Heimilisblaðið - 01.01.1957, Blaðsíða 33

svolítið, ef þér eigið að hafa nokkra matar-
lyst í kvöld.
Oft ásóttu hana undarlegar hugsanir, sem
hún gat ekki hrundið úr sjúkum huga sín-
Um- Hún lifði í furðulegri draumaveröld.
Fyrst og fremst var það fortíðin, sem á-
sótti hana, löngu liðinn tími. Hún lifði á
ny bernskuár sín og brúðkaupsferðina til
Korsíku. Landslag þessarar fjarlægu eyju,
sem henni var löngu úr minni liðið, sá hún
a ný fyrir sér í aringlæðunum. Hún rifjaði
UPP hvert smá atvik á þessu ferðalagi, at-
yik, sem voru löngu gleymd, en leyndust þó
1 djúpi hugans. Leiðsögumaðurinn, Jean
Kavoli, fylgdi henni á þessu ferðalagi, og
stundum ímjmdaði hún sér, að hún heyrði
rödd hans.
Hún rifjaði líka upp fyrir sér hin dásam-
®gu, kyrrlátu ár á meðan Páll var barn og
hana og Lísu frænku vinna fyrir sig í
garðinum.
Og hún tautaði í hálfum hljóðum: —
Elsku Páll, elsku litli Páll. Það var eins og
hún væri að tala við hann sjálfan. Stund-
um spt hún heilu tímana og skrifaði nafnið
hans með vísifingri út í loftið. Hún ímynd-
aði sér, að hún sæi nafnið skrifað með bók-
stöfum fyrir framan sig og að það væri
skakkt ritað, og þá byrjaði hún á nýjan leik
að raða bókstöfunum og skrifa stórt P með
titrandi hendi. Hún hafði ekki fyrr lokið við
að skrifa nafnið út í loftið en hún byrjaði
á nýjan leik.
Að lokum var hún orðin uppgefin. Hún
grautaði öllu saman, myndaði önnur orð,
svo að nálgaðist geðveiki.
Oft neyddi Rosalie hana til að fara út.
En gönguferðir þeirra stóðu aðeins yfir í
fáeinar mínútur, því að Jenný bar alltaf
fram sömu kvörtunina: — Ég get ekki
gengið lengra, stúlka mín. Svo settist hún
á vegbrúnina.
Sérhver hreyfing varð henni óbærileg.
Hún fór að liggja í rúminu eins lengi og hún
mögulega gat á morgnana.
Frá því að hún var lítil telpa, hafði hún
vanið sig á, að stökkva fram úr rúminu
strax og hún hafði drukkið morgunkaffið
sitt. Morgunkaffið var blanda af kaffi og
heitri mjólk, sem hún hafði sérstaka unun
af að drekka. Á hverjum morgni beið hún
þess með óþreyju, að Rosalie kæmi til henn-
ar með drykk þennan, sem hún drakk af
beztu lyst. Því næst henti hún sænginni ofan
af sér og fór að klæða sig.
En smátt og smátt hafði hún vanið sig á,
að liggja svolítið lengur í rúminu, eftir að
hún hafði drukkið kaffið. Þessu hélt hún
áfram dögum saman, unz Rosalie birtist einn
morguninn og skipaði henni að klæða sig.
Jenný var orðin eins og viljalaust verk-
færi, og í hvert skipti, sem Rosalie ætlaði
að leita ráða hjá henni, svaraði hún ávallt:
— Gerðu það, sem þér sýnist, stúlka mín.
Hún var sannfærð um, að hún væri óláns-
manneskja, að hamingjan hefði alla tíð snú-
ið við henni bakinu og þannig yrði það, unz
yfir lyki.
Hún sagði oft: — Nei, hamingjan hefur
aldrei leikið við mig. Þá sagði Rosalie stund-
um: — En hvað munduð þér segja, ef þér
þyrftuð að vinna fyrir yður, ef þér neydd-
ust til að fara á fætur klukkan sex á morgn-
31