Heimilisblaðið - 01.03.1953, Síða 22

on. Góður varasjóður — ég verð
að viðurkenna, að þú ert fjár-
sterkari og hyggnari en ég hélt,
gamli vinur!
— Þú hélzt, að ég væri einn
þessara óreiðugosa á fjármálasvið-
inu, eða hvað ?
— Það er ekki rétt, ég hef alltaf
borið virðingu fyrir hyggindum þín-
um, en . . .
— En hvað?
— Cæsar var metnaðargjarn,
sagði Clifton og brosti að hnyttin-
yrði sínu.
Að eyrum þeirra barst lágt hljóð,
og Bent sneri sér snögglega við.
— Hvað er þetta ? spurði hann.
Eru þeir komnir ? Eru þeir komnir ?
Clifton varð undrandi yfir ör-
væntingarhreimnum, er heyra
mátti í rödd vinar hans.
— Þeir? Mennirnir fimm, áttu
við? Nei, þeir koma ekki strax.
En þeir koma. Þetta var vindurinn,
sem hrikti til ytri eldhúshurðinni,
held ég. Hann stendur af þeirri
áttinni núna.
Bent sneri sér við aftur og dró
andann léttar.
— Guði sé lof! sagði hann.
— Hvað er að, Chet?
— Ég hélt, að ég yrði ónáðaður,
sagði Bent. En þegar ég sé, að svo
er ekki, muntu sjálfskgt hafa gam-
an af að frétta af varasjóðnum
mínum ?
— Það þætti mér auðvitað gam-
an. Nokkur góð skuldabréf, geri
ég ráð fyrir ? Eða önnur verðmikil
bréf ? Það er slíkur varasjóður, sem
maður á að eiga!
— Já, en minn varasjóður er
annars konar. >
— Hvernig má það vera?
— Traust hægri hönd! sagði Bent
brosandi.
Clifton hleypti brúnum. Svo
hrökk hann við. Það fór um hann
beygur.
— Traust hægri hönd? endurtók
hann spyrjandi.
— Einmitt, traust hægri hönd.
— Og hvað í henni?
— Ekki eyrir, Jimmy.
— Ekki það ?
— Nei, heldur marghleypa eða
hnífur!
Clifton horfði skelfdur á Bent og
reyndi að ráða hugsanir hans, én
það var ekki um að villast, hvað
hann meinti.
Clifton stirðnaði allur. Augu hans
lýstu hræðslu, og brosið hvarf af
vörum hans og varð að grettu.
Jimmy Clifton var enginn am-
lóði. Það voru fáir menn honum
hugrakkari í Wham. En hann sat
eins og steingerfingur, þegar hann
heyrði Bent segja:
— Fyrir sex árum voru horfur
á, að ég yrði handtekinn fyrir
lítils háttar þjófnað, og þá ákvað
ég að verða reglulegur þjófur. Þess
vegna rændi ég hraðlestina — sem
vesalings Destry sat í fangelsinu
fyrir.
Clifton brosti veiklulega.
— Ég tek þetta eins og hvert
annað spaug, sagði hann.
— Það er ekkert spaug. Það er
ein af ástæðunum fyrir því, að ég
hata Destry. Ég geri ráð fyrir, að það
sé af því að ég gerði á hluta hans,
eins og skáldið segir. 0, nei, ég
er ekki að spauga við þig í kvöld,
Jimmy!
— Ertu ekki að því?
— Nei!
Clifton stóð hægt upp af stólnum.
Hann horfði ósjálfrátt á vegg-
inn, en þar héngu mörg vopn. Bent
sá, að maðurinn var ósjálfbjarga
í höndum hans.
— En hvers vegna í ósköpunum
ertu kominn hingað, Chet?
— Til þess að greiða víxlana,
Jimmy, en með hníf í stað peninga!
Tuttugasti og áttundi kapítuli.
að er nauðsynlegt að snúa aft-
ur til Willies litla Thornton,
þegar hann hélt að húsi Bents fyrr
um daginn og stóð að lokum fullur
hrifningar fyrir framan það. Þetta
var stærsta og fallegasta húsið,
sem hann hafði nokkru sinni séð.
Á húsinu voru tveir turnar, og
Willie hugsaði með sjálfum sér, að
þetta væri dásamlegur staður fyrir
prinsessur að búa í á daginn en
uglur á næturnar. Þegar hann var
kominn inn um hliðið, og það
hafði lokazt á eftir honum, fannst
honum eins og hann væri kom-
inn inn i ævintýralandið.
[58]
Hann kom sér ekki almennilega
að því að berja á aðaldyrnar með
dyrahamrinum. Hann mátti til með
að stanza á tröppunum og horfa
niður á götuna, þar sem lest múl-
dýra var að hverfa í rykskýi. Ryk-
skýin, múldýrin og verzlunarskilt-
in þekkti Willie frá fornu fari.
Hrifning hans dvínaði, og hann
barði að dyrum.
Svertingjakona kom til dyra.
Hún gaf honum til kynna, að tötra-
legir betlarar væru hér óvelkomnir
gestir. Hann varð svo undrandi,
að hann hafði næstum því gleymt
seðlinum. En þá fann hann fyrir
honum í hendinni.
Hann sýndi seðilinn, og það
hafði furðuleg áhrif! Að vísu fékk
hann ekki að ganga inn um aðal-
dyrnar, en eldabuskan kom út og
fylgdi honum að bakdyrunum.
Honum var skipað að þvo sér,
en síðan fékk hann alls kyns krés-
ir við eldhúsborðið.
Slikan mat hafði hann aldrei
borðað áður. Flesk, maísbrauð með
smjöri og eggjum og stórt mjólk-
urglas. En þetta var aðeins byrj-
unin. Á eftir kom eplakaka, er
aðeins hafði verið skorin af ein
sneið.
Hann tók hikandi eina sneið af
kökunni.
— Fáðu þér bara eins og þú
vilt, sagði eldabuskan.
Hann gerði það. Með meiri mjólk
tókst honum að láta alla kökuna
hverfa. Hann hafði dálítið slæma
samvizku, en hann var líka ham-
ingjusamur!
Brátt varð hann syfjaður, og
eldabuskan fylgdi honum upp stiga
og inn í lítið kvistherbergi.
Hann varð glaðvakandi á meðan
hún sagði: — Þetta herbergi er við
hliðina á því, sem Destry gistir í>
vinur minn, ef þú hefur einhvern-
tíma heyrt talað um þann mann!
Bjó Destry þar!
— Farðu nú að sofa! sagði hún
skipandi.
Og um leið og hann lagðist út
af í dásamlega mjúk rúmfötin, lok-
uðust augu hans sjálfkrafa eins og
á brúðu. Hann var með hjartslátt
af eftirvæntingu og hamingju, þeg'
ar honum varð hugsað til þesS’
HEIMILISBLAÐÍ*)