Heimilisblaðið - 01.05.1956, Síða 26

en áður til Asparlundar, hló og gerði að gamni
sínu og kyssti Jenný viðkvæmnislega. Hún virt-
ist búa yfir dularfullum töfrum. Maður hennar
fylgdi henni með augunum, hvert sem hún fór.
Aðdáun hans leyndi sér ekki. 1 hrifningu sinni
reyndi hann að koma við hönd hennar eða
kjól, þegar hann sá sér færi á.
Kvöld nokkurt sagði hann við Jenný: „Nú
erum við hamingjusöm. Gilberte hefur aldrei
verið eins elskuleg. Hún er aldrei framar í
slæmu skapi eða duttlungafull. Ég veit, að hún
elskar mig. Ég er ekki í vafa lengur.“
Julien virtist líka orðinn breyttur. Hann var
glaðlegri, ekki eins uppstökkur og áður. Það
var eins og vinátta þessara fjölskyldna hefði
fært þeim frið og gleði.
Vorið var líka óvenju snemma á ferðinni og
hlýtt.
Það var sólskin frá morgni til kvölds. Allur
gróður dafnaði og óx. Þetta virtist ætla að
verða óvenju gróskumikið og hagstætt sumar.
Jenný varð hrærð við að sjá nýjan gróð-
urinn skjóta hvarvetna upp kolli. Stundum féll
hún í angurværa leiðslu, þegar hún kom auga
á lítið, fallegt blóm.
Viðkvæmar minningar frá fyrstu dögum ást-
ar hennar og Juliens komu fram í huga henn-
ar. Ást hennar til Juliens var dauð með öllu,
hún gat ekki vaknað á ný. En hugur hennar
var næmur fyrir töfrum vorsins, blíðum and-
varanum og fegurð og angan blómanna.
Hún vildi helzt vera ein. Henni féll vel að
sitja í sólskininu og láta hugann reika um óska-
heima.
Morgunn einn, þegar hún sat þannig og lét
sig dreyma, sá hún fyrir sér í huganum skógar-
lundinn, þar sem líkami hennar hafði fyrst
skolfið við hlið unga mannsins, sem þá hafði
verið ástfanginn af henni. Hann hafði játað
henni ást sína. Og hún hafði staðið í þeirri trú,
að framtíðardraumurinn mikli væri að rætast.
Hana langaði allt í einu til þess að fara pila-
grímsgöngu til þessa staðar, rétt eins og það
hefði einhverja þýðingu í lífi hennar, úr því
sem komið var.
Julien hafði farið snemma að heiman um
morguninn. Hún vissi ekki hvert hann ætlaði.
Hún lét þess vegna söðla sér hest og reið af
stað.
Það var stafalogn og bærðist ekki laufblað.
Náttúran virtist liggja í dvala. Jafnvel skor-
dýrin blunduðu.
Hesturinn tölti í rólegheitum með Jenný>
sem sveif í draumheimum. Annað veifið leif
hún upp í loftið og virti fyrir sér agnarlíti ,
hvítt ský, sem var ekki stærra en bómullar
hnoðri. Það sveif í himinblámanum, eitt °S
yfirgefið.
til
að
Svo reið hún niður í dalinn, sem liggur
sjávar, á milli stórra klettaborga. Án þess ^
veita því athygli, kom hún að skóginum. LaU^
trjánna var ennþá ekki fullþroskað, svo a
sólargeislarnir komust auðveldlega í gegnUlU
það.
Hún leitaði að gamla staðnum, en fann hann
ekki, enda þótt hún færi um afskekktar götur-
Allt í einu kom hún auga á tvo reiðhest®
hjá rjóðri einu. Þeir voru bundnir við tré. Hun
þekkti þá strax. Það voru hestar Gilberte °S
Juliens. Henni var farin að leiðast einveran>
svo að henni þótti vænt um þessa óvaent11
fundi og hvatti hest sinn úr sporunum.
Þegar hún kom að hestunum, sá hún Þal
engan mann. Hestarnir stóðu þolinmóðir
biðu, eins og þeir væru þessu vanir. Hun
að kalla, en fékk ekkert svar. ,
Kvenhanzki og tvær svipur lágu í
grasinu. Þau höfðu sýnilega setið hér, en genl?
ið burtu og skilið hestana eftir.
Jenný beið í stundarfjórðung. Hún var un r
andi og skildi ekki, hvað þau gætu haft ^ýrl
stafni. Hún stóð hreyfingarlaus upp við tre
Tveir smáfuglar flugu þétt hjá henni. Anna^
hoppaði umhverfis hinn, baðaði út vængJ1111
um og kvakaði. Allt í einu settust þeir blíðH^9
þétt hvor upp að öðrum.
Jenný virti þá fyrir sér. Henni var unCl .
lega innabrjósts. En svo tautaði hún við sj
sig: „Það er satt, það er vor.“ ,
önnur hugsun fór um huga hennar.
horfði aftur á hanzkann, svipurnar og hest,
sem skildir höfðu verið eftir. Hún flýtti ser^
bak hesti sínum. Hana langaði mest til a^ 1 ” ,
sér eins og hún framast gat — flýja langt, la
í burtu.
Hesturinn fór á stökki heim til Asparlun.^
ar. Hugur hennar starfaði látlaust. Hver
stóð á því, að hún hafði ekki fyrr getið sér ^
um hið rétta í málinu? Hvernig stóð á þvl’
hún hafði verið svona blind? Var ekki aU^
ljóst af hverju Julien hafði endurheimt S1
fyrri glæsibrag og var oft í góðu skapi? ~
Nú minntist hún líka taugaveiklunar gre
frúarinnar, skapofsa hennar og þeirrar n
áHa
HEIMILISBLAÐIÐ
114