Heimilisblaðið - 01.03.1953, Blaðsíða 13

í\[safold tvö kvœði eftir hann: „Á
i‘°"gsins nýja torgi“ og „Vetur-
,nn kemur“. Áriö eftir (1899) k.om
lyrsta safn af kvϚum hans:
vinia og erlendis.
A.Um Þetta leyti jór Guömundur til
q uteyrar og kvongaöist sumariö 1898
Hut riln>i Siguröardóttur. Haustiö eftir
l>a USt ^aU Reykjavíkur, og bjuggu
UPP frá f>ví og stundaÖi Guömund■
sí"^Sí' atv‘nnu’ fyrst og fremst prent
ura ^ann tn^ Þátt1 starfi Góötempl
aS. 1 keikfélagi Reykjavíkur starj
ann sem leikari og tjaldamálari
eftí komu út íslandsvísur
v- lann. Þar eru hinar alkunnu og
’jslandsvísur“: Ég vil elsk.a
ut larul.
itn T JJetta feyti hafði hann í smíð-
liðu '‘‘fCrit * fjóöum. Þaö jjallaði um
q reign Teits í Bjarnarnesi og Jóns
sl^re^ssonar- Leikritið hlaut fremur
CiiT" (i°ma’ en varö þó til þess aö
esaihlaut, fyrir atbeina Hann-
Ferfi Rnfsteins, styrk til utanfarar.
H'a tst hann um Þýzkaland, Sviss,
hók Un'l 0t* Éngfnnd og ritaöi feröa-
i ,a° förinni lokinni (1905).
Le arunum 1906—’ll komu út Halla,
ItjfjTÍU® °S Heiöarbýlis-sögurnar.
kvi.l j 'ttsl sagan Borgir í Nýjum
sér v°kum á Akureyri og kom út
ér "r^ Ur ftettn sama áriö. Þaö
l9l20r>lU Héo út Smásögur I. Árin
Qr komu úl Sögur frá Skaft-
par / I—II. 1914 kom út Dóttir
Q • s’ mfintýraleikur í 4. þáttum.
ötr stofnar I—IV. (1914—’15).
Se*^st stundin svo hátíðleg,
verið væri að blessa í
sýjTT segi það, sem mér
lst, sagði gamli maðurinn.
f! nekkjurnar færðust óð-
nær. Nú voru þær komn-
gr .sv° nálægt, að vel mátti
lna þar allt stafna á milli.
íni ,eisarasnekkjan var fremst,
sVn iThvÍt á skrokkinn og
%st'SÍgld-’ að firnum sætti'
IfyS a eftir henni var þessi
dfjui a;týðusnekkja. Hún var
ej, . n litinn og yfirlætislaus,
WUj-Ín’ _sem sást, þegar hún
v * 1 ser undan vindinum,
j)U . sPegilgljáandi. Einhver
u S yndissvipur var yfir
aenni allri.
Snekkjurnar ristu sjóinn
°g sverðablöð. Hvítir,
HEiMILISBLAÐIÐ
Tvcer gamlar sögur (1916). í þess-
um sögum velur höfundur sér yrkis-
efniö úr sögu þjóöarinnar. Síöasta
saga hans, Bessi (1918), er ólík fyrri
sögum hans. I henni tekur hann sér
fyrir hendur aö lýsa Iieykjavíkurlífinu
eins og þaö kom honum fyrir sjónir.
Síöustu bœkurnar sem út komu voru
Samtíningur, sögur (1920), Kvœða-
bók (1922) og Feröasögur (1930).
I smásögunni „Kappsigling", sem
birtist hér í blaðinu, er því lýst, hversu
skúta verkamannsins vinnur glcesileg-
an sigur á keisarasnek.kjunni. „Old
hinnar frjálsu samkeppni“ er runnin
upp, þar sem dugnaöur og vizka ein-
staklingsins fœr notiö sín, alveg án
tillits til stéttamismunar.
Áriö 1946 var gefin út vönduö heild-
arútgáfa af verkum Jóns Trausta (í
8 stórum bindum). Dr. Stefán Einars-
son, prófessor í Ballimore, hefur skrif-
aö í þá útgáfu ágœta ritgerö um skáld-
iö og verk hans. Hefur hér verið
stuöst viö þá ritgerö.
Guömundur Magnússon lézt 18. nóv.
1918, þá á bezta aldri. Þrátt fyrir þaö,
aö hann vann oftast fullan vinnudag
að ööru en ritstörfum, var hann mikil-
virkur á því sviöi eins og sézt af fram-
anrituöu. Þaö er því ekki aö furöa,
þótl sú spurning vakni í hugamanns,
hversu mikiö þjóöin missti við fráfall
hans, án þess þó aö svar fáist viö
henni.
tærir vatnsbogar stóðu upp
með báðum síðum, en féllu
ekki niður fyrr en fyrir aftan
skipin.
— Ég veðja 100 pd. sterl-
ings um, að keisarasnekkjan
vinnur, sagði langur, frekn-
óttur Lundúnasláni og barði
á brjóstvasann.
— Ég veðja á móti, sagði
grannleitur Ameríkumaður,
seinlegur og hægur, en þó
ákveðinn í öllum hreyfing-
um.
Lundúnasláninn gapti og
góndi. Þetta hafði alls ekki
verið alvara hans. Nú varð
hann að standa við það. Ame-
ríkumaðurinn hélt því fram,
að dökka snekkjan mundi
vinna. Nöfn og bústaðir voru
hripaðir upp í skyndi í vasa-
[49]
bækurnar. Hendur réttust
fram hver á móti annarri.
Þeir, sem á milli stóðu, rýmdu
til; svo slógu þeir á handa-
bandið. Veðmálið var bundið
fastmælum.
— Það er óhætt, það er
óhætt! sagði gamli maðurinn
og deplaði augunum til Ame-
ríkumannsins.
Menn stóðu á öndinni og
störðu á kappsiglinguna.
Keisarasnekkjan var blóm-
króna hinnar hálærðu, hávís-
indalegu skipagerðarsnilli.
Ekkert hafði verið til hennar
sparað. Ef hún biði ósigur,
fannst mönnum, að heiminum
hlyti að segja fyrir.
En litla snekkjan brá nú
fyrir sig nýju bragði. Hún gaf
enn meira eftir á klónni og
stefndi nær keisarasnekkjunni,
svo að út leit fyrir það um
stund, að hún mundi renna á
hana.
Menn létu í ljós óbeit sína
á ýmsan hátt. Skyldi hann
ætla að sigla keisarann í kaf?
— Guð almáttugur —! Þetta
var auðvitað stjórnleysingi,
sem nú hafði eitthvert hermd-
arverk í hyggju. Og keisar-
inn, — keisarinn! Enginn gat
hjálpað honum! — Nei, það
gat ekki verið. Kappsiglinga-
nefndin hlaut að þekkja
hann, úr því hún leyfði hon-
um að taka þátt í kappsigl-
ingu, þar sem keisarinn var
sjálfur. — Og hver sem hann
væri, mundi hann ekki þora
að gera keisaranum neitt,
ekki þora að móðga hann. En
var það ekki móðgun að sigla
framhjá keisaranum? Var það
ekki ósvífni? — Ekki í kapp-
siglingu. Þar voru allir jafnir,
keisarinn ekki rétthærri en
hver annar maður. Þannig
nöldraði hópurinn, gagntekinn
af eftirvæntingu.
— Gott, gott, — þetta var
ágætt! sagði gamli maðurinn.
Nú var farið að hýrna yfir
honum.
Seglin voru strengd hærra
á keisarasnekkjunni, hún hall-
aði sér betur en áður og jók