Heimilisblaðið - 01.03.1953, Blaðsíða 28

— Það er hverju orði sann-
ara, að ég þyrfti ekki að hafa
mikið fyrir því að losna við
hann, hélt hún áfram eftir
stundarkorn. Ef ég aðeins
sleppti af honum augunum eitt
andartak, þá mundi hann
drekkja sér í brunninum eða
brenna sig til bana í eldinum
eða hundurinn mundi bíta
hann eða hestarnir slá hann.
Já, það væri auðvelt að losna
við hann, jafn óþekkur og
ófyrirleitinn og hann er. Hér
á búinu er enginn, sem ekki
hatar hann, og ef ég hefði
hann ekki alltaf hjá mér,
mundi einhver strax verða til
að nota tækifærið og losa
okkur við hann.
Hún gekk út í eitt horn
stofunnar og leit á barnið, sem
lá þar og svaf. Það hafði
stækkað og. var ennþá ljótara
en þegar hún sá það í fyrsta
sinn. Munnurinn hafði vaxið
fram og var orðinn að trýni,
augnabrýnnar voru eins og
stinnir burstar, og hörundið
var alveg brúnt á litinn.
— Það væri engin frágangs-
sök að gera við fötin þín og
hafa gætur á þér, hugsaði
hún. Það er hið minnsta, sem
ég verð að þola þín vegna. En
maðurinn minn er orðinn leið-
ur á mér, vinnumennirnir fyr-
irlíta mig, stúlkurnar hlæja
að mér, kötturinn hvæsir,
þegar hann sér mig og hund-
urinn urrar og lætur skína
í tennurnar, og allt er þetta
þér að kenna.
— En samt gæti ég sjálf-
sagt umborið það, að dýrin
og mennirnir hati mig, sagði
hún allt í einu. Verst er, að
í hvert skipti, sem ég sé þig,
þrái ég barnið mitt meira en
nokkru sinni fyrr. Ó, hjartans
barnið mitt, hvar ert þú? Sef-
ur þú á mosa og kvistum langt
í burtu hjá hólbúakerlingunni ?
Dyrnar opnuðust, og kon-
an flýtti sér að setjast aftur
við sauma sína. Það var mað-
urinn hennar, sem kom inn.
Hann var glaðlegur á svip-
jnn og vingjarnlegri í viðmóti
við hana, en hann hafði lengi
verið.
— Það er markaðsdagur í
kirkjuþorpinu í dag, sagði
hann. Hvað segir þú um að
við færum þangað?
Konan varð glöð í bragði
við uppástunguna og sagði,
að það vildi hún gjarnan.
— Vertu þá eins fljót og
þú getur að búa þig! sagði
maðurinn. Við verðum að fara
gangandi, því að hestarnir eru
úti á akri, en ef við förum
fjallveginn, komum við áreið-
anlega nógu snemma.
Stundarkorni síðar var
bóndakonan komin út í dyrn-
ar, búin sínum beztu fötum.
Þetta var ánægjulegasti at-
burðurinn, sem hafði hent
hana árum saman, og hún
hafði steingleymt hólbúakróg-
anum. En, datt henni allt í
einu í hug, kannske maður-
inn minn ætli sér aðeins að
lokka mig í burtu, svo að
vinnumennirnir geti gert út af
við umskiptinginn, meðan ég
er ekki til að koma í veg
fyrir það. Hún gekk hratt inn
í húsið og kom aftur með
stóra hólbúakrógann á hand-
leggnum.
— Getur þú ekki skilið
hann eftir heima, þennan?
sagði maðurinn, en hann var
ekki gramur að heyra, held-
ur var rödd hans blíðleg.
—1 Nei, ég þori ekki að
fara frá honum, svaraði hún.
— Jæja, þú um það, sagði
bóndinn, en það verður áreið-
anlega erfitt fyrir þig að drag-
ast með aðra eins býrði og
þetta yfir fjallið.
Þau lögðu af stað í ferð
sína, en hún var erfið, því að
á brattann var að sækja. Þau
urðu að klífa alla leið upp á
fjallsbrúnina áður en þau
komu á veginn, sem lá til
kirkjuþorpsins.
Konan varð að lokum svo
þreytt, að hún gat varla hreyft
fæturna. Hún reyndi hvað eft-
ir annað að telja hinn stóra
dreng á að ganga sjálfan, en.
hann fékkst ekki til þess. '
[64]
Maðurinn var mjög ánægju-
legur og vingjarnlegri en hann
hafði nokkru sinni verið síð-
an þau misstu barnið sitt.
— Nú verður þú að fá mér
umskiptinginn, sagði hann. Ég
skal bera hann stundarkorn.
— Ó, nei, ég hef þetta
áreiðanlega af, sagði konan-
Ég vil ekki, að þú hafir erfiði
af hólbúahyskinu.
— Hvers vegna skyldir þu
vera ein um að strita undu"
því? sagði hann og tók króg"
ann af henni.
Einmitt þar, sem bóndinn
tók barnið, var stígurinn
verstur yfirferðar. Hann 1®
meðfram þverhníptum gjáf"
barmi, sleipur og háll og svo
mjór, að varla var hægt að
festa fót á honum. Konan
gekk á eftir manninum, og
allt í einu varð hún hrsedd
um, að eitthvað kæmi fyr11'
manninn meðan hann stritað1
undir barninu. — Farðu vaf'
lega hérna! hrópaði hún, þvl
að henni virtist hann gang8
allt of hratt og óvarleg3'
Hann hrasaði líka rétt í þeina
svifum, og hafði næstum þvl
misst barnið niður í hyldýpi^;
— Ef barnið hefði nú 1
raun og veru dottið, þá hefð'
um við verið laus við það 1
eitt skipti fyrir öll, hugsaði
hún. En þá skildist henni 1
einni svipan, að maðurinU
hafði einsett sér að kasta
barninu niður í gjána og láta
svo sem það hefði verið slys'
— Já, já, hugsaði hún, þanmíj
er það. Hann hefur stofnað ti
alls þessa í því augnamiði aö
koma umskiptingnum fyr'r
kattarnef, án þess að ég vero1
þess vör, að það sé gert 3
ásettu ráði. Já, það væri l^3
bezt, ef ég léti hann konia
vilia sínum í framkvæmd.
Nú hrasaði maðurinn aftur
um stein, og aftur var ui*1
skiptingurinn næstúm Þv'
runninn úr höndum hans'
— Fáðu mér barnið! Þú det
ur með það, sagði konan-
— Nei, sagði maðurinn, ea
skal áreiðanlega gæta mín-
HE!MILISBLA»lP