Heimilisblaðið - 01.07.1958, Blaðsíða 29

nNú, hvernig gengur?“
nÞað er eitt lag ennþá,“ sagði Larry. ,,Það
6ru sennilega fleiri lög.“
Shamer krossbölvaði og Larry birtist í
stiganum — sennilega öllu frekar til að
raga að sér loft, heldur en til að útskýra
utina. En Shamer rak hann niður aftur
^eð hressilegum blótsyrðum.
nMér stendur á sama, þó að það væru
tuttugu lög, aumi durturinn þinn, ég gef
ykkur eina mínútu til að sækja þessa ná-
Utlga og koma með þá hingað upp.“
Ekki var hægt að misskilja hótunina í
Pessari fullyrðingu, og Larry og Digs unnu
6lns og óðir væru við að rífa segldúkinn
Uiður. Þeir kviðu fyrir að mæta þessum
|veim mönnum, sem þeir héldu að væru
°kaðir inni, en meiri stuggur stóð þeim þó
Shamer.
^*að mátti heyra þá bölva og óskapast við
rífa segldúkinn niður, en Shamer stóð
froðufelldi af reiði og stappaði óþolin-
^óður fótunum í þilfarið.
Inni í klefanum var allt á ringulreið. Á
kolfinu var um 30 sm lag af sagmylsnu,
segldúkurinn hékk í tætlum um allt.
tennirnir höfðu ekkert vasaljós, aðeins lítil-
lorlegan olíulampa. Fresturinn, sem Sham-
er hafði gefið þeim, var löngu útrunninn og
höfðu þeir ekki séð neitt til mannanna.
^ort þeir komust alveg inn í klefann til
fð leita að þeim, var aldrei ljóst, því að allt
| einu heyrðist hræðsluvein, og eldtungur
^stu sig upp um opið.
Hvort þeir höfðu rekið lampann í og hann
Dr°tnað, var ekki gott að vita, en einhvern
Veginn brauzt eldur út, og í næstu andrá
Stóð allt í björtu báli.
Shamer stökk aftur á bak. Og með einni
6)nustu hreýfingu gerði hann nokkuð, sem
Var alveg fáheyrilegt, þótt tillit væri tekið
tri ómannlegrar grimmdar hans.
Hann skellti hleranum eins og loki yfir
°gandi djúpið.
Eoginn mannlegur máttur hefði getað
i&lpað þessum ógæfusömu mönnum þarna
Diðri, og það er ef til vill efamál, hvort þeir
vtlr höfuð hefðu getað hjálpað sér sjálfir,
DVl að þeir stóðu mitt í eldhafinu og hlutu
a^ kafna næstum á svipstundu. En samt
Settl áður — að loka einustu undankomu-
6lðinni fyrir þá, var að eyðileggja þeirra
einasta tækifæri, og aðeins fúlmenni hefði
gert það.
En það var ekki allt búið enn.
Tómas og Mansel heyrðu snarkið í eldin-
um o gsáu, hvernig reykinn lagði út frá
báðum niðurgöngunum í klefana, og nú
heyrðu þeir Shamer gefa skipun, sem fékk
blóðið í æðum þeirra til að stífna:
„Komið með Formósu hingað niður.“
Það var aðeins hægt að finna eina skýr-
ingu á þessari skipun. Maðurinn hafði enga
ástæðu til að ætla annað en nú brynnu Tóm-
as og Mansel þarna inni og hann ætlaði að
losa sig við Formósu með því að kasta
henni á bálið. Frá hans sjónarmiði var það
slungin hugmynd, því að vistabáturinn var
dauðadæmdur. Þá og þegar gat eldurinn
brotizt upp úr lestinni, og löngu áður en
hjálp bærist yrði báturinn í björtu báli
stafnanna á milli. Ef brunarústirnar yrðu
rannsakaðar, væri kannski hægt að finna
bein og bein, en enginn gæti sagt um af
hverjum þau væru, og enginn myndi senni-
lega hafa áhuga á því. Formósa — og fimm
aðrir — myndu þá vera sporlaust horfnir.
Tómas var risinn á fætur og hafði gengið
frá lúkaropinu, og Mansel sömuleiðis.
Mansel hvíslaði:
„Látið mig um hann. Carsov, þér skuluð
vera reiðubúinn að grípa hann. Ég vil helzt
komast hjá því að nokkuð komi fyrir hann.“
En Górillan, sem hafði fengið skipun um
að sækja Formósu, sýndi sig ekki. Hann
hlaut að hafa veigrað sér við að framkvæma
svo dýrslega skipun, því að Shamer stappaði
í gólfið og öskraði:
„Ég sagði: Komdu með Formósu hingað.
Er ekki hægt að aka þér úr sporunum? Við
verðum að vera horfnir héðan innan tveggja
mínútna."
Og þá gekk Górillan upp stigann til að
framfylgja skipun foringjans og sækja Katr-
ínu Valentin, sem átti að brenna lifandi . . .
Tómas sá ekki, þegar Mansel sló hann,
en hann heyrði höggið. Górillan sneri sér í
hálfhring, en féll ekki, því að Carsov greip
undir handlegg hans.
Mansel hvíslaði:
„Leggið hann þarna niður. Og heyrið mig.
Ég vil gjarnan ná Shamer lifandi. Þið tveir
felið ykkur sinn hvorum megin við lúkar-
opið, þannig að hann geti ekki séð ykkur
)
HEIMILISBLAÐIÐ — 161