Heimilisblaðið - 01.01.1954, Síða 26

mín eykst. Ef þú ert glöS og skemmt■
ir þér mefi vinum þínum, ásaka ég
þig, kalla þig léttúSuga og segi sjálf-
um mér, aS þú eigir ekki til neinar
heitar tilfinriingar í minn garS.
Vertu ekki svona glöS, heldur of-
urlítiS angurvœr. En um leiS óska
ég þess, aS sál þín verSi varin fyrir
sorgum og áhyggjum og líkami þinn
fyrir sjúkdómum.
SkrifaSu, elskulega vina min, langt,
langt hréf.
Ég sendi þér þúsund og einn koss,
hina viSkvœmustu og einlœgustu
ástakossa“.
f fyrstu dvaldist Jósefína í París
samkvæmt skipun stjórnarinnar. Á
þaS þótti ekki hættandi, að hers-
höfðinginn léti skyldur sínar víkja
fyrir ástinni. En þegar brottfarar-
tímanum var aflétt, fann Jósefína
sér alltaf eitthvað til, svo að hún
þyrfti ekki að fara úr borginni.
Ein afsökunin var sú, að hún væri
ekki ferðafær vegna þess, að hún
væri barnshafandi.
Napóleon varð frá sér numinn af
viðkvæmni og hamingju yfir þess-
ari ósvífnu lygi.
„Ég hef veriS svo óréttlátur í þinn
garS, aS ég veit ekþi, hvernig ég á
aS hœta fyrir þaS“, skrifaði hann.
„Ég ásaka þig fyrir, aS þú skulir
enn dveljast i Paris, en þá ert þú
veik! FyrirgefSu mér, elskan mín!
Ástin, sem þú hlœst mér i hrjóst,
hefur rcent mig skynseminni, og ég
held, aS ég nái mér aldrei aftur.
Slíkir sjúkdómar eru ólœknandi.
Bam, sem erfir töfra móSur sinnar,
á eftir aS sjá dagsins Ijós í skauti
þínu!
Ef ég aSeins mætti finna þig stutla,
stutta stund! ...“
Þegar hann frétti, að hún hafði
logið þessu og að afbrýðisemi hans
átti fullan rétt á sér, hratt hann
henni ekki frá sér, heldur unni
henni meira en nokkru sinni áður.
„Ég skrifa þér svo oft, elskulega
vina min. En þú mér svo sjaldan.
Þú ert svo ótuktarleg og vond, eins
vond og þú ert léttúSug. ÞaS er
skammarlegt af þér aS svíkja vesal-
ings eiginmanninn þinn, sem elskfir
þig svo heitt og innilega. Á maSur
aS missa réttindi sin, þótt maSur aS-
eins dvelji á öSriirn staS, þjakaSur
af störfum, þreytu og áhyggjum?
HvaS á ég annaS hér á jörSu en
Jósefínu mína og vissuna um, aS
þaS sé ég, sem hún elskar? Ég vil
heldur missa lifiS en þig.
í gœr áttum viS í blóSugum har-
daga. Óvinirnir misstu margt manna
og þeim var gersamlega bœgt á brott.
ViS hertókum úthverfi Mantua.
Vertu sœl, elsku Jósefína mín. Eitt-
hverl kvöldiS, áSur en langt um líS-
ur, verSur hurSinni hrundiS harka-
lega upp og ég hraSa mér, fullur
afbrýSisemi, í faSm þér. Þúsund
ástarkossar!“
Löngu eftir að ástarhitann lægði
var Jósefína drottning allra kvenna
í hjarta Napóleons. Þrátt fyrir
stjórnlausa eyðslusemi hennar og
ytra útlit, sem bar glögg merki ald-
urs og taumlausrar skemmtanafýsn-
ar, þrátt fyrir hin mörgu, skamm-
vinnu ástarævintýri keisarans, fyllt-
ist hann örvæntingu, er hann varð
að skiljast við Jósefínu af pólitísk-
um ástæðum. Hún dró sig í hlé til
Malmaison með tveggja milljón
franka árlegan lífeyri og dó i mai
1814, mánuði eftir að keisarinn af-
salaði sér völdum.
SKRÍTLIJR
Forstjórinn hringir heim til konu
sinnar: — Heyrðu, góða mín, segir
hann, ætli það sé nokkur vegur til
þess, að ég gæti boðið tveimur við-
skiptavinum mínum heim í mat með
mér?
— Já, auðvitað, elskan mín. Það
væri reglulega ánægjulegt.
Stutt þögn, síðan segir forstjór-
inn stuttaralega: — Fyrirgefið — ég
hlýt að hafa fengið skakkt númer.
— Samkvæmt frásögn lögregl-
unnar hafið þér ekið fyrir horn með
meira en 70 km. hraða.
— Já, herra dómari — ég flýti
mér alltaf svo mikið fyrir hornin,
til þess að verða ekki i vegi fyrir
ökuniðingum.
Barsmíðar.
HEIMILISBI'A1’
[22]