Heimilisblaðið - 01.03.1953, Blaðsíða 9

fsetur, til rána vér ráðumst nú,
°8 raenum frá hirðingja mey!“
Allt í einu hnipraði Neslih-
. sig saman og laumaðist
Ijóðlega á fjórum fótum aft-
Ur á bak upp að bálinu. Þar
Uam hún staðar með fingur-
lrui krepptan um silfurhúðað-
pU óyssugikkinn og beið hans.
tir stundarkorn kom í ljós
^aust1 höfuð, beint fram
Utldan henni. Maðurinn kom
Ua5r> án þess að hafa hinn
mnsta grun um hættuna, og
S..lmaði án afláts eftir hliðar-
S°tunum, sem lágu inn í skóg-
nn. Fólkið úr nágrannaþorp-
hafðl ekki komið, þótt
að hefði heitið því að gera
að. Ef þag ekþej.f tjj sfn
*^r,a í dag, hafði hann hugs-
ar iT að ráðast á tjaldbúðirn-
,. Þess einn saman og ræna
þ.U;^unni. Er hann nálgaðist
, 'ð, niðursokkinn í þessar
^g^anir sínar, gall við rödd:
l ^kki feti framar! Upp með
nendurnar! . . . Gakktu á
undan mér!
f .^°r^uleg röddin bergmálaði
u a nver jum dalnum til annars
i ? í ijöllunum eyðilegu. Við
a . nergmál náfölnaði flakk-
mn Husein. Hann leit hvasst
„ Un®u stúlkuna, án þess að
hafv^61"^ SUr lj°st> hvað skeð
. '• Hann reyndi að bregða
g ens: — Ef ég á að deyja
s anna® borð, þá er mér svo
l sania, þótt þú verðir til
v fs að bana mér! Gerðu svo
að' LkiÓttu! En stúlkan hnykl-
sk-1 rýnnar og hrópaði fyrir-
aðTTj.T13 aftur- Þaö mynd-
hr, Si i UJUp hrukka þvert yfir
andHtTf?Ti á áhyUgjufullu
réHht flakkarans. Allt í einu
b 1 unga stúlkan úr sér og
kv 1 honum með byssunni,
StjT4 hann œtti að halda.
berfmaðurinn lötraði af stað,
fíiurættur’ niðurlútur og alveg
t»« hana,
d0 eftir annað: — Dreptu
pez-höfuðfat karla í Tyrklandi.
Heimilisblaðið
Guðlaugur Sigurðsson
KVEÐJUR
Æskustöðvar mínar ég allar kvefi í dag
og allt, sem þœr í skauti sínu geyma.
Nú er ég að flytja í nœsta byggSarlag,
nú finnst mér ég eiga hvergi heima.
Nú kveci ég allt og alla, allt, sem mér er kœrt,
allt þtifí, sem er ekki létt að gleyma.
Nú finn ég, að óyndi'S veröur varla bœrt
á verstöfi þinni, er næst á mig að geyma.
Eg kveö þig óllu innilegar, œskusystir mín,
ó, að ég mœtti hjá þér eiga heima.
I fjarlœgSjnni, vina, ég þenkja mun til þín
og þakka allt, sem liönu árin geyma.
(1909).
mig og kastaðu mér í lækinn,
en rektu mig ekki heim í
tjaldbúðirnar! Neslihan vildi
ekki hlusta á hann, hún dauf-
beyrðist algerlega við öllum
bænum hans.
Þegar þau nálguðust tjald-
búðirnar, sperrtust augu Hus-
eins sífellt meira upp af
hræðslu. Hann fölnaði því
meira, sem lengra var haldið.
Hann hrasaði í hverju spori,
og hann reikaði á fótunum,
eins og þeir megnuðu ekki
lengur að valda honum. Þau
voru farin að heyra grimmd-
arlegt gelt fjárhundanna
álengdar. Tilbreytingarlaus nið-
ur árinnar hækkaði við hvert
skref. Að stundu liðinni var
stigamaðurinn kominn á stað-
inn, þar sem eldurinn hafði
geisað, og hann laut höfði,
þegar gervallir íbúar tjaldbúð-
anna, ungir jafnt sem aldnir,
[45]
tóku að hópast í kringum
hann.
Hirðingjarnir litu haturs-
fullu augnaráði þennan síð-
hærða fant, sem svo lengi
hafði eitrað líf þeirra. Að lok-
um gekk höfðinginn hægt inn
í miðjan hópinn. Hann tók
byssuna af Neslihan, og um
leið og hann benti með henni
á flakkarann, sagði hann við
einn ungu mannanna, sem
næst stóðu: — Ef hann er
svangur, þá gefið honum að
borða, og farið síðan burt
með hann. Síðan sneri hann
sér að ungu stúlkunni og
sagði:
— Þú hefur leyst próf þitt
betur af hendi en nokkur
önnur. Þú hefur sótt brennu-
varginn og komið með hann
á brunastaðinn sjálfan . . . I
þessari viku skal brúðkaupið
fara fram . . .