Heimilisblaðið - 01.01.1957, Blaðsíða 28

Vorið leið og enn á ný kom sumar.
En svo kom haustið með regn og storma
og gráan himin. Þá varð Jenný gripin sama
vonleysinu og áður. Hún ákvað að gera síð-
ustu tilraun til þess að ná Páli til sín aftur.
Ástríðublossi þessa unga manns hlaut að
vera farinn að kólna.
Hún skrifaði honum eftirfarandi bréf, vætt
tárum:
— Klsk.u barnið mitt. Ég grátbiS þig um að koma
aftur heim til mín. Hugsaðu um það, að ég er orðin
görnul, sjúk kona, einmana allt árið um kring. Hér
hjá mér er enginn nema þjónustustúlkan mín. Ég
bý ennþá í litla húsinu við þjóðveginn. Það er ekki
skemmtilegt, því máttu trúa. En vœrir þú hjá mér,
mundi allt skipta um svip. Ég á ekki annað en þig
í heiminum, og þó hef ég ekki séð þig í svo mörg
ár. Þú varst líf mitt, draumur minn, eina von min,
og eina mannveran, sem ég elskaði, og þó gaztu svik-
ið mig og farið burt frá mér!
Ó, komdu aftur til mín, Palli minn. Komdu aftur
til þess að faðma móður þína gömlu, sem mun breiða
út skjálfandi handleggi á móti þér.
Jenný.
Nokkrum dögum seinna kom eftirfarandi
svarbréf:
— Kœra mamma mín. Ég kysi ekkerl fremur en
að koma til þín aftur, en ég á ekki einn eyri til í
eigu minni. Sendu mér peninga, þá skal ég koma.
Ég hafði annars í hyggju að koma til þin og skýra
þér frá ráðagerð, sem ég hafði á prjónunum. Tcekizt
mér að framkvœma hana, vceri mér borgið.
Kona sú, sem verið hejur förunautur minn öll
þessi ár, á áreiðanlega ekki sinn líkfi. Hún hefur
verið mér ómetanleg stoð og stytta í margvíslegum
þrengingum. Ást hennar er dcemafá. IJún er vel
menntuð og les mikið. Þú getur áreiðanlega ekki
ímyndað þér. hversu mikils virði hún hefur verið
mér. Ég œtla að biðja þig að samþykkja ráðahag
okkar. Ef þú gerir það og fyrirgefur mér öll mín af-
brot, gœtum við öll þrjú búið saman í nýja húsinu
þínu.
Þú mundir strax gefa samþykki þitt, ef þú þekktir
hana. Ég fullyrði, að hún á ekjci sinn líka og býr yfir
miklum mannkostum. Ég er ekki í neinum vafa um,
26
att þegar þú kynnist henni, fer þér att þykja vcent
um hana. Ég get ekki lifað án hennar.
Ég bíð óþolinmóður eftir svari þínu, elsku mamma.
Við sendum þér þúsund kossa.
Sonur þinn
Páll de Lamare greifi.
Jenný var sem þrumu lostin. Hún sat
hreyfingarlaus með bréfið í kjöltu sinni. Hún
dáðist að vélabrögðum þessarar konu, sem
öll þessi ár hafði haldið syni hennar í fjötr-
um og ekki leyft honum að heimsækja ör-
væntingarfulla, garrja móður.
Hún kvaldist ósegjanlega við tilhugsunina
um, að Páll hugsaði fyrst og fremst um ást-
mey sína. — Hann elskar mig ekki, hann
elskar mig ekki, endurtók hún hvað eftir
annað.
Rosalie kom inn. Jenný stundi upp: — Nú
ætlar hann að kvænast henni.
Þjónustustúlkan mælti ákveðin: — Nei,
frú, þér skuluð aldrei samþykkja það. Herra
Páll má ekki kvænast þessari skækju.
Jenný svaraði í geðshræringu: — Nei,
stúlka mín, það skal ekki verða, aldrei.
Fyrst hann vill ekki heimsækja mig, ætla
ég að heimsækja hann. Þá skulum við sjá,
hvor okkar ber sigur af hólmi.
Hún skrifaði strax til Páls og tilkynnti
honum heimsókn sína. Hún bað hann að
hitta sig einhversstaðar annarsstaðar en í
íbúð hans.
Því næst fór Jenný að undirbúa ferða-
lagið, á meðan hún beið eftir svari frá syni
sínum. Rosalie setti niður í töskur föt hús-
móður sinnar. En þegar hún fór að brjóta
saman sparikjólinn, hrópaði hún: — Þér
eigið engan fínan kjól til þess að fara í, þér
getið ekki ferðazt svona. Frúrnar í París
mundu álíta, að þér væruð þjónustustúlka.
Jenný lét Rosalie ráða, eins og fyrri dag-
inn. Svo fóru þær saman til Goderville, þar
sem þær völdu grænleitt efni í kjól, sem
var falið einu saumaltonu þorpsins til þess
að sauma úr. Því næst fóru þær til herra
Roussels bókara, sem árlega var hálfan mán-
uð í París. Hjá honum vonuðust þær eftir
að geta fengið upplýsingar, því að það voru
tuttugu og átta ár síðan Jenný hafði komið
til Parísar.
Hann gaf þeim ótal ráðleggingar, hvernig
maður ætti að forðast að verða undir hin-
um fjölda mörgu vögnum, sem óku um
stræti Parísarborgar. Þá taldi hann ráðleg-