Heimilisblaðið - 01.03.1953, Side 24

gleði, þegar hann sá húsbónda sinn,
gat orðið honum hœttulegur. Vogun
vinnur og vogun tapar, hugsaði
Willie. Þess vegna opnaði hann hlið-
ið og gekk óhræddur eftir stígnum
að húsinu. Hundurinn kom strax
þjótandi á móti honum. Þetta var
stór, gulur hundur með stórt höfuð.
Hann þefaði af Willie, en þegar hann
rak trýnið í bera fætur hans, virt-
ist hann missa áhuga fyrir honum
— og leiðin lá opin fyrir njósnar-
anum!
Tuttugasti og níundi kapítuli.
Heppnin var með drengnum að
eldhúsdyrunum. En hann var
ekki ánægður, þótt hann heyrði óm
af mannamáli fyrir innan. Hann
íhugaði, hvort hann kæmist ekki
nær mönnunum.
Hann hafði opnað dyr, þegar hon-
um varð ljóst, að hann var að ganga
í gildru, er gæti orðið honum hættu-
leg. Á þessari stundu fannst drengn-
um, að niður fljótsins léti hærra í
eyrum en venjulega, rétt eins og
um aðvörun væri að ræða.
Hurðin lokaðist harkalega á eftir
honum. Hann hrökk í kuðung og
ætlaði að leggja á flótta, en allt í
einuvarð hann svo máttlaus í hnján-
um, að hann gat ekki hreyft sig.
Hann hné upp að veggnum og dró
þyngslalega andann. Hundurinn kom
til hans og urraði lágt. Willie var
svo lamaður af ótta, að hann veitti
hundinum enga eftirtekt.
Hann beið eilífðartima, en hann
gat ekki heyrt neinn umgang.
Honum var borgið!
Og nú vék óttinn fyrir djarfri
ákvörðun, eins og dreng á aldri
Willies var eðlilegt. Hann ætlaði
sér að heyra samtal mannanna, það
gat verið þess virði, að á það væri
hlýtt. Og honum virtist ætla að tak-
ast það. Það logaði Ijós í gluggan-
um á gafli hússins. Willie reis á
fætur og gekk í áttina þangað.
Hann hræddist ekki lengur hund-
inn, heldur sparkáði í hann með
berum fætinum. Kvikindið glefsaði
út í loftið og laumaðist síðan í burtu.
Willie var kominn í ágætt skap.
Áður hafði hann verið eins og hér-
inn, sem felur sig, en nú var hann
hinn djarfi og brögðótti refur.
Út um gluggann bárust til hans
raddir mannanna, en hann heyrði
ekki greinilega orðaskil, svo að hon-
um datt í hug að klifra upp á þak-
brún hússins.
Það var ekki hægt að neita því,
að hann var í hættulegri aðstöðu,
þegar hann hafði komið sér fyr-
ir á þakbrúninni, en þar heyrði
hann hvert einasta orð, ef hann
lá með eyrað við gluggapóstirin.
Hann hafði rétt komið sér fyrir í
þessari nýju stöðu, þegar hann
heyrði Bent segja með rödd, sem
hann þekkti tæplega.
— Til þess að greiða víxlani,
Jimmy, en með hníf í stað peninga!
Það varð þögn, sem orkaði á Willie
eins og hnífstunga. Ósjálfrátt horfði
hann inn um gluggann, og hann sá,
að Clifton hafði staðið upp af stóln-
um og virtist vera dálítið ráð-
villtur.
Hann sá ekki andlit fórnardýrs-
ins, en hann sá andlit Bents greini-
lega og út úr því skein morðfýsnin.
Willie minntist bardagans um
nóttina, þegar Warren lét lífið. Hon-
um virtist, að hér væri ennþá hrylli-
legri atburður að ske.
Hann þoldi ekki við lengur.
Hann nötraði allur frá hvirfli til
ilja. Hann var hræddur við að hreyfa
sig, því að verið gat, að hann ylli
hávaða, svo að villidýrið inni yrði
vart við hann.
Hann horfði í kringum sig, ákveð-
inn í því að leggja á flótta. Óljóst
sá hann móta fyrir grænmetisbeð-
um í garðinum og hundinum, er var
á verði, tortryggnari og ekki jafn
hugaður og áður. Nú heyrði hann
aftur greinilega niðinn frá Chumb-
erfljótinu, sem rann um gjána hjá
Wham, og frá næstu húsum heyrði
hann mannamál — konuraddir, sem
skáru sig úr og blönduðust öðrum
röddum.
Um þetta hugsaði drengurinn,
þegar hann heyrði Clifton segja:
— Þú leikur hlutverk þitt býsna
vel, Chet. Það fer hrollur um mig.
Ég held næstum því, að þú ætlir
að myrða mig!
Og hann hló. Hlátur hans var svo
eðlilegur, að hann leit ósjálfrátt aft-
ur inn um gluggann. Hann vonaði,
að hér væri spaug á ferðum!
En það var ekki því að heilsa!
Um leið og hann sá andlit Bents,
varð hann sannfærður um það, sem
hann raunar vissi áður, að maður-
inn hafði morð í huga!
Og Clifton vissi það líka. Hlátur
hans þagnaði skyndilega. Hann hélt
annarri hendinni krepptri fyrir aft-
an bak, og svo varð aftur hræðileg
þögn.
Svo hreytti Bent út úr sér: — Þú
ert ekki heimskur, Jimmy. Þú veizt,
að fyrst ég lét Destry sitja í stað-
inn fyrir mig í fangelsinu, mun ég
ekki hika við að ráða þig af dögum!
— Þú veizt, að þú verður hengd-
ur! sagði Clifton skjálfraddaður.
— Vertu nú ekki með heimsku-
læti, sagði Bent. Huggaðu þig ekki
við það. Ég mun koma sökinni á
Destry. Hnífurinn, sem ég drep þig
með, mun finnast i skrokk þínum,
og á skeftið er greinilega skorið „D“.
Það leikur enginn vafi á því, að
hundruð manna munu eigna Destry
hnífinn. Þú veizt, að honum þykir
vænt um hnífinn. Hann getur hitt
með honum hluti í tuttugu skrefa
fjarlægð. Nei, Jimmy! Destry verður
kennt um morðið!
— Þá mun Destry launa þér fyrir
vikið!
— Mér? Hann mun aldrei gruna
mig. Destry er einn þessara duglegu
og slungnu manna, sem gagnrýna
aldrei vini sína. Hann er auðmjúk-
ur við mig. Hann þekkir ýmsa bresti
mína, en samt getur hann ekki lagt
saman tvo og tvo. Destry er óheimsk-
ur. Hann er bara of einlægur gagn-
vart vini sínum, Chester Bent. Hann
mun hugsa sem svo, að morðingi
Jimmy Cliftons hafi stolið hnífnum,
til þess að grunur félli á hann! Er
þér þetta ljóst? Og þetta leiðir til
þess, að næg ástæða er til að hengja
Destry!
Nú var komið að Bent að hlæja,
og hann hló góða stund. Hann virt-
ist ætla að njóta þessarar stundar
sem lengst. Og hann hló og hló næst-
um því hljóðlausum hlátri, unz Clif'
ton tók aftur til máls. Það mátti
sjá, að honum var brugðið. Willie
sá fullorðinn karlmann breytast 1
hræddan hund.
[60]
HEIMILISBLAÐIP