Heimilisblaðið - 01.07.1958, Blaðsíða 25

Velbátsins, til að læðast um borð í vistabát-
mn.
bar
Sh;
^etta virtist þeim vera snjöll hugmynd,
Sem þeir höfðu engan pata af því, sem
arner hafði í hyggju. Bezt væri, að þeir
komizt um borð í vistabátinn, áður
, velbáturinn kæmi, en þeir þorðu ekki að
á hættu, að Mangey sæi þá, sem hélt,
beir væru vel geymdir niðri í einangraða
í lestinni.
',Vi«
megum alls ekki við því að eiga neitt
sel ^^U’ ur Þvr sem komið er,“ sagði Man-
^ ' nUmfram allt verðum við að muna, að
varf Júdasar hefur frekar en nokkuð annað
ið grunsemdir hjá Shamer. Og þegar
a ^semdir vakna hjá manni eins og hon-
’ svífst hann einskis til að fá vilja sínum
^ a^ftigengt. Þar að auki vonumst við til, að
a bann á okkar valdi, áður en nóttin er
’ °g þegar hann sér enga undankomu,
11 hann verða næstum eins meðfærilegur
® skellinaðra, sem hefur misst maka sinn.“
^ að var, eins og Mansel hafði réttilega
á, óleyst ráðgáta, hvað Shamer hafði
^ vSgju. Þeir vissu ekki, hvort Shamer
, ndi flytja Katrínu um borð í vistabátinn
6§ar í kvöld, eða hvort hann hafði tekið
a með einungis til að geta sjálfur haft
Ur á henni. En sennilegast var, að hann
s- . 1 sér að flytja hana um borð og losa
l ut úr þessum vanda, svo framarlega sem
j.eUu gæti fyrst komið þeim Tómasi og Mar-
að1Ui lyrir kattarnef. Það, að hann hafði valið
sýn^ra í staðinn fyrir þjóðveginn,
r b að hann var mjög óttasleginn yfir
Va . 1 Júdasar, og gerði nú allar mögulegar
l6g U®arráðstafanir, þó að hann áliti áreiðan-
bessir tveir náungar væru ekki færir
an raða niðurlögum hans, þegar til kast-
^ kæmi.
j j Vrkrið var skollið á, og tunglið myndi
st ísta lagi koma upp eftir tvær klukku-
ef,U*r, en bátur gat ekki farið ljóslaus
fljótinu, en ljósin myndu óhjákvæmi-
fa a boma upp um ferðir hans. Þetta var
SjgjUrt °g hlýtt kvöld, og nokkrir vélbátar
jw u kam hjá, upplýstir, með grammófón-
sigldlk um borð, en þótt stærri farkostir
Jj u kam hjá lengra úti, var kvöldið svo
r) að ókleift var að greina þá nánar.
tj^ blukkuna vantaði stundarfjórðung í
°uiu þeir auga á tvö ljósker, annað
grænt en hitt rautt, er nálguðust vistabát-
inn hægfara. Ljósin voru ennþá í góðri fjar-
lægð, þegar rakettu var allt í einu skotið
á loft út úr myrkrinu og lýsti hún upp
bátabrúna og vistabátinn og hvarf innan
fárra sekúndna. Þá var allt í myrkri aftur,
aðeins græna ljósið logaði og gaf til kynna,
að farkostur væri á leið þétt með ströndinni.
Það heyrðist enginn gangur í vél. Vélbátur-
inn, sem nálgaðist, barst með straumnum
— mjög hljóðlega í áttina að vistabátnum.
Sá, sem stýrði honum, hlaut að hafa
skarpa sjón, og hann hlaut að vera fyrsta
flokks ræðari, því að báturinn hreyfðist svo
hægt, að varla var hægt að hafa stjórn á
honum. En þrátt fyrir þessa erfiðleika skreið
hann mjög laglega upp að hlið vistabátsins.
Fram að þessu hafði ekki verið neitt lífs-
mark að sjá um borð í vistabátnum, en
Mangey hlaut þó að hafa verið þar, því að
hann stökk nú á fætur og hrópaði eitthvað
niður um lúkaropið — vafalaust fyrirskipun
til mannsins, sem Marteinn hafði séð vera
að þvo þilfarið.
„Af stað með ykkur,“ hvíslaði Mansel að
Carsov og Marteini. Þeir renndu sér þegar
í stað hljóðlega niður í vatnið og syntu var-
færnislega í áttina að vélbátnum.
,,Komdu,“ hvíslaði Mansel að Tómasi.
Þeir skriðu í myrkrinu eftir bátabryggj-
unni, og er þeirf nálguðust vistabátinn,
heyrðu þeir aftur Mangey hrópa eitthvað.
„Er það þú?“ sagði hann. „Ég hélt —“
„Mér er fjandans sama, hvað þú hélzt,“
sagði Górillan. „Hvað hefur eiginlega orðið
af Júdasi?“
„Hvernig ætti ég að vita það?“ sagði
Mangey. „Ég sagði þér þó--------“
„Já, þú sagðir — þú sagðir,“ hreytti Gór-
illan út úr sér. „En nú getur þú sagt foringj-
anum það sjálfur. Og hvar eru þessir tveir
náungar, sem þú lofaðir að skyldu vera
hérna, illræmdi morðinginn þinn?“
Það varð augnabliks þögn.
„Láttu mig tala við foringjann,“ sagði
Mangey loks.
Meðan þetta samtal fór fram þeim megin
við skipið, sem vélbátnum hafði verið lagt,
læddust Mansel og Tómas um borð hinum
megin og földu sig samanhnipraðir á þil-
farinu.
Þeir höfðu búizt við, að Mangey myndi
HEIMILISBLAÐIÐ — 157