Heimilisblaðið - 01.01.1957, Blaðsíða 24

þar sem hann kannaðist strax við piltinn,
færði hann þeim brennivín, og þeir fengu
sér í staupinu. Þegar þeir höfðu fengið sér
rækilega neðan í því, sneri pilturinn sér að
veitingamanninum, lyfti húfvmni eins og áð-
ur og spurði:
— Erum við ekki kvittir?
— Jú, ég held nú það, við erum kvittir,
svaraði veitingamaðurinn.
Þegar þeir voru komnir út, spurðu menn-
irnir:
— Hvemig stendur á því, að þú þarft al-
drei að borga? Þú segir bara: — Erum við
ekki kvittir? — og þú færð alltaf það svar,
að þið séuð kvittir.
— Þetta er töfrahúfa, svaraði pilturinn.
Ég þarf ekki annað en að lyfta henni, þeg-
ar ég hef fengið mér að borða eða drekka,
og spyrja veitingamanninn, hvort við séum
ekki kvittir, og þá svarar hann strax, að
það sé rétt, við séum kvittir.
Mennimir fóru nú að fala húfuna af pilt-
inum og spurðu hann, hversu mikið hann
vildi fá fyrir hana. Pilturinn svaraði:
— Ég kæri mig ekkert um að selja hana.
Ég get alveg unnið fyrir mér með henni,
og ég þarf ekki á neinum peningum að halda.
En mennirnir létu ekki af nauði sínu og
þrábáðu hann að selja sér húfuna. Að lok-
um lét pilturinn undan og kvað það bezt,
að hann seldi þeim hana.
— Jæja, ef þið borgið mér fimm þúsund
krónur, skuluð þið fá húfuna. Gangið þið
að því?
Mennirnir voru fúsir til að borga fimm
þúsund fyrir húfuna, og þeir gerðu út um
kaupin. Nú voru þeir komnir að þriðja veit-
ingahúsinu, þar sem pilturinn hafði borgað
fyrirfram, og hann sagði við þá:
— Jæja, fyrst þið eruð nú búnir að fá
húfuna, finnst mér rétt að við skálum fyrir
kaupunum héma. Það er líka gott tækifæri
fyrir ykkur til að reyna hana.
Mennimir voru til í það, og síðan gengu
þeir inn í veitingahúsið og settust að
drykkju. Þegar þeir höfðu setið þar um
stund, vildu þeir halda af stað, svo að þeir
lyftu húfunni eins og áður og spurðu:
— Emm við ekki kvittir?
— Jú, svo sannarlega erum við kvittir,
góðu gestir, svaraði veitingamaðurinn og
hneigði sig djúpt fyrir þeim.
Þegar þeir voru komnir út úr veitinga-
húsinu, skildu þeir, og pilturinn hélt heim-
leiðis. En mennirnir héldu áfram göngu
sinni um borgina, allshugar fegnir yfir þeim
reyfarakaupum, sem þeir höfðu gert.
Eftir skamma stund sagði annar þeirra:
— Ég er farinn að verða svangur. Eigum
við ekki að fara einhversstaðar inn og fá
okkur að borða?
Hinum fannst þetta alls ekki illa til fimd-
ið, og síðan gengu þeir inn í matsöluhús, og
báðu veitingamanninn að færa sér að borða
og nóg að drekka með. Veitingamaðurinn
var fús til þess, og mennirnir átu og drukku
sig sadda og buðu auk þess hinum og þess-
um til borðs með sér af þeim, sem inn komu,
þótt þeir þekktu þá ekki neitt. Þegar mál-
tíðinni var loksins lokið, ætluðu þeir að gera
upp reikningana við veitingamanninn eins
og pilturinn hafði áður gert. Annar þeirra
lyfti húfunni og spurði:
— Erum við ekki kvittir?
— Nei, ég held nú síður, við erum alls
ekki kvittir, svaraði veitingamaðurinn. Hver
haldið þið, að hafi borgað fyrir ykkur?
Þá lyfti hinn maðurinn húfunni aftur,
sveiflaði henni og spurði hvasslega:
— Erum við ekki kvittir?
En veitingamaðurinn stóð á sínu fastar
en fótunum og svaraði, mjög ákveðinn:
— Nei, við erum ekki kvittir.
Og nú stoðuðu engar vífilengjur, þeir urðu
að borga fyrir sig með peningum og héldu
síðan skömmustulegir á brott. Þegar þeir
komu út, tóku þeir upp málið sín á milli og
sögðu hver við annan:
— Hann lék illa á okkur, pilturinn þessi,
enda þótt okkur tækist að kaupa af honum
kúna fyrir geitarverð.
Sýslumaður nokkur sendi fulltrúa sinn til að
skrifa upp húsmuni manns nokkurs. Þegar þrír
klukkutímar voru liðnir og fulltrúinn ekki kom-
inn á sýsluskrifstofuna aftur, fór sýslumaður sjálf-
ur að leita að honum og fann hann steinsofandi á
sófanum í dagstofunni. Á borðinu lá skýrslan, sem
hann hafði verið byrjaður að útfylla. Á henni stóð:
— 1 borð, 1 skápur, 1 full viskíflaska. Þá hafði
hann strikað yfir orðið ,,full“ og skrifað ,,hálf“
fyrir ofan. Því næst hafði hann strikað það út og
skrifað orðið „tóm“ fyrir ofan. Neðst á skýrsluna
var skrifað með óstyrkri hendi: — 1 gólfteppi, sem
hringsnýst í sífellu.
22