Heimilisblaðið - 01.01.1957, Blaðsíða 42

Thomas bréfið.
Þjónninn fór, og skömmu síðar opnaði
Þér hajiS gert mér svo örðugt að breyta rétt.
Verið þér sœlir. Og gangi yður allt að óskum.
Katherine.
Thomas varð það fyrst til að líta á úrið
sitt. Klukkan var fimm mínútur yfir sjö.
Hann þurfti að fara á fætur, klæða sig og
koma bifreiðinni í land. Hann myndi varla
vera kominn út á þjóðveginn fyrir klukk-
an átta. En Katherina hafði lagt af stað
klukkan sex. Hún hafði því tveggja klukku-
stunda forskot, — á vegum, sem hún þekkti
til hlýtar. En engu að síður ....
Þá datt honum Martin O’Brian í hug.
Svo hafði verið um talað, að þeir hittust í
Rouen klukkan hálf þrjú.
Thomas lá grafkyrr og braut heilann.
Katherina hlaut að vera á leiðinni til
Bordeaux. Enda þótt Thomas kæmist af
stað um áttaleytið, var næsta lítill mögu-
leiki til þess, að hann næði henni á leið-
inni. Að vísu var bifreið hans hraðgengari
en hennar, en hún þekkti leiðina. Ef hann
hinsvegar færi að bíða eftir Martin í Rouen,
glataði hann öllum tækifærum til þess að
ná Katherinu. Og hann vissi með sjálfum
sér, að hann gæti aldrei fengið af sér að
bregðast loforði sínu við Martin.
Thomas komst að þeirri niðurstöðu, að
hann skyldi bíða eftir Martin, og jafnskjótt
og þeir hefðu hitzt, halda beinustu leið til
Bordeaux. Ef þeir færu frá Rouen um þrjú-
leytið, myndu þeir komast til Bordeaux um
kvöldið. Máske væri ennþá einhver mögu-
leiki ....
Thomas flýtti sér á fætur og í fötin. Eina
hugsunin, sem komst að hjá honum, var sú
að hafa uppi á Katherinu. Þótt hann hefði
aðeins þekkt hana í tvo daga, elskaði hann
hana, og svo mikið vissi hann, að henni stóð
ekki algerlega á sama um hann. Hún myndi
ef til vill ekki hafa látið það í Ijós, ef hún
hefði ekki vitað, að þau myndu aldrei hitt-
ast aftur. Það var vissan um það, sem hafði
komið henni til að endurgjalda tilfinning-
arnar, sem Thomas hafði látið í ljós við hana.
Hún hafði komið upp um sig, komið upp
um tilfinningar sínar, og það nægði honum.
Hann varð að finna hana, og það skyldi hon-
um heppnast. Þér hafið gert mér svo örðugt
40
að breyta rétt .... sagði hún í bréfinu.
Vissulega, — nú skyldi Thomas gera það
eina rétta. Hann skyldi finna hana og líta í
augu hennar.
Það var engin ástæða til þess að flýta
sér, svo að hann fór að öllu rólega. Klukkan
var næstum tíu, þegar hann ók út úr Le
Havre. Hún var rúmlega tólf, þegar hann
kom til Rouen og fann hótelið, þar sem þeir
Martin höfðu ákveðið að hittast.
Hann stytti sér stundir með því að líta
inn í dómkirkjuna og síðan fékk hann sér
hádegisverð. Klukkan tvö hafði hann lokið
máltíðinni, svo að hann settist inn í setu-
stofuna, þar sem hann gat haft auga með
anddyrinu. Klukkustund leið, en enginn
Martin sást.
Hann gekk út og þrammaði fram og aft-
ur um torgið. Klukkan varð hálf fjögur, og
ennþá kom enginn Martin. Stundarfjórðungi
fyrir fjögur uppgötvaði hann símskeytið.
Honum hafði ekki verið afhent það, þótt
hann hefði gefið upp nafnið sitt við af-
greiðsluborðið:
Tajðist, því miðttr. Kem til Rouen með lestinni
kl. 11.05.
Martin.
Thomas hefði getað öskrað húsið niður
og lamið afgreiðslumanninn í gólfið.
Hefði hann fengið símskeytið strax, þegar
hann kom, hefði hann að sjálfsögðu haldið
einsamall áfram til Bordeaux. Hann myndi
aldrei hafa lifað af tólf klukkustunda iðju-
leysi. Fimm voru þegar farnar. Hvað nú?
Átti hann að eyða sjö í viðbót? Eða átti
hann að halda einsamall af stað?
Hann braut heilann fram og aftur. Hann
var svo öskureiður við Martin, að hann
hefði ekki tekið það vitund nærri sér að
stinga af og skilja hann eftir. Það eina, sem
olli honum áhyggjum, var sú staðreynd, að
líklega myndi það vera honum sjálfum í hag
að bíða þarna eftir honum.
Hann komst að þeirri niðurstöðu, að bezt
myndi vera að bíða. Martin talaði frönsku
reiprennandi. Þeir gátu skifzt á um að aka
bifreiðinni. Og þegar til Bordeaux kæmi,
myndi Martin vera manna heppilegastur til
að aðstoða hann í leitinni.
Þegar hann hafði tekið ákvörðun sína,