Heimilisblaðið - 01.01.1957, Blaðsíða 41

aux, — hvert leiðin liggur þaðan, hef ég
ekki hugmynd um. Ég veit ekkert, hvað hin
ætla sér fyrir."
Það var bersýnilegt, að hún ætlaðist til
þess, að kunningsskap þeirra lyki í Le Havre.
Hann hafði stytt henni stundir, — af því
að hún þekkti engan annan. En hann varð
að komast að því, hvar hann gæti hitt hana,
og hver hún væri.
Thomas hafði ekki búizt við, að hún
myndi fara svona með hann. Þetta hafði
honum sízt komið til hugar. Hann hefði get-
að svarið fyrir, að hún væri kenjakona. En
hvað þekkti hann annars til kvenna og
duttlunga þeirra? Það var Thomas Avalon
ennþá sem lokuð bók.
Hann hló kuldalega.
»>Nei, auðvitað ekki,“ sagði hann.
Hún stóð á fætur, og hann varð henni
samferða upp á þilfarið. Þau gengu fram
°g aftur, en hann vissi ekki, upp á hverju
hann skyldi brydda, og það leit helzt út
fyrir, að hún kærði sig ekki um frekari sam-
ræður. Það var farið að rökkva, og þau
voru ein uppi á þiljum. Skyndilega, hon-
ura til mikillar undrunar, stakk hún hend-
inni undir handlegg hans.
i.Reynið að láta yður ekki vera illa við
mig.“ sagði hún.
,,Mér gæti aldrei verið illa við yður,“
svaraði hann af einlægni.
,,Það þykir mér vænt um,“ svaraði hún
Jágt. „Ég . .
. ég gæti ekki afborið tilhugs-
unina um, að yður væri illa við mig. Eg er
okki eins köld, eins og mætti halda.“
,,Því trúi ég alls ekki,“ sagði hann. ,,En
t’ér hafið sett hjarta mitt úr skorðum á
þann hátt, að ég er algerlega miður mín,
tegar mér dettur í hög, að ef til vill fái ég
aldrei að sjá yður framar.“
Hann heyrði hana draga andann djúpt.
íðan dró hún höndina að sér og rétti hon-
Um þana í kveðjuskyni.
,,Góða nótt,“ sagði hún. „Ég ætla að fara
að hátta. Sofið vel, — og þúsund' þakkir.“
Hann tók báðum höndum utan um hönd
nennar.
„Viljið þér ekki einu sinni segja mér,
vað þér heitið?“ spurði hann. „Þá á ég
o aþfaf það til að geyma í endurminning-
unum.“
Hún leit út yfir hafið, sem merlaði í
st j örnuskininu.
Loks sagði hún:
„Þér skuluð fá að vita það á morgun.“
Vonin blossaði upp, því að orð hennar
bentu til þess, að hún hefði séð að sér, og
næsti dagur myndi færa honum nýtt tæki-
færi. Hann gleymdi beizkju sinni gagnvart
henni, sem honum fannst nú hafa verið
hreinasta ósanngirni, og hann bar hönd
hennar upp að vörum sér.
Um leið og hann þrýsti kossi á höndina,
fann hann fingur hennar taka fastar um
hönd hans.
„Við hittumst þá við morgunverðinn
klukkan átta,“ sagði hann og brosti.
„Komið nú ekki of seint,“ sagði hún al-
varleg. „Klukkan hálf níu verðum við að
vera komin í land.“
Með þessum orðum fór hún. Þegar hún
kom að káetustiganum, sneri hún sér að
honum. Ljósið féll á andlit hennar. Hún
brosti og veifaði hendinni til hans i kveðju-
skyni. Síðan sneri hún sér aftur við og hvarf
niður stigann.
Thomas hlaut að vera dauðþreyttur, því
að hann svaf eins og steinn alla nóttina.
Hann heyrði ekki, þegar skipið lagði að
hafnarbakkanum í Le Havre, þótt hávað-
inn væri nógu mikill til þess að vekja dauða
til lífsins.
Þegar þjónninn vakti hann klukkan sjö,
færði hann honum tebolla, — og á bakkan-
um lá bréf, sem þjónninn varð að vekja at-
hygli hans á, því að Thomas var enn í örm-
um svefnsins.
„Ég átti að fá yður þetta bréf, strax og
þér vöknuðuð. Unga stúlkan gaf mér þessi
fyrirmæli, áður en hún fór í land.“
Thomas settist upp og starði á manninn.
„I land?“ spurði hann hægt. „Eigið þér
við, — er hún — er hún farin?“
„Já, unga stúlkan fór mjög snemma í
land. Bifreið hennar var komin í land fyrir
klukkan sex. Við lögðum að klukkan hálf
sex.“
„Nú, já,“ sagði Thomas og bar höndina
upp að enninu.
„Óskið þér eftir morgunverði?“
Thomas kinkaði kolli.
„Já, ætli það ekki. Ég kem klukkan átta.“
39