Heimilisblaðið - 01.03.1953, Blaðsíða 15

^agnús Jóhannsson
Nábí tur
j)að var fjárans ruglingur 1
rÖstinni. Báturinn hjó og
®tampaðist, og það sauð á
keipum.
Á fremstu þóftunni sat gam-
k maður, kinnfiskasoginn og
. Vrkingslegur. Hann var bog-
í herðum, brjóstið innfall-
. • Hann krimpaði sig ónota-
all
^ga í herðunum, læsti sina-
erUm höndum um þóftuna
kingdi munnvatninu. Aug-
Jj11 voru. stór og gljáandi,
Varmarnir rauðir og votir.
' Sjóveikur, gamli minn?
Sj)arði ég.
i Ég er með nábít, fæ
aPn alltaf, þegar ég kem á
Sje> sagði hann.
Andlitið var bleikt eins og
®ainalt fílabein.
^ ' Það er ekkert gaman að
°Pum, bölvuðum, sagði ég
Sainúðarfullur.
Nei, hann er slæmur.
. ^nturinn reið á öldu, þaut
°an áfram eins og hundgrey,
^IM
ILISBLAÐIÐ
sem fengið hefur spark í aft-
urendann.
Gamli maðurinn bliknaði,
tók fyrir munninn og kúg-
aðist.
— Allt í lagi( lagsi, sagði
ég, láttu það bara gossa nið-
ur í bælið, það þvagnar
burtu.
En hann var engin kreyma.
Ég sá syrjuna gegnum greip-
ar hans, ógeðslega, hálfmelta
stöppu. Mér er ekki klígju-
gjarnt, en ég sneri mér undan.
Þegar ég leit til hans aftur,
flögraði ofurlítill bleikfölur
roði um kinnbein hans, og
næstum þjáningarfullt bros
lék um blóðvana varirnar.
— Ertu að lagast? spurðiég.
— Já, sagði hann, ég er ólíkt
skárri.
— Þetta fer nú að styttast.
Þegar við komumst norður úr
rastarbandinu, tekur við slétt-
ari sjór, sagði ég hughreyst-
andi.
[51]
— Höfum við strauminn
með okkur? spurði hann.
— Nei, það er hörkumót-
fall, sagði ég.
Svo varð löng þögn.
— Ég var fyrir sunnan,
sagði hann, er hann hafði
starað lengi í gaupnir sér.
— Svo þú hefur verið að
spóka þig í borginni, sagði ég.
— Ég sá nú lítið af þessari
blessaðri dýrð, lá á sjúkrahúsi
þennan tíma. Þeir skáru mig
upp.
— Var það botnlanginn?
spurði ég.
— Gallsteinar, sagði bless-
aður doktorinn okkar. Þeir
lýstu mig allan í gegn þarna
á sjúkrahúsinu, spurðu mig í
þaula, og maður var þarna
eins og fangi undiryfirheyrslu,
sagði hann.
— Og hvað fundu þeir svo
að þér? spurði ég.
— En þetta, sem allir mið-
aldra menn deyja orðið úr.
Þeir gerðu víst lítið annað en
að skoða innan í mig, sagði
hann.
Það varð þögn langa stund.
Báturinn var kominn norð-
ur úr röstinni. Framundan var
spegilsléttur, sólroðinn sjór,
að baki kraumandi straumiða.
— Ójá, maður hefur nú lif-
að sitt fegursta og sitthvað
drifið á dagana, bæði illt og
gott, sagði gamli maðurirín
upp úr eins manns hljóði. En
alltaf er það samt lífslöngun-
in, sem knýr á dyrnar.
— Já, það vilja víst flestir
lifa, sagði ég.
— Ég hræðist ekki dauð-
ann, hversu ægilegur og sárs-
aukafullur, sem hann kann að
vera. Mér er ekkert að van-
búnaði, hvað sálarheill snert-
ir. En það er konan, hún á
engan að eftir minn dag. Hver
tekur við gamalli konu, út-
jaskaðri og beygðri?