Heimilisblaðið - 01.05.1956, Page 12

einmitt í sama bili, að annar hafði rangt við,
greip Fadil tækifærið til að vekja athygli á sér.
Hann bauð manni þeim, sem hann hafði fyrst
ávarpað, rýting sinn, til þess að flýta fyrir
endalokum deilunnar og um leið til að beina
athygli mannsins að sér. En þótt Fadil væri of
seinn á sér með sitt góða boð, því að ljósmynd-
ararnir brugðu báðir hnífum sínum í sömu
svipan, varð tilboðið þó ekki með öllu áhrifa-
laust, því að það leiddi huga hinna bráðlyndu
ljósmjmdara frá þrætunni og að nýjum við-
horfum, því að nú kepptust þeir um það, hver
í kapp við annan, að tryggja sér viðskipti Bedú-
ínans. Einn þeirra þreif í handlegg hans, annar
í höfuðbúnað hans og sá þriðji meira að segja
í fótinn, og svo drógu þeir hann í áttina til
myndavéla sinna. „Sjötíu gurusch," öskraði sá
fyrsti, ,,og það er sértilboð fyrir þig einan, elsku
bróðir minn!“ En næsti maður bauð undir eins
lægra, og þannig gekk það, þangað til Fadil
lenti að lokum í höndum manns eins með kol-
svart yfirskegg, sem lýsti sig fúsan til að taka
myndina fyrir fimmtíu ,,gurusch“. Hinir litu
á Bedúínann með fyrirlitningu og sneru síðan
aftur að spili sínu.
Irakbúinn lét fórnarlamb sitt setjast á tóman
steinolíubrúsa, er hann hafði gengið úr skugga
um afstöðu sólarinnar, eins og fagmanni sómdi,
og sagði síðan: „Hát massári." (Fáðu mér pen-
ingana). Fadil fannst þessi krafa í meira lagi
ósanngjörn, þar sem engin vitni voru viðstödd,
en hins vegar vildi hann ekki egna þennan
mann, sem virtist helzt hafa einhverja nasasjón
af göldrum, upp á móti sér. Hann spurði þess
vegna, hvort myndin mundi verða lík sér. írak-
búinn skreið út undan svarta dúknum, sem
hann hafði breitt yfir höfuð sér og aftari hluta
hins geysistóra, rauða kassa og glápti agndofa
á Bedúínann. „Lík þér?“ æpti hann að lokum.
„Hún verður líkari þér en þú ert sjálfur, úr-
kynjaði, egypzki jötunuxi!" Fadil var nú mest
um það hugað að fá írakbúann til að gleyma
því, að hann hafði enn ekki greitt umsamda
peningaupphæð, svo að hann spurði strax aft-
ur: „Og heldurðu, að embættismaðurinn þekki
mig á myndinni?" Hinn maðurinn hló fyrirlit-
lega. „Dettur þér í hug, að embættismaðurinn
fari að líta á þig? Það er mikilvægast að við
tökum af þér þessa mynd, því að við erum
nærri því eins ómissandi og embættismennirnir
þarna inni. Sittu nú kyrr og hreyfðu þig ekkh
studdu höndunum á hnén og horfðu beint a
kassann.“
Fadil fann, að nú var komið að alvörunni 1
málinu. Og alltaf, þegar alvöru bar að hön
um, datt honum eitthvað í hug, sem alls ekk1
átti við þá stundina, og þannig fór líka í Þet^
sinn. Honum datt í hug, að ekki væri miki
vandi fyrir einhvern þjófinn að stela úlfalda11^
um sínum, meðan hann sneri í hann bakm •
Umhugsunin bar hann alveg ofurliði, svo 3
hann stökk á fætur á sama augnabliki og Irak
búinn opnaði fyrir ljósop myndavélarinnar-
„Andskotinn tæti þig í sundur!" öskraði lj°s
myndarinn, sem ættaður var alla leið austan
úr menningarleysinu í Kúrdistan, og um
öskraði Fadil: „Ó, úlfaldinn minn!“
„Tæti hann líka í sundur úlfaldann þinn’
geitarsonurinn þinn! Sérðu ekki, að þú hefu
eyðilagt myndina?“
„Myndina?" spurði Bedúíninn undraud^
„Var hún tilbúin, eftir svona stutta stund-
Hann einblmdi tortrygginn á myndavélina’
gekk hringinn í kring um hana, snerti hana var
lega með vísifingri og spurði síðan hálf dt^a
sleginn: „Heldurðu, að ég hafi móðgað an
kassans?“
Irakbúinn virti hann ekki svars, heldur þre
til hans og keyrði hann aftur niður í sætið u
leið og hann sagði: „Ef þú hreyfir þig aftur.
það þótt heimsendir kæmi á meðan, kem^
andi þjótandi út úr kassanum og kreistir
tóruna út úr skrokknum á þér.“
Pilturinn varð dauðhræddur, greip höndun^
um um hálsinn og hélt þeim þar, þangað ^
ljósmyndarinn reif þær niður og öskra
,Reyndu að vera kyrr, siðmenningarspiH11"*11^
þinn! Þú heldur kannske, að mig langi tU &
missa af spilinu í heilan klukkutíma þín vegn3'
Þá opnaði hann fyrir Ijósop vélarinnar, 1 ^
upp að þremur, og það hélt Bedúíninn auðvh3 ^
að væru andasæringar, lokaði síðan aftur fyr
ir ljósopið og sagði: „Hát mássari!“
Fadil var nú orðinn svo hræddur, að han
þorði ekki fyrir sitt litla líf að hreyfa efri hlu
HEIMILISBLAÐIÐ
100