En hvað vantaði hann
sjálfan til þess að geta vakið
slikar tilfinningar hjá öðrum?
Hann þekkti fjölda fólks, en ekki
einn einasti maður var góður vin-
ur Chester Bents — enginn, að
undanteknum honum, er hann ósk-
aði að væri dauður! Bent gat ekki
varizt hlátri. Hér var kaldhæðni
lífsins að verki.
Síðan hélt hann áfram við vinnu
sina til kvölds, þar til hann varð
að fara heim og hitta Jimmy Clift-
on. En hann skaut þeirri ráðstefnu
á frest og borðaði á litlu veitinga-
húsi innan um herðabreiða kúreka.
En loksins hélt hann heimleiðis í
myrkrinu.
Clifton beið hans í bókasafninu.
Hann var niðursokkinn í eina af
þeim bókum, er hann sjálfur hafði
þótzt lesa. Hinn lágvaxni maður lagði
bókina seinlega frá sér og drap
tittlinga framan í Bent.
— Þú kemur seint, Bent, sagði
hann. En vertu ekki að afsaka
það. Mér hefur liðið ágætlega. Ég
tók víxlana með mér. Ég afhendi
þér þá um leið og ég fæ ávísun-
ina.
Bent þótti hálft í hvoru vænt
um, að gestur hans skyldi víkja
strax að málefninu. En þó var
ekki laust við, að hann kæmist dá-
lítið úr jafnvægi. Hann horfði á
skjölin, sem andstæðingur hans
hélt á í hendinni og óskaði þess
af öllu hjarta, að þau væru hans
eign. Eða að bera að þeim log-
andi eldspýtu og sjá eldinn brenna
þau til ösku!
En í stað þess varð hann að
segja:
— Mig langar til þess að tala
við þig um þessa víxla, Jimmy.
Auðvitað geturðu fengið peningana,
en í rauninni . . .
Clifton hristi höfuðið.
— Haltu bara áfram, gamli vin-
ur, sagði hann. En það þýðir ekk-
ert að ræða þetta. Ef þú átt pen-
inga í bankanum, ætla ég að fá
ávísunina hjá þér núna. Eigir þú
ekki peninga í bankanum, vil ég
fá tryggingu fyrir þeim. Ég kæri
mig ekki um að vera ósanngjarn
og vil ekki, að við komum hvor
öðrum í vandræði.
— Auðvitað ekki, sagði Bent.
Auðvitað ekki.
En öll hans undanbrögð og allar
hans fortölur urðu að engu i hönd-
um hans. Hann sagði að lokum
hægt og seinlega:
— Það lítur út, eins og þú teljir
mig ekki heiðvirðan, Jimmy.
— Chet, sagði hinn. Það er
fjandi hart að þurfa að vanda um
í viðskiptamálum. Þegar þú baðst
mig um peningana, lét ég þig fá
þá, vegna þess, að ég hélt, að þú
værir góður kaupsýslumaður, en
ekki vegna vináttu okkar. Nú
eru peningarnir fallnir í gjalddaga
ásamt vöxtum. Ég vil fá þá
greidda, ekki af því að þú sért
óvinur minn, heldur bara af því
að peningarnir eru fallnir í gjald-
daga!
— En ef við ræðum nú um
viðskiptavenjur . . .
Bent þagnaði til þess að hon-
um yrði svarað, enda brást það
ekki.
— Viðskiptalega finnst mér að
þú hafir hafið þig til flugs eins og
fálki með hænuvængi! Eða svo ég
segi það á annan hátt, virðist mér,
að þú berist nokkuð mikið á, og
ég held, að þér muni hlekkjast á.
Þú mátt ekki taka þetta sem ávít-
ur, Chet. Mér geðjast vel að þér,
en mér virðist þú gína yfir of
miklu. Minnki gengi Whams á
morgun, álít ég, að þú getir ekki
greitt þrjú sent fyrir dollarann!
Þetta er harður dómur, en ég vil
helzt koma heiðarlega fram við
þig og segja þér skoðun mína af-
dráttarlaust. Mér þykir leitt, ef
ég særi tilfinningar þínar. En ég
vil fá peninga mína greidda núna!
Bent hikaði augnablik. Allan dag-
inn hafði hann verið að safna hug-
rekki til að framkvæma það, er
hann taldi nauðsynlegt. En hann
varð að tefja tímann dálítið enn.
— Mig tekur sárt að heyra þetta,
Jimmy, og þú verður að fá að
vita það. En til þess að létta á
huga þínum, skal ég segja þér,
að ég get greitt þér þegar í stað.
En mig langar til að ganga út með
þér — það er svo heitt hérna inni.
Ég vildi gjarnan vita, hvort ég
gæti ekki fengið þig til þess að
skipta um skoðun.
— Allt í lagi, sagði Clifton. Mér
er ljóst, að ég hef verið skorin-
orður í þinn garð.
— Alls ekki. Ég get vel hlustað
á kaupsýslumann ræða um við-
skipti.
Hann gekk til dyranna, um leið
og hann sagðist þurfa að skreppa
frá andartak. Hann fór upp stig-
ann og að herbergi Destrys.
Hann fór inn í herbergið, kveikti
ljós og lokaði dyrunum.
Margs konar dót, sem Destry
átti, var á víð og dreif um her-
bergið. Gömul svipa lá á kommóð-
unni, illa útleikinn hattur hékk í
skápnum, og í efstu kommóðuskúff-
unni lá veiðihnífur í leðurslíðri,
prýddur indíánskum skrautmyndum-
Að þessu leitaði hann. Hann tók
hnífinn úr skúffunni, tók hann ur
slíðrinu og reyndi eggina á þurn-
alfingrinum. Hún var, eins og hann
[56] -
HEIMILISBLAÐIÐ