Heimilisblaðið - 01.01.1954, Side 25

lr heimkomu þeirra. Og það
S^addist yfir fengnum, sem þeir
k°mu með: Ljósmatnum,
^atnum og skóleðrinu. Þvílík
messun.
_ í landi kunngerðist And-
r®si það, sem hann hefði
^att vita áður, en þekkingar-
^S1 hans á heiminum duldi
yrir honum. Það, að hann ætti
®ngan hlut. Hann væri vinnu-
Hergils og fengi kaup fyrir
alll: árið. Kaup, sem, fyrir
rekstur prestsins, yrði nú að
Vera tvær kindur í stað einn-
væri
tök
ar' En úr sjóferð tækju hús-
mndur hlut fyrir vinnumann
Sllltl — nema öðruvísi
ráðið.
Andrés hafði engin
Urinað á þessu ,,öðruvísi“, svo
allt, sem hann gat, var að
rySgjast yfir þessu.
P Eg dró hákarl, sagði hann.
11 það stoðaði ekkert.
fór Andrés út í horn og
fret. Það hafði hann ekki gert
1 allri sjóferðinni.
Allur réttur áskilinn höfundi.
Ast Napól eons
ótt hinn ungi hershöfðingi, Bona-
parte, sviki systur mágkonu
sinnar, Desirée, sem síðar varð Svía-
drottning, vegna Jósefínu de Beuh-
arnais, var hvorki um að ræða
stundarhrifningu né ástríðublossa,
heldur var þar á ferðinni heit og
óhvikul ást, einlægasta ástin, sem
nokkru sinni bærðist í brjósti hins
ástríðufulla Korsíkubúa.
í heimsbókmenntunum fyrirfinn-
ast hvergi eldheitari ástabréf en þau,
sem hann sendi Jósefinu úr hinum
mörgu herferðum sínum. Orrustur,
sigrar, ósigrar og aðkallandi, stór-
pólitísk vandamál töfðu hann aldrei
frá því að skrifa daglega, og það
jafnvel tvö til þrjú bréf á dag. Hann
þjáðist af óró, afbrýðisemi, þrá og
örvæntingu, og því fór fram án af-
láts, ár eftir ár. Milli fyrstu bréf-
anna, sem hann skrifaði hikandi, og
síðustu kveðjuorðanna „voru þrjá-
tíu orrustur, kveinstafir manna,
milljónum saman, og óteljandi
mannleg heimskupör".
Það liðu ekki nema tveir dagar
frá því, að hin þrítuga, lífsreynda
heimskona bænheyrði hinn óálit-
lega aðdáanda sinn og lét gefa sig
saman við hann í borgaralegt hjóna-
band, til þess er Napóleon var
sendur til Ítalíu sem æðsti maður
frönsku hersveitanna. í þeirri ferð
skrifaði hann:
„Ég get ekki horilaii. Ég get ekki
xofitt. Ég skeyti ekki urn vini mína.
Ég skeyti ekk,i um heiiiur. Ég skeyti
aiieins um sigurvinningana, af því ah
þér þykir vænt um þá. Þú hefur
vakiii hjá mér óendanlega ást .. .
áfenga vilfirringu".
Jósefína svaraði bréfunum sjald-
an, enda þótt hún vissi, að nokkur
viðkvæmnisorð frá sér mundu veita
honum hina æðstu hamingju. Hún
naut Parísarlífsins í ríkum mæli, lét
halda sér veizlur og sýna sér eftir-
læti við opinber þakkar- og sigur-
hátíðahöld, sem fram voru látin fara
vegna mannsins, sem þyrsti eftir
ást hennar, meðan stjarnan á hin-
um pólitíska og hernaðarlega himni
hans hækkaði án afláts.
„Þegar mig langar til aS formæla
lífinu, legg ég höndina á hjarta mitt,
sem slœr í áltina aii myndinni af þér.
Ég tek myndina, og ástin er einasta
hamingjan mín, alll hrosir viS mér,
nema sú hrœliilega slaSreynd, aii ég
hef þig ekki hjá mér, vina mín“.
Myndin var litil andlitsmynd i
umgerð með gleri fyrir; Napóleon
tók hana oft á dag, kyssti hana með
ástríðufullri viðkvæmni og sýndi
hana öllum með barnslegri gleði.
Hann lét hana alltaf standa uppi
við í tjaldi sínu, svo að hann gæti
horft á hana — meira að segja
meðan hann bað kvöldbænina sína.
Ástríða hans var orðin að eld-
heitri trú, þrá hans að óbærilegu
hungri.
„Meö hverju augnahliki, sem líð-
ur, færisl ég fjair þér, tilbeiSsluverSa
vina mín, og rneS hverju augnabliki,
sem líSur, dvínar geta mín til þess
aS dveljasl fjarri þér. Þú ert hiS eina,
sem ég hugsa um. Hugur minn er
önniim kafinri viS heilabrot um, hvaS
þú sérl aS gera. Ef þú ert hrygg,
særist hjarta mitt og dapurleiki sjálfs
[21]