Heimilisblaðið - 01.01.1957, Blaðsíða 22

bóka hennar, sem raun bar vitni um. Sagt
er, að engin sakamálaskáldkona í heimin-
um græði jafn mikið og hún — og gárvmgi
einn sagði einu sinni, að hún sé sú kona,
sem mest hafi grætt á morðum síðan Lu-
crezia Borgia leið.
En þrátt fyrir allt hóf Agatha Christie
hvorki að skrifa sakamálasögur vegna þess,
að hana langaði til að græða eða hins, að hún
teldi sig hafa einhverja sérstaka leynilög-
regltihæfileika til að bera. Hún hóf ritstörf
sín með ljóðagerð og samningu dapurlegra
smásagna úr hinu daglega lífi, og það var
mest til gamans, sem hún gerði fyrstu til-
raun sína með sakamálasögu. En þar sem
þeirri sögu var mjög vel tekið, hélt hún
áfram að gera að gamni sínu á þennan hátt.
Og niðurstaðan verður sú, að við spurn-
ingunni: Hvers vegna skrifa svo margar nú-
tímakonur sakamálasögur? fáum við næst-
um því eins mörg svör og skáldkonurnar
eru. Við verðum að láta okkur nægja að
slá því föstu, að konur hafi hæfileika í þessa
átt, og það er líka það, sem úrslitum ræður
á bókmenntasviðinu. Hitt skiptir minna máli,
hvort það er fyrst og fremst efnahagsástæð-
ur, hugsæi, rökvís hugsun, forvitni eða get-
speki, sem örvar penna skáldkvenna þess-
ara. Ef til vill eru það öll þessi atriði sam-
einuð, sem leiða til árangursins: bókarinnar
með litríku kápumyndinni, sem lífgar upp
tilbreytingalítið hversdagslífið með spenn-
andi atburðarás.
Mag. N. K. Johansen.
Fleyta kerlingar!
Finnsk æfintýri oq söqur — 9
Kýrkaupin
Fyrr á tímum bjó í koti einu litlu gamall
maður með syni sínum. Þegar ganga tók á
heybirgðir þeirra, sendi faðirinn son sinn
til borgarinnar með kú til að selja, og fyrir
andvirðið ætlaði hann að kaupa hey fyrir
hin húsdýrin.
Pilturinn fór með kúna til borgarinnar,
en þangað hafði hann aldrei áður komið.
Á götu einni mætti hann tveim ungum mönn-
um, útsmognum hrekkjalómum, sem spurðu
hann:
— Hvert ætlar þú með þessa geit, piltur
minn?
Pilturinn svaraði engu, en honum þótti
mennirnir komast einkennilega að orði.
Hann hélt helzt, að þeir væru að spotta sig
fyrir það, hversu horuð kýrin var og illa
útlítandi, og hélt áfram án þess að stanza.
Mönnunum fannst þetta uppátæki sitt hið
snjallasta, og nú tóku þeir á sig krók yfir
í aðra götu og komu svo aftur á móti pilt-
inum og sögðu yfirlætislega:
— Svo þú ert á leið með geit á markað-
inn. Hvað á geitin að kosta?
Pilturinn þekkti þá ekki aftur, og nú fór
hann að brjóta heilann um, hver hefði rétt
fyrir sér, hann eða þeir, þar sem allir, sem
hann mætti, héldu, að kýrin hans væri geit.
Hann svaraði mönnunum samt engu orði,
heldur gekk framhjá þeim og sló í kúna sína.
En mennimir voru ekki af baki dottnir.
Þeir komu í þriðja sinn á móti piltinum,
buðu honum góðan daginn og sögðu:
— Sjáum til, þú kemur með geit til að
selja. Viltu ekki selja okkur geitina þína?
Nú þóttist pilturinn ekki lengur vera í
neinum vafa um, að þetta væri geit, þar
sem öllum, sem hann mætti, bar saman um
það. Hann vildi því ekki hefja neinar deilur
um það mál, heldur sagði:
— Ef ykkur er alvara með að kaupa hana,
þá er ekki nema sjálfsagt að ég selji hana.
Og svo voru kaupin gerð. Mennimir urðu
20